:; Learn love story No. 7 ;:
“เป็นไงบ้างครับ”
ผมถามคุณแม่หลังจากที่มาถึงบ้านดัส และได้ยินเสียงโวยวายอย่างเอาแต่ใจของดัสดังไปทั่วบ้าน คุณแม่ทำหน้าลำบากใจเล็กน้อย แต่ท่านก็ยังยิ้มให้ผมอยู่
“ก็ยุ่งอ่ะแหละ ไม่ยอมให้ใครเข้าห้องเลย”
“ดัสเป็นแบบนี้ตลอดเลยเหรอครับเวลาที่ไม่สบายน่ะ?” ผมถาม แต่ที่ถามไปก็แค่เดาดูเฉยอ่ะนะ
“อืม จะว่าแบบนั้นก็ได้” จริงเรอะ! ที่ถามเนี่ยแค่เดาเองนะ ถูกด้วย
“แล้วทำยังไงล่ะครับ”
“ก็ตามใจแหละจ๊ะ…แต่แม่ว่าถามจาลองพูดหรืออยู่กับน้อง น้องอาจจะไม่เอาแต่ใจมากเกินไปก็ได้นะ ยังไงแม่ก็ฝากน้องด้วยแล้วกัน” คุณแม่พูดแล้วเดินไปทำงานของท่านต่อ ผมยืนทำใจสักพักก็ตัดสินใจเปิดประตูเข้าห้องนอนของดัสไป
“ออกไปเลยนะ” เอาแล้วไงนี่แค่เปิดประตูเองนะ ไล่กันแล้วเหรอ?
“ดัสนี่พี่เองครับ” พูดเสียงอ่อนแบบที่ผมชอบพูดประจำ แล้วเดินเข้าไปหาดัสที่นอนอยู่บนเตียง ซึ่งเจ้าตัวก็ยอมให้ผมเดินเข้าไปหาอย่างว่าง่าย
“ตัวร้อนมากเลยรู้มั้ย” ผมพูดพลางใช้หลังมือสัมผัสกับหน้าผากร่างเล็กเบาๆก่อนจะลูบไล่ไปมาเหมือนเป็นการกล่อม
“อื้ออ จาดัสหิวน้ำ”
โอวววววส์!!
ผมพึ่งเคยได้ยินดัสเรียกผมโดยไม่มีพี่นำหน้าชื่อ แบบนี้แหละรักตายเลย! ผมเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำกับขวดน้ำแล้วเทน้ำใส่แก้วก่อนจะค่อยๆพยุงร่างเล็กลุกขึ้นดื่มน้ำ
“หิวข้าวมั้ย?”
“ไม่หิว จะนอนแล้วปวดไปหมดทั้งตัวเลย” ความเอาแต่ใจเริ่มมาแล้วสิครับแบบนี้
“กินข้าวก่อนนะครับ แล้วค่อยนอน” ผมพูดบอก แต่ดัสก็ส่ายหน้าเป็นคำตอบแล้วหลังหลังให้ผม
เฮ่อออ…
จะยอมไปก่อนแล้วกัน ผมเดินไปจัดการกับซากห้องที่ดัสเป็นคนลงมือทำเอง(ห้องเละมาก)
…..
…..
…..
ผมเก็บกวาดห้องอยู่นานพอสมควรกว่าจะทำเสร็จเล่นเอาเหงือตกเลย พอทำอะไรเสร็จเรียบร้อยแล้วผมก็เดินเข้าห้องน้ำเอาน้ำใส่กะละมังใบเล็กกับผ้าขนหนูผืนบางเดินมาเช็ดตัวให้ดัส
ผมค่อยๆเช็ดให้น้องอย่างเบามือเพราะกลัวว่าคนที่นอนอยู่จะตื่น พอทำเสร็จผมก็เดินออกจากห้องเพื่อไปทำอาหารให้กับคนที่ไม่สบายได้กิน คราวนี้จะไม่ยอมแล้วนะยังไงก็ต้องให้กินให้ได้เลย
“อ้าว? คุณจา” ผมมองป้าลัยหัวหน้าแม่บ้านของบ้านดัส ก่อนจะส่งยิ้มให้
“ครับป้า ผมขอใช้ครัวหน่อยนะครับ” ผมว่าป้าลัยก็ยิ้มอ่อนโยนให้ผม แล้วเดินไปทำงานของท่าน ส่วนผมก็เดินเข้าครัวแล้วเริ่มทำข้าวต้ม
“หืม? กลิ่นอะไรหอมๆ…อ้าว จา แหมๆลงมือทำเองเลยเหรอ? ลูกแม่นี่โชคดีจังเลยน๊าาา มีหนุ่มหล่อมาดูแลเอาใจใส่ขนาดนี้” ผมหันหลังไปมองคนที่พูดก็อดที่จะยิ้มตามคำพูดของท่านไม่ได้
“คุณแม่ก็พูดเกินไปครับ…แต่ยังไงก็เตรียมตัวไว้เลยนะครับ เรียนจบผมจะมาขอลูกสาวคุณแม่อย่างเป็นทางการ” ผมพูดยิ้มๆแล้วตักข้าวต้มใส่ถ้วย ก่อนจะขอตัวยกถ้วยข้าวต้ม น้ำและยาเดินขึ้นชั้นบนตรงไปททางห้องนอนของดัสทันที
เหมือนจะรู้จังหวะพอผมเดินเข้ามาในห้องได้ไม่นานดัสก็ขยับตัวเล็กน้อยก่อนที่เจ้าตัวจะลืมตาตื่นแล้วมองมาที่ผม
“อื้ออ…” ดัสทำท่าจะลุกขึ้นนั่งแต่ก็ลุกไม่ได้สักที ผมรีบวางถาดอาหารแล้วเดินเข้าไปช่วยพยุกร่างเล็กให้ลุกขึ้นนั่งดีๆ
“ดัสเป็นไงบ้างครับนั่งไหวมั้ย?”
“อืม ไม่!” ตอบได้เต็มปากเต็มคำเลยครับ เฮ่อออ
“งั้นเดี๋ยวพี่ช่วย ถึงจะไม่ไหวยังไงก็ต้องนั่งนะครับ กินข้าวแล้วจะได้กินยาต่อ” ผมพูดดุๆ แล้วช่วยพยุงดัสไว้ด้วย เฮ่อออ รู้สึกจะลำบากจังเลยนะ
“ไม่เอา ไม่กินอะไรทั้งนั้น” ดัสพูดอย่างเอาแต่ใจ แล้วมุ่ยหน้าให้ผม ทำแบบนี้มันน่ารักนะครับ
“ดัส อย่าดื้อสิครับ”
“ใครดื้อ ไม่ได้ดื้อสักหน่อย จาต่างหากที่ดื้อไม่ยอมตามใจดัสอ่ะ”
“ห๊ะ!!” ผมไปดื้อตอนไหนกันครับ!
“ไม่ต้องห๊ะเลย จานั่นแหละที่ดื้อ ชิ”
“พี่ไปอื้อตอนไหนครับ หืม?” ผมถามแล้วจ้องหน้าดัสนิ่งๆ นี่ไม่ได้ขู่นะครับ
“กะ ก็จาไม่ยอมตามใจดัสอ่ะ” ร่างเล็กพูดเสียงสั่น แล้วหันหน้าหนีหลบสายตาผม ก็บอกแล้วไงว่าอย่าทำตัวน่ารัก เดี๋ยวก็จับกดอีกรอบเลยนี่
“จาไม่ยอมตามใจดัสตอนไหนครับ ดัสอยากจะนอนจาก็ให้นอนแล้วไงครับ หรือว่าไม่จริง?” ผมพูดเสียงเรียบ ในเมื่อใช้ไม่อ่อนไม่ได้ก็จะลองใช้ไม้แข็งดูละนะ
“…” ดัสไม่ได้ตอบอะไร ร่างเล็กแค่เม้มปากตัวเองแนน ผมล่ะกลัวจังเลย กลัวว่าจะเผลอกัดปากตัวเองแตกเนี่ย
“ดัส อย่าเม้มปากสิครับ” ผมพูดแล้วใช้มือค่อยๆสัมผัสเบาๆที่ริมฝีปากนุ่มของอีกคน
“ได้…กินก็ได้ แต่จาต้องป้อนนะ” ผมยิ้มกับคำสั่งที่ผมก็ตั้งใจจะทำอยู่แล้ว
มือหนาเอื้อมไปหยิบถ้วยข้าวแล้วตักขึ้นมาพอดีคำ เป่าเล็กน้อยให้มันหายร้อน แล้วป้อนดัสซึ่งร่างเล็กเองก็ยอมกินแต่โดยดี ผมป้อนข้าวดัสมาได้สักพักเจ้าตัวก็หันหน้าหนี
“อิ่มแล้ว”
“ทำไมอิ่มเร็วจังล่ะครับ กินไปนิดเดียวเองนะ”
“ไม่เอาแล้ว” ผมถอนหายใจแล้ววางถ้วยกลับไปเหมือนเดิน หยิบแก้วน้ำกับยาขึ้นมา แล้วส่งให้ดัส ร่างเล้กรับไปแค่แก้วน้ำแต่ไม่เอายาไปด้วย
“ยาด้วย” ผมดุดัสนิด ร่างเล็กยู้ปากใส่ผมแล้วหันหน้าหนี
“ไม่เอามันขม” ห๊าาา!! แล้วยาบ้านไหนมันหวานบ้างว่ะ! อยากจะพูดแบบนี้อยู่หรอกนะครับ แต่แบบว่าคนที่จะพูดด้วยคือเมีย เกิดพูดไปแล้วเจอดีขึ้นมา…ไม่เอาดีกว่า
“นะครับ ถือว่าพี่ขอร้องนะ” ผมพูดอ้อนๆเป็นการขอร้องกลายๆ ดัสยอมรับยาไปกินแต่โดยดี แต่ร่างเล็กก็ยังถือยาไว้ใยมือไม่ได้เอามันเข้าปากหรืออะไรเลย
“…มันจะขมมั้ยอ่ะ?” ดัสถามแล้วจ้องมองยาในมือไปด้วย
“อ่า ไม่หรอกครับ” ผมบอกยิ้มๆ แต่ดัสก็ยังจ้องมองมันอยู่อย่างนั้น เอาไงดีล่ะทีนี้อ่ะ…งั้นเอาแบบนี้แลวกันนะ ผมหยิบยาในมือดัสพร้อมกับแก้วน้ำก่อนจะโยนยาเข้าปากตัวเองแล้ดื่มน้ำตามไปด้วย
“อื้อออ” ประกบปากจูบดัสทันทีใช้ลิ้นเปิดปากของร่างเล็กแล้วส่งน้ำและยาเข้าไปในปากของดัส รอให้แน่ใจว่าเจ้าตัวกลื่นยาลงไปแล้วค่อยถอนริมฝีปากออก
“ทะ…อื้ออ” ไม่รอให้ดัสได้พูดอะไร ผมก็ทาบทับริมฝีปากลงไปอีกรอบแทรกลิ้นร้อนเข้าไปในโพลงปากเกี่ยวพันลิ้นเล็กอย่างร้อนแรง ตอนแรกก็ไม่คิดที่จะจูบหรอกนะครับ แต่พอได้จูบแล้วมันก็อดใจไม่ไหวอ่ะ
มือเล็กขย้ำเสื้อยืดสีดำของผมแน่น ส่วนผมเองก็โอบกอดเอวบางแล้วกระชับอ้อมกอดมากขึ้นเรื่อยๆ ผมรู้ว่าดัสไม่สบายแต่ผมก็ห้ามใจตัวเองไว้ไม่ได้อยู่ดี
“อืมม อื้อออ” เสียงครางเบาๆจากดัส ยิ่งทำให้ผมไม่อยากจะถอนจูบอกเลยครับ
“ฮืมม” ผมครางในลำคอด้วยความพอใจ เพราะไม่ว่าจะกี่ครั้งผมก็ไม่เคยคิดที่จะพอใจกับจูบของดัสเลยสักครั้ง ยิ่งจูบยิ่งต้องการ
“อื้ออ พะ อืมม” ผมค่อยๆถอนริมฝีปากออกเพราะร่างเล็กทั้งทุบทั้งตีผมจนไม่รู้ว่ามือไหนเป็นมือไหน
“ฮ่าส์” เลียเบาๆแถวๆริมฝีปากและมุมปากที่มีน้ำใส่ๆไหลเยิ้มออกมา
“จะ..จาบ้า ดัสไม่สบายอยู่นะ” พูดไปด้วยหอบไปด้วย แบบนี้มันน่ารักนะครับ
“ก็ดัสไม่ยอมกินยาดีๆ นี่ครับ จาเลยลงโทษ”
“มะ ไม่ต้องมาแก้ตัวเลยนะ” ดัสหน้าแดงยิ่งกว่าเดิมแล้วกระหน่ำตีผมไม่ยั้ง ผมเองก็ปล่อยให้ร่างเล็กตีไปเรื่อยๆ แล้วมองหน้าคนที่อยู่ตรงหน้าผมตอนนี้
ไม่เคยคิดเลยว่าผมจะได้อยู่กับดัสแบบนี้ ไม่เคยคิดเลยว่าจะมีโอกาสได้ดูแล ไม่เคยคิดเลยจริงๆ แต่ตอนนี้ผมได้ใช้โอกาสนั้นและผมก็จะใช้มันให้ดีที่สุดจะไม่ยอมให้เสียโอกาสนี้ไปเด็ดขาด!!
“จาดัสง่วงแล้ว”
“ครับ งั้นนอนนะ” ผมพยุงดัสให้นอนลงที่เตียงดีๆ แล้วอ้อมไปนอนอีกฝากของเตียง กอดร่างเล็กไว้หลวมๆ ซึ่งดัสเองก็ซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดผมแล้วหลับไป ผมเองก็ยังเพลียอยู่เหมือนกัน
“ฝันดีนะครับที่รัก” กดจูบที่ขมับแล้วหลับตามร่างเล็กไป
-----------------+++ต่อ+++------------------
Dutch Mill
อื้มมม...
ผมงัวเงียตื่นขึ้นมาตอนเกือบจะ4โมงเย็น
รู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งตัวแถมยังเวียนหัวเอามากๆ เลยด้วย หื้ม? พี่จา?
ผมมองร่างสูงที่นอนหลับอยู่ข้างๆ....
ไม่ได้พูดหรือส่งเสียงอะไร ผมแค่มองใบหน้าหล่อเหลาของร่างสูงที่นอนอยู่ข้างๆไม่ว่าจะเวลาไหนเขาก็ยังหล่อไม่เปลี่ยน
ชักจะอิจฉาแล้วสิ
“อืม ตื่นแล้วเหรอครับ เป็นไงบ้าง?”
ผมสะดุ้งตื่นจากความคิดของตัวเองแล้วมองพี่จาที่ลืมตาตื่นขึ้นและเอ่ยถามผม
“อือ ก็ปวดตัวแต่ไม่เป็นไรมากแล้วครับ”
ผมตอบเสียงแผ่วแล้ว หันหน้าหนีลบสายตาร่างสูงที่มองมา
“หิวมั้ย?”
“นิดหน่อยครับ” ผมตอบโดยที่ไม่มองหน้าเขา
พี่จาลุกขึ้นนั่งแล้วลงจากเตียงเดินเข้าห้องน้ำไป...ผมรู้สึกว่า ผมทำแบบนี้มันไม่ถูก
ผมกับพี่จาเราเป็นแค่รุ่นพี่รุ่นน้องในรั้วมหาลัยเดียวกัน
ผมเป็นแค่แฟนเก่าเพื่อนเขา และเขาเองก็เป็นแค่เพื่อนแฟนเก่าผม...มันไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย
ถึงผมกับเข้าจะมีอะไรกันไปแล้ว แต่เรื่องนี้ก็ยังเหมือนเดิม...เราเป็นแค่นั้น
ไม่มีอะไรที่มากกว่านั้นอีก...
แล้วทำไมผมถึงรู้สึกหน่วงในอกแปลกๆ
เหมือนกับว่าชีวิตมันขาดหายอะไรไปบางอย่าง....ผมเป็นอะไร?
“ลุกไหวมั้ย?” เสียงทุ่มเอ่ยถามหลังจากที่เขาเดินออกจากห้องน้ำมาแล้ว
ผมหันไปมองพี่จาแล้วพยักหน้าร่างสูงเดินมาช่วยพยุงผมให้ลุกขึ้นนั่งพิงกับหัวเตียง
อึก! เจ็บแปล๊บไปทั่วร่างความรู้สึกเจ็บที่ก่อนหน้านี้บรรเทาไปบ้างแล้วไหลกลับเข้าร่างผมอีกครั้ง
“พี่จะไปทำอะไรให้กิน”
พี่จาพูดแล้วเดินออกจากห้อง ตั้งแต่ที่ออกจากห้องน้ำเขาก็ไม่มองหน้าผม
ขนาดตอนที่พยุงตัวผมให้นั่งเขายังไม่แม้แต่จะมองหน้าผมเลย
ความรู้สึกผมตอนนี้มันเจ็บจนจุก พูดอะไรไม่ออกเลย...แต่แบบนี้มันก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ?
มันดีแล้วที่จะทำเหมือนว่าเรื่องเมื่อคืนมันไม่มีอะไรเกิดขึ้น
และทุกอย่างจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม
ฮึก...มันจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมถ้าผ่านคืนนี้ไป
อึกกก พรุ่งนี้ ฮื่อออ ออ ก็จะเป็นอย่างที่มันควรจะเป็น
แล้วทำไม...ผมต้องร้องไห้ด้วย ฮืออออ...
----------------------++++++++++++------------------------
100%
#ครบล่ะนะ งงนิดๆ แต่ไม่เป็นไร
เราเขียนงงอยู่แล้ว คึคึ
