Halloween Special
[ Jin x Baiyok ]
By Cartoon Shell
ร้อน...ร้อน...ร้อน....ร้อนนนนนนนน!!!!
แถมยังอึดอัดอีกต่างหาก หนักโว๊ยยย!!
“ไอ้พี่จิน จะลุกออกจากตัวผมได้รึยัง
รู้หรอกว่าตื่นแล้ว ไม่ต้องแกล้งหลับเลย
แล้วก็ลุกออกไปได้แล้ว มันร้อน อึดอัด แถมยังหนักด้วย!!”
ผมโวยวายออกมาชุดใหญ่ ตามความรู้สึกที่ผมพูดเมื่อกี้เลยฮะ
ก็ตอนนี้มันเช้าแล้ว ไม่สิสายแล้วต่างหาก
แต่ร่างสูงที่นอนอยู่ข้างๆก็ไม่มีท่าที่ว่าจะลุกเลย
คือถ้าเขาไม่ลุกหรือไม่ตื่นผมก็ไม่ว่าหรอก แต่เพราะกอดผมอยู่ ทับตัวผมด้วย
ถึงจะเปิดแอร์ แต่ผมก็ร้อนอยู่ดี
“ไม่เอาอ่ะ...นานๆทีจะได้นอนกอดเมียนะ
ใครจะอยากปล่อยกันล่ะ” เขาพูดแต่ก็ยังไม่ยอมลืมตา มือและตัวก็ยังกอดและทับผมอยู่
“ใครเมียพี่ แล้วก็นานๆทีบ้าอะไร
ผมเห็นพี่ลากผมมานอนบ้านพี่แทบจะทุกวันเลยด้วยซ้ำ
ทำอย่างกับว่าที่นี่บ้านของผมงั้นแหละ” เหนื่อยใจกับผู้ชายคนนี้จริงๆนะฮะ
ตั้งแต่ที่คบกันมา (ซึ่งผมก็ไม่ได้เต็มใจตั้งแต่แรก)
นี่ก็เข้าปีที่ 3 แล้ว รู้สึกว่าผมจะเป็นคนที่ชอบโวยวายมากกว่าเดิม
ชอบใช่กำลังโดยไม่จำเป็น
และอีกหลายๆอย่างที่ตัวผมเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมตัเองถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนั้น
เฮ่ออ!ถึงจะส่งสัยไปก็เท่านั้น
เพราะคนที่ทำให้ผมเปลี่ยนก็มีอยู่คนเดียว...ไอ้บ้าที่นอนกอดผมอยู่นี่ไงฮะ
ติ้ง!
ผมหันมองมองโทรศัพท์ที่ส่งเสียงเตือนข้อความ
ที่วางอยู่หัวเตียง
แล้วยื่นมือไปหยิบมากดดูด้วยความยากลำบาก(คงจะรู้นะว่าเพราะอะไร) อ้าว?
ไม่ใช่ของผมนี่ สีดำเหมือนกัน แถมยังรุ่นเดียวกันอีก เฮ่ออ แต่ช่างเถอะ
ยังไงของพี่จินก็เหมือนของผมแหละ
ผมเปิดดูข้อความที่พึ่งถูกส่งมา ก่อนจะขมวดคิ้วยุ่ง? วันนี้วันฮาโลวีนเหรอ? พอมองดูปฏิทิน วันที่ 31
ตุลา อ่า วันฮาโลวีนจริงด้วย
แล้วว่าแต่ใครส่งข้อความมาอ่ะ ไม่มีชื่อบอกด้วย
ผมเปิดเข้าไปอ่านข้อความด้านใน...
‘Happy Halloween day if you come out to this.
I'll be waiting at our original.
I love you…Jin
Katherine ’
เหอะ! คิดว่าภาษาอังกฤษผมจะอ่านไม่ออกรึไง(อ่านออกแต่แปลไม่ได้) ผมอ่านออกนะ รอเดี๋ยว แปลภาษาก่อน...
ผมใช้โปรแกรมแปลภาษา เพื่อแปลเนื้อหาของข้อความ ก็บอกไปแล้วว่าอ่านออก
ไม่เชื่อรึไงล่ะ
รออยู่สักพัก
ข้อความที่แปลก็เด้งขึ้นมาเป็นภาษาไทย ‘สุขสันต์ วัน
ฮาโลวีน ถ้าว่างออกมาเจอกันหน่อยนะ ฉันจะรออยู่ที่เดิมของเรา ’ ตอนแรกที่เห็นคำว่าไอเลิฟยู จิน
ผมก็ไม่คิดอะไรมากหรอก อาจจะเป็นเพื่อนพี่จินก็ได้ ส่วน แคทเธอรีน
ผมว่าน่าจะเป็นชื่อของเธอ
พอรู้อะไรแบบนี้ ความโกรธก็เข้ามาในตัวผม แอบไปคบกับใคร
แล้วไม่บอกผมเหรอ? ไม่ต้องกอดมันแล้ว!!
ผมผลักพี่จินออกด้วยแรงทั้งหมดทำให้พี่จินตกเตียงได้อย่างง่ายดาย
“อึก โอ๊ยยยย!! เจ็บนะครับ”
เขาลุกขึ้นมานั่งบนเตียงแล้วแสดงว่าตัวเองเจ็บขนาดไหน...เจ็บที่กายยังดีกว่าเจ็บที่ใจนะ
“เจ็บเหรอ?...สมควร” ผมพูดจบก็ลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำ
แต่ก่อนที่จะเดินเข้าห้องน้ำ ผมก็โยนโทรศัพท์ของพี่จินให้เขา แล้วเดินเข้ามาทำให้ตัวเองใจเย็นลงก่อน
อาบน้ำเสร็จผมก็แต่งตัว เตรียมจะเดินออกจากห้องน้ำ
แต่เสียงที่ดังจากข้างนอกก็รียกให้ผมยืนอยู่ในนี้ก่อน
“ครับ...เมื่อไหร่? ได้ครับ ผมว่างเสมอ ผมก็คิดถึงแคทครับ…”
“แคทเธอรีนคือใครงั้นเหรอ?”
Jin
“แคทคือใครงั้นเหรอ?”
ผมหันหลังไปหาต้นเสียงทันทีที่ได้ยิน
หน้าซีดขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด...หยกมองผมนิ่งๆ ไม่ได้แสดงอารมณ์ไหนออกมาเลย
[จินอยู่กับใครค่ะ] เสียงแคทร้องถามผม แต่ตอนนี้ใครจะสนใจปลายสายกันล่ะ...เมียสำคัญกว่า!! ยิ่งเวลาแบบนี้สำคัญมาก!
“โทษนะแคท แค่นี้ก่อน” ผมกดวางสายจากแคท
แล้วโยนโทรศัพท์ไปไว้ที่เตียง ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้หยก
แต่ก็ต้องชะงักเมื่อร่างเล็กถอยหลังหนีผม
“ตอบคำถามผมมาก่อนสิฮะ...แคทเธอรีนคือใคร?”
“เอ่อ...” พูดไม่ออกครับ ไม่รู้จะพูดยังไงดี
ก็แบบว่า แคทคือเอ่อ...แฟนเก่าผม
“เธอคือใครฮะ?”
หยกเริ่มที่จะถามด้วยเสียงที่นิ่งกว่าเดิม โอ๊ยย! ถ้าพี่บอกไปแล้วหยกจะโกรธพี่มั้ยล่ะครับ
(ตอนนี้ก็โกรธอยู่นะ//Cartoon)
“แคทเป็น...แฟนเก่าพี่...” พูดเสียงแผ่วเบา
ให้ตายตั้งแต่เกิดมาไม่เคยต้องมาทำอะไรแบบนี้เลย ไม่เคยกลัวอะไรเลยด้วย แต่ทำไมกับหยกผมถึง...เหอะ! ให้มันได้อย่างนี้สิ
ผมกลัวเมียเหมือนที่ไอ้พี่ไฟเคยพูดไว้เลย!!
“แฟนเก่า?...ต้องทำแบบนี้ทุกคนเลยเหรอ?”
“มันไม่ใช่แบบนั้นนะ...” ผมพยายามหาคำ(แก้ตัว)อธิบายให้หยกฟัง
รู้สึกว่าเด็กน้อยของผมจะเข้าใจผิดซะแล้วสิ
“แล้วมันเป็นแบบไหนล่ะฮะ?”
“เอ่อ...”
“พูดไม่ได้เหรอ?...แค่บอกความจริงเท่านั้นเองนะ”
หยกพูดตัดพ้อผม แล้วเตรียมจะเดินออกจากห้อง
ผมไม่ได้ต้องการให้มันเป็นแบบนี้ แต่เพราะผมไม่รู้จะบอกหยกยังไงดี
ระหว่างผมกับแคทเราจบกันไปนานแล้ว
ผมรีบเดินเข้าไปสวมกอดหยกจากด้านหลัง
ไม่อยากจะให้เด็กน้อยของผมต้องเข้าใจผิดแบบนี้เลยอ่ะ (แล้วไมไม่อธิบายไปซะ-*-//Cartoon)
“ปล่อย ผมจะกลับบ้าน”
“หยกอย่าดื้อแบบนี้สิครับ” ผมไม่ปล่อย
กอดแน่นยิ่งกว่าเดิม หยกดิ้นไปมา ผมเลยพลิกตัวร่างเล็กให้หันหน้ามาหาผม
อึก!
กลืนน้ำลายลงคอด้วยความอยากลำบาก
เพราะสีหน้าและแววตาของหยกแบบนี้ผมไม่เคยเห็นมาก่อนเลย...มันดู น่ากลัว!!!
“อะ...เอ่อ...”
“ใครกันแน่ที่ดื้อ แค่อธิบายมาน่ะ
มันจะตายเหรอห๊ะ!!” อึ้งเลยสิครับ ไม่เคยเห็นหยกโหมดนี้มาก่อนเลย
อ๊ากกกก!! ฮาโลวีนทำไมหยกกลายร่าง!!
ความกลัว(เมีย)
ทำให้ผมคิดคำพูดเพื่อมาอธิบายให้หยกฟัง ออก และกำลังจะพูดเพื่ออธิบายครับ
“พะ..พี่”
“หุบปาก แล้วเดินไปนั่งตรงนั้นซะ!!” เดินไปนั่งตามที่เมียบอกอย่างว่าง่าย
คือที่ตัดสินใจก่อนหน้านี้ ถือว่ายกเลิกไปแล้วกัน ให้เมียถามแล้วตอบดีกว่า
“ผู้หญิงคนนั้นโทรมาทำไม แล้วข้อความนั่นอีกหมายความว่าไง?”
“เอ่อ...แคทนัดเจอพี่อ่ะ
เหมือนจะพูดอะไรสักอย่างด้วย” ผมพูด แล้วจ้องหน้าหยกด้วยความบริสุทธิ์ใจ
ผมไม่ได้คิดอะไรกับแคทนะครับ สาบานได้! (กูจะตายเพราะคำสาบานนี่แหละ =
=’)
“ไม่ให้ไป...แล้วก้เลิกติดต่อกับผู้หยิงคนนั้นซะ
ถ้าผมยังเห็นพี่ติดต่อกับเขาอยู่ ได้เจอดีแน่!” คาดโทษผม
แล้วหันหน้าหนี...คือสายตาน่ากลัวนะครับ แต่...ผมไม่กลัวอ่ะ
ผมกลับรู้สึกดีใจมากกว่า แบบนี้ก็เข้าข่ายหึงเลยใช่มั้ยล่ะ หึหึ
ผมลุกขึ้น
เดินเข้าไปหาหยกที่ยืนอยู่ห่างจากผมไม่มากเท่าไหร่ ผมนั่งอยู่ปลายเตียงน่ะ
“หึงพี่เหรอ?”
กระซิบถามหยกโดยที่ร่างเล็กยังไม่ทันได้ตั้งตัว รู้รึเปล่าก้ไม่รู้ว่าผมเดินเข้ามาหาน่ะ
“อ๊ะ! มาตั้งแต่เมื่อไหร่
แล้วใครบอกให้พี่ลุกขึ้นกัน” ถึงจะขู่ยังไงก็ไม่กลัวหรอกครับ หึหึ
“ก็พี่เห็นเมียตัวเองกำลังงอนอยู่นี่ครับ
ก็เลยอยากจะง้อให้หายงอนสักหน่อย ปล่อยไว้นานๆมันจะไม่ดีเอา”
คำพูดนี้ผมลอกไอ้จามาทั้งหมดเลย ให้ผมคิดคำพูดหวานๆ ผมทำไม่ได้อ่ะ
อย่างผมจับจูบเลย เอ๊ะ! หรือจะจับกดเลยดีล่ะ? หึหึ
“ไอ้พี่จินบ้า ถอยไปไกลๆ เลย”
หยกพูดแล้วดันตัวผมให้ถอยห่างจากตัวเอง
แต่เวลาแบบนี้ใครจะไปยอมกันล่ะครับ
ผมคว้าตัวหยกเข้ามากอดไว้แน่นแล้วกดจูบลงบนริมฝีปากอิ่มน้ำของร่างเล็กอย่างร้อนแรง...ก็นะ
ตอนนี้ชักอยาก...จะแกล้งให้เมียตัวเองเขินแล้วสิ
อย่าคิดกันไปไกลล่ะ หึหึ
“อื้อออ”
“อุก!”
ตุบ!
T^T
เอ่อ...ไม่ต้องสงสัยกันนะว่าเสียงอะไร เริ่มจาก
เสียงแรกเป็นเสียงครางหวานๆของเมียผม ส่วนเสียงที่สองของผมเอง โดนเข้าจังๆ เลยน้องรักของผม(คงจะรู้นะ
หรือไม่รู้?)
ผมทรุดตัวลงไปนอนกองอยู่กับพื้นหลังจากที่ถูกหยกใส่เข่าเข้าจังๆกับน้องชายลุกรักสุดห่วง
มือหนากุมเป้า(เอิ่มม-////-) ของตัวเอง
แล้วพยายามเงยหน้ามองหยกที่ยืนมองผมด้วยสายตา ประมาณว่า ข้าคือผู้ชนะ
“อึก...ถ้าเกิดน้องชายพี่
เป็นอะไรขึ้นมา...อย่ามาร้องไห้เสียใจนะครับ” ถึงจะเจ็บปวด
แต่ผมก็ไม่วายที่จะแกล้งหยกให้เขิน
“คะ...ใครจะไปเสียใจ ชิส์! อยากจะโดนอีกรอบเหรอ”
หยดพูดแล้วทำท่าจะเข้ามากระทืบน้องชายผมอีกครั้ง แต่ผมก็ยกมือห้ามไว้ได้ทัน
“ยอมแพ้ๆ”
ร่างเล็กไม่พูดอะไร
แต่เดินออกจากห้องนอนผมไป
ส่วนผมก็อยากจะวิ่งตามนะครับ แต่มันติดภารกิจตรงนี้อยู่Y^Y
(ตัดมาช่วงเย็นเลยนะฮิ)
ผมกำลังนั่งรอหยกอยู่ที่หน้าบ้าน จนป่านนี้แล้ว
ร่างเล้กก็ยังไม่มาอีก โทรศัพท์ก็ไม่เปิดเครื่อง พอผมจะไปด้วยก็ไม่ให้ไป เฮ่อออ...
“นั่งถอนหายใจอยู่นั่นแหละมึง” ผมเงยหน้ามองไอ้จาที่เดินมานั่งข้างๆ
“เฮ่อ..” เหอะๆ! ว่าแต่กูมึงก็ไม่ได้ต่างอะไรกับกูเลยครับ
“กูรู้มึงคิดอะไรอยู่...”
จามันพูดอย่างกับรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่
แต่ผมก็แต่ยักไหล่แล้วเงยหน้ามองท้องฟ้าที่ตอนนี้เปลี่ยนจากสีส้มแดงเป็นสีเทาเข้มแต่ไม่ถึงกับดำ
มันไม่ได้มือสนิท เพราะแสงไฟจากรอบข้างที่ถูกตกแต่งด้วยไฟหลากหลายสีสัน
“นั่งเหม่ออีก”
“ยังอยู่อีกเหรอ?...นึกว่ามึงไปแล้ว?”
ผมพูดตามที่คิดจริงๆนะ ผมคิดว่ามันลุกเดินหนีไปแล้วซะอีก
“เด๊ะ! มึงจะโดนอ่ะ...อ่าาา
เมียกูมาแล้ว ไปล่ะ” ผมมองไอ้จาที่รีบเดินเข้าไปหาพี่ดัสมิลล์ที่ขับรถเข้ามาจอดในบ้าง มองดูสองคนนั้นหยอกล้อกัน
แล้วทำให้ผมนึกถึงคนที่ผมคิดถึงตลอดเวลา
โอ๊ยยย!! เมื่อไหร่จะมา!!
Baiyok
จะบ้าตาย ทำไมผมต้องลืมของด้วยอ่ะ เสียเวลาเลยให้ตายสิ
ผมเดินเข้ามาในบ้านแล้วหยิบเอาของสำคัญที่ตัวเองลืมไว้
แล้วรีบวิ่งไปขึ้นรถอย่างรวดเร็ว เชื่อเลยตอนนี้ ไอ้พี่จินได้กระอักเลือดตายชัว!
อ๊ะ! อ้าว? ลืมเปิดเครื่องเหรอ?
ผมหยิบเอาโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อของชุดที่ผมใส่แล้วกดดู
แต่มันไม่ได้เปิดเครื่อง ถึงว่าล่ะ ทำไมไอ้พี่จินไม่โทรมา ชิ!
ผมเปิดเครื่องโทรศัพท์สักพัก
ข้อความแจ้งเตือนต่างๆก็หลั่งไหลเข้ามาไม่มีหยุด ทั้งข้อความจากพี่จิน
ทั้งสายที่ไม่ได้รับ อีก20กว่าสาย ทั้งนู้นนี่นั่น เยอะแยะเต็มไปหมดเหอะๆ! ผมไม่น่ารอด
เฮ่อออ!
Rrrrr…
ผมรีบกดรับทันที
แล้วเอาโทรศัพท์ไว้ไกลจากหูมากที่สุด เพราะผมรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อจากที่ผมรับโทรศัพท์
[ทำไมพึ่งมาเปิดเครื่องตอนนี้ห๊ะ!!]
เสียงตะโกนของพี่จินที่ดังมาจากโทรศัพท์ ทั้งๆ ที่ผมเอามันออกไกลจากหูมาก
แต่ก็ยังได้ยิน เห็นมั้ยล่ะ บอกแล้วว่าผมรู้...
“ก็ไม่รู้นี่ ไม่ได้ดูอ่ะ แล้วจะตะโกนทำไม” ผมพูดดุเขาเบาๆ
[เฮ่ออ...แล้วนี่อยู่ไหนแล้ว?
งานจะเริ่มแล้วนะ]
“กำลังไป
ผมลืมของเลยกลับมาเอาก่อนตอนนี้ก็ใกล้จะถึงแล้ว”
[โอเคๆ เร็วๆด้วยนะ]
“ทำไม?”
[คิดถึง อิจฉาไอ้จา] จบคำพูด พี่จินก็วางสายไป ผมได้แต่ยิ้มขำกับคำพูดของเขา
คนบ้าอะไรก็ไม่รู้...น่ารัก
ตอนนี้ผมอยู่บ้านพี่จินแล้วฮะ
และกำลังนั่งรอให้เจ้าบ้านมากล่าวเปิดงานเล็กๆน้อยๆ
จริงๆก็รอว่าเมื่อไหร่พี่จาจะเสร็จภารกิจกับพี่ดัสมิลล์นั่นแหละฮะ
“หิวมั้ย??”
เสียงทุ่มเอ่ยถามผม...ผมหันไปยิ้มบางๆให้พี่หมาป่าที่นั่งอยู่ข้างๆ แล้วส่ายหน้า
คือพี่จินแต่งตัวเป็นมนุษย์หมาป่าน่ะ...เหอะๆ
“หนาวรึเปล่า?”
“นิดหน่อยฮะ” ผมตอบตามความรู้สึก
ตอนนี้ผมรู้สึกหนาวนิดหน่อย เพราะชุดที่ผมใส่อยู่มันบาง
พี่จินวางแก้วเครื่องดื่มของเขาลง
แล้วโอบกอดผมไว้ ซึ่งผมเองก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร อากาศเริ่มเย็นลงมากแล้ว
แต่พี่จาก็ยังไม่มาสักทีจนชักจะหงุดหงิด
“เอาล่ะๆ
บรรดาผีๆทั้งหลายวันนี้เรามาสนุกกับงานคืนนี้เลยดีกว่า!!”
พี่จารีบพูดเปิดงาน แล้วรีบเดินไปไหนก็ไม่รู้ ซึ่งที่เขาบอกว่าสนุกเนี่ย
มันจะเอาส่วนไหนมาสนุกอ่ะ
โว๊ะ!
พอไม่มีอะไรทำ
ผมก็เริ่มง่วงเลยเอนหัวไปซบกับอกของพี่จินก่อนจะค่อยๆหลับตาลงช้าๆ ไม่ได้หลับนะฮะ
แค่พักสายตาเฉยๆ
“ง่วงเหรอ?”
“เปล่าฮะ แค่ไม่รู้จะทำอะไร”
“งั้น...ไปเล่นผีผ้าห่มกันม่ะ?” หื้ออออ??
ผีผ้าห่ม
อ๊ะ!!
ไอ้พี่จินบ้าลามก!
“ไปเล่นคนเดียวเถอะ คนลามก”
ผมว่ารู้สึกหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ จะมีสักวันมั้ยเนี่ย
ที่เขาจะไม่ทำให้ผมเขินน่ะ
“อ้าว? เล่นคนเดียวก็ไม่ใช่ผีผ้าห่มสิครับ
เพราะมันต้องเล่นกับเมีย หึหึ” เขาพูดเสียงหื่นๆ แล้วก้มหน้าลงมาหาผม
คือตอนนี้ผมลืมตาอยู่
“ก้มลงมาทำไมเล่า”
“ก็จะจูบเมีย...”
อย่างที่ว่าเขาก้มลงมาแล้วกดจูบลงบนริมฝีปากผมอย่างอ่อนโยน
ก่อนจะเปลี่ยนเป็นหนักหน่วงจนผมแทบละลายไปกับรสจูบของเขา
“อื้มมม~”
“อ่า....พี่รักหยกนะครับ”
“อื้ออ รู้แล้วน่า” พูดไปหน้าก็แดงไป ไม่เอาแล้ว
ไม่อยากอยู่กับพี่จินแล้ว ชอบทำให้เขินอยู่เรื่อยเลย
“แล้วหยกล่ะ ไม่คิดถึงพี่เลยเหรอ?”
เขาทำหน้าเศร้าแล้วจ้องหน้าผมอ้อนๆ
“หลับตาสิผมจะบอก”
“ครับๆ” พี่จินหลับตาลงตามที่ผมบอก ผมค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปใกล้กับพี่จินมากกว่าเดิม
แล้วหอมแก้มของร่างสูงก่อนจะกระซิบที่ข้างหูของเขา
“ผมรักพี่จินฮะ”
วันฮาโลวีนปีนี้
รู้สึกว่าผมจะมีความสุขมากกว่าปีก่อนๆมากเลยล่ะฮะ
ก็ผมมีคนที่ผมรักมาก และเขาก็รักผมมากเหมือนกันอยู่ด้วยนี่ฮะ^^
------------------++++++++++-------------------
100%
#ครบแบบงง อันนี้ยอมรับเลยว่างงจริงๆ
ขอโทษด้วยน๊าาา ที่อัพช้า พอดีไม่ว่างเลยอ่ะ แถมยังคิดไม่ออกอีก
จริงๆเนื้อหามันก็มีมากกว่านี้นะ แต่ไม่รู้จะเขียนมันยังไงอ่ะ ขอโทษทีนะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น