Brother...Chapter 3 love...

:; Chapter 3 love ;:

เฮ่ออออ...

กว่าผมจะปลอบชินให้หยุดร้องไห้ได้ นี่ก็นานเอาเรื่องเหมือนกันนะครับ และตอนนี้น้องชายสุดที่รักของผมก็หลับไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วครับ

ผมใช้มือปัดผมที่รวงลงมาปกปิดใบหน้าที่แสนจะน่ารักของชินออกแล้ว ลูบแก้มใสเบาๆ ผมมีความลับบางอย่างที่ไม่สามารถบอกชินได้เลย ความลับที่ว่าผม....

ไม่ได้คิดกับชินเพียงแค่พี่ชายเท่านั้น!!

ดูจากวันนี้สิ แค่ผมเห็นใครที่ไหนไม่รู้มาส่งชินที่หน้าบ้านก็โกรธจนแถบจะบ้าตายให้ได้ แล้วยิ่งมาเห็นใบหน้าน่ารักของชิน ยิ้มให้มันอีก ผมยิ่งอยากจะเดินเข้าไปกระชากชินกลับเข้าบ้านและซัดหน้าไอ้หมอนั้นไปสักหมัดให้หายหงุดหงิด!!

แต่เพราะผมทำไม่ได้ไง ถึงได้หงุดหงิดอยู่เนี่ย!!

“นายจะรู้มั้ย? ว่าพี่คิดไม่ซื่อกับเรานะ” ผมพูดเสียงแผ่วเบา ก้มลงไปกดจูบเบาๆที่ขมับบาง แล้วเดินออกจากห้องนอนของชินไปทันที

ผมเดินเข้ามาในห้องของตัวเอง ทิ้งร่างลงไปกับเตียงใช้มือก่ายหน้าผาก คิดอะไรบางอย่าง บางอย่างที่ผมเองก็ยังไม่แน่ใจเหมือนกันว่าผมกับชิน เป็นพี่น้องกันจริงๆหรือเปล่า?

เพราะผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าแม่มีชิน เมื่อไหร่? ผมที่ใช่ชีวิตอยู่อเมริกากับพ่อตั้งแต่เด็กๆ เลยไม่ค่อยได้ติดต่อกับแม่มากเท่าไหร่ มารู้อีกทีก็ตอนที่แม่บอกว่าผมมีน้องนั่นแหละ ผมเลยมาอยู่กับแม่ที่นี่ และตั้งแต่ตอนนั้น มาจนถึงทุกวันนี้ผมก็ยังไม่แน่ใจอยู่ดีว่าชินใช่น้องชายแท้ๆ ของผมมั้ย??

“เฮ่ออ ยิ่งคิด ยิ่งบ้าวะ! ถ้าชินไม่ใช่น้องชายแท้ๆของมึง มึงจะทำยังไงวะไอ้เซย์??” ผมบ่นอะไรไร้สาระไปทั่ว ก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำ เตรียมตัวจะนอน แต่พราะเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้น ผมเลยต้องเปลี่ยนจากเดินเข้าห้องน้ำมารับสายแทน

ยุ่งยากสิ้นดี!!

“ใคร?”

ที่ผมถามแบบนี้เพราะ ผมไม่เคยให้เบอร์ใครมั่ว และทุกคนที่ผมให้จะต้องเป็นคนที่สนิทกับผมเท่านั้น คนอื่นไม่มีสิทธิ เพราะไม่จำเป็นที่ผมต้องไปพูดดีใส่ปลายสาย ในเมื่อผมไม่รู้จัก

[อะไรกันวะ! ไอ้นี่ จำเพื่อนไม่ได้มันน่าน้อยใจจริงๆ] น้ำเสียงกวนส้นแบบนี้ คงมีมันแค่คนเดียว

“แล้วมึงกล้าดียังไงถึงโทรมาหากู ทั้งๆ ที่กูไม่เคยให้เบอร์มึง”

ผมพูดแดกดันไอ้ไฟเพื่อนต่างมหาลัยของผม มันเป็นเพื่อนคนเดียวที่ผมไว้ใจมากที่สุด ถึงขั้นไม่ให้เบอร์ติดต่อกับมันเลยล่ะ(?)

[โหยยย ไอ้เพื่อนเซย์ครับ กูแค่จำเป็นครับ ถึงโทรหามึง] เสียงมันโวยวายสักพัก ก้เข้าเรื่องสำคัญที่มันต้องการจะบอกผมทันที

“เรื่อง??”

[เด็กมึงอ่ะ ดัสมิลล์ใช่มั้ย ตอนนี้เหมือนมันจะถูกพวกไอ้ไม้ร้อมตัวไว้อยู่] ไอ้ไฟพูดเสียงเครียด พาเอาผมเครียดไปด้วยเลย ที่มันบอกว่าเด็กอะไรนั่น ก็ไม่ใช่อะไรหรอกครับ

ดัสมิลล์ คือคนที่ผมกำลังควงอยู่ตอนนี้ จะเรียกควงก็ไม่ถูก เรียกคบแล้วกัน จริงๆ ผมก็ไม่ได้อะไรกับน้องเขามากหรอกครับ แต่เพราะใครหลายๆ คนในมหาลัยฯ ต้องการจะงาบ ผมเลยตัดทางโดยการงาบน้องเขาก่อนซะเลย หึหึ!!

“สัด! แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกวะ!! พวกมันอยู่ที่ไหน??” คือผมก็ตกใจจริงๆ อ่ะนะครับ ที่ไอ้ไฟมันบอกมาแบบนั้น แต่ผมก้ไม่ได้รู้สักอะไรมากมายหรอก เพียงแค่คำว่าแฟนมันค้ำคออยู่ผมเลยต้องเนียนๆ ตกใจให้สมจริงหน่อย

[หน้าผับ พี่เฮียพี แต่แม้งเฮียไม่อยู่ กูคนเดียวคงทำอะไรไม่ได้]

“เออๆ กูจะรีบไป!!”

ผมวางสาย แล้วออกจากห้องนอนของตัวเอง รีบไปทีรถคู่ใจของตนเอง แล้วขับออกจากบ้านไปอย่างรวดเร็ว

ที่ต้องไปช่วยเพราะ อยู่ในฐานะแฟน....ที่ผมไม่ได้รักเท่านั้น!!



           "พวกนายคิดจะทำอะไร??" เสียงตะโกนร้องลั่นของร่างเล็กที่ถูกชายร่างยักษ์หลายคนร้อมไว้ถามอย่างกล้าๆกลัวๆ

"หึ! ในเมื่อมึงเป็นเมียของไอ้เซย์" ชายร่างยักษ์แรกพูดขึ้น และตามมาด้วยคนที่สองเพื่อจะขยายความให้ชัดเจนกว่าเดิม

“พวกกูก็จะทำให้มึงเป็นเมียของพวกกูด้วย ชัดเจนมั้ย”                    

หลังจบคำพูดของชายร่างยักษ์คนที่สอง ก็เหมือนกับมีสายลมแรงๆ พัดผ่านพวกเขาเหล่านี้ไป(?).....เอิ่มม ไม่ใช่ล่ะ

เมื่อจบคำพูด หมัดหนักๆ ของใครอีกคนก็ซัดเข้ากับใบหน้าของชายร่างยักษ์คนนั้นทันที

“อย่ามาสะเออะ!! ยุ่งกับเมียกู” เสียงคำรามของร่างสูงที่มาใหม่เรียกความสนใจจากทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ได้เป็นอย่างดี

ร่างเล็กหันไปมองหน้าของคนที่เรียกตัวเองว่าเมียชัดๆ น้ำตาที่พยายามกักเก็บมานานก็หลั่งไหลออกมาเป็นสาย พร้อมกับวิ่งเข้าไปสู่อ้อมกอดอบอุ่นของคนรัก

“อึก พะ พี่เซย์”

“อืม” เซย์กอดร่างเล็กเหมือนจะปลอบ แต่ก็ไม่ใช่ เขาเพียงแค่ทำตามหน้าที่ ที่คนเป็นแฟนควรจะทำเท่านั้น

“หึ! มึงคิดว่ามึงจะทำอะไรได้วะ ในเมื่อมึงก็ไม่ได้รักมัน” ร่างสูงอีกคนที่ท่าทางจะเป็นหัวหน้ากลุ่มพูดกับร่างสูงและหันไปมองหน้าร่างเล็กด้วย

“หึ! ถ้ากูไม่ได้รัก กูคงไม่เอาหรอกวะ....กูไม่เหมือนมึงไอ้ไม้!!”

“ฮ่ะๆๆๆ ได้ยินมั้ยพวกมึง ไอ้เซย์มันบอกว่ารักไอ้เด็กนี่เว๊ย!”

เสียงหัวเราะเยาะดังออกมาไม่ขาดสาย เหมือนจงใจทำให้เซย์โกรธ แต่เปล่าเลย ร่างสูงไม่มีท่าทีว่าจะโกรธเลยสักนิด กลับกัน เซย์กลับยกยิ้มที่มุมปากแทน ก่อนจะปล่อยเสียงหัวเราะออกมา

“ฮ่าๆๆ พวกมึงนี่ก็แปลงเนอะ เป็นควายอยู่ได้ตั้งนานแหนะ” คำพูดเรียบๆ ถูกส่งไปให้ยังร่างสูงอีกคนและบรรดาเพื่อนของไม้

“นี่มึงว่ากูหรอห๊ะ!!” ไม้ส่งเสียงตะโกนลั่น

“หึ!” เซย์ไม่ตอบอะไร เพียงแค่คล้ายอ้อมกอดออก และจับมือบางเอาไว้

ก่อนจะเดินฝ่าวงร้อมออกมา โดยไม่สนใจว่าพวกนั้นจะเป็นยังไง เพียงแค่เขาคนเดียวก็สามรถจัดการกับจำนวนคนที่มากกว่าสิบคนได้ แล้วนับภาษาอะไรกับเรื่องแค่นี้ ที่เขาจะต้องเสียแรงไปโดยเปล่าประโยชน์

“อึก พะ พี่เซย์ ผะ ผมกลัว ฮื่ออ” จากที่พยายามเก็บเสียงสะอื้นไว้นาน เมื่อหลุดพ้นจากคนพวกนั้น ดัสมิลล์ก็ปล่อยโฮ่ออกมาไม่สนใจอะไรอีกต่อไป

“ไม่เป็นไรนะ”

ร่างสูงเองพอเห็นคนที่เขาจับมืออยู่โผล่เข้ากอดอีกก็กอดปลอบอีกครั้งอย่างเห็นใจ เพราะเขาเองก็ไม่คิดเหมือนกันว่าตนเองจะเป็นต้นเหตุให้ร่างเล็กต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้

นี่ถ้าเพื่อนเขาไม่อยู่แถวนี้ ร่างเล็กตรงหน้าจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้จะถูกพวกนั้นข่มเหงมากมายแค่ไหนกัน!!

แค่คิดเขาเองก็เจ็บใจแล้ว ถ้าร่างเล็กโดนแบบนั้นจริงๆ จะเสียใจขนาดไหน?...ถึงเขาจะไม่ได้รัก แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีความรู้สึกอะไรให้กับร่างตรงหน้านี่สักหน่อย เขาเองก็สนใจดัสมิลล์อยู่เหมือนกัน ถึงได้คบกับคนตรงหน้านี่ได้

“พี่จะไปส่งที่บ้านนะครับ อย่าร้องนะ” คำพูดที่แสนอ่อนโยนจากร่างสูงถูกส่งไปให้กับดัสมิลล์ เป็นครั้งแรก ครั้งแรกจริงๆ ที่ร่างเล็กได้รับความอ่อนโยนนี้ และมันคงจะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย!!

“ขอบคุณนะฮะที่มาส่งผม” ดัสมิลล์พูดขอบคุณผม

ผมยกมือขึ้นไปสัมผัสแผ่วเบา ที่ใต้ตาของร่างเล็ก มันบวมและแดงจนน่ากลัว ผมกลัวว่าถ้าตอนนี้ คุณพ่อกับคุณแม่(ของดัสมิลล์)อยู่ คงจะถามจนร่างเล็กนี่ไม่เป็นอันพักผ่อนแน่ ก็ลูกของท่านทั้งคนนี่

“ไม่เป็นไรครับ ให้พี่ไปส่งที่ห้องมั้ย?”

“เอ่อ..”

“โอเค พี่จะไปส่งแล้วกัน” ผมไม่รอให้ดัสมิลล์ได้พูดอะไร ผมก็จัดการอุ้มร่างเล็กในท่าที่เจ้าชายอุ้มเจ้าหญิง(ซึ่งดัสมิลล์ไม่ใช่เจ้าหญิงของผม) และเดินขึ้นไปด้านบนของตัวบ้านทันที

“อ๊ะ!! พี่เซย์”

เสียงโวยวาย ไม่ได้ทำให้ผมหยุดแต่อย่างใด ผมให้ดัสมิลล์เปิดประตูห้องนอนของตนเอง และผมก็เดินเข้าไปด้านใน พร้อมกับใช้เท้าปิดประตูอีกที ตรงไปที่เตียงแล้ววางอีกคนลงอย่างเบามือ

“อ๊ะ พี่เซย์ อื้อออ” ยังไม่ทันที่ดัสมิลล์จะพูดจบ ผมก็กดจูบลงไปที่ริมฝีปากอิ่มน้ำนั้นทันที มันไม่ใช่จูบที่จาบจวงแต่อย่างไร แค่เตะเบาๆแค่นั้น แต่มันก็ทำเอาคนที่นอนอยู่ใต้ร่างผมเคลิ้มได้เหมือนกัน

“ฮ้าาา...” เสียงหอบใจหนักๆ หลังจากที่ผมผละริมฝีปากออกมาแล้ว และจ้องมองใบหน้าหวานที่แดงก่ำ...

ดัสมิลล์นับว่าเป็นผู้ชายที่สวยคนหนึ่งเลยก็ว่าได้...แต่ทำไมผมถึงไม่ได้รักร่างเล็กนี่เลย แล้วที่ผมคบกับคนตรงหน้านี่ มันเพราะอะไรกันแน่ ผมเองก็ยังไม่แน่ใจเลย เพราะคนตรงหน้าเป็นเป้าหมายของผู้ชายหลายๆคน งั้นหรอ? หรือเพราะว่าผมแค่สนใจเท่านั้น แต่ถ้าแค่นั้น ผมก็เลวมากจริงๆนั่นแหละ

เหมือนให้ความหวัง ทั้งที่ไม่ได้รัก!!

จะยังไงก็ช่างเถอะ! ในเมื่อตอนนี้ดัสมิลล์เป็นแฟนผม ผู้ชายคนอื่นก็ไม่มีสิทธิที่จะมายุ่งวุ่นวายกับร่างเล็กนี่!!

“พี่กลับก่อนนะครับ ก่อนนอนอย่าลืมทานยาด้วยนะ”

“ฮะ พี่เซย์” ดัสมิลล์ส่งยิ้มมาให้ผม ก่อนที่ผมจะเดินออกจากห้องของร่างเล็กไป และตรงไปที่รถของตัวเอง ขับกลับบ้านทันที นึกเป็นห่วงใครอีกคนขึ้นมาแล้วสิ แถมผมยังปล่อยให้อยู่บ้านคนเดียวด้วย!!

ผมขับรถมาถึงบ้าน ก็ตกใจเมื่อเห็นทั้งบ้านเปิดไฟสว่างไปทั้ว ไม่มีส่วนไหนเลยที่จะมืด ผมรีบเดินเข้าไปในบ้าน ก็เจอเข้ากับตัวการที่มำให้บ้านสว่างไสวแบบนี้นอนอยู่ที่โซฟากลางบ้าน

“เฮ่อออ...” ผมเดินเข้าไปหาชินที่นอนหลับอยู่บนโซฟา ก่อนจะช้อนตัวร่างเล็กเข้ามาสู่อ้อมกอด และเดินขึ้นไปด้านบน ตรงไปยังห้องนอนของชิน

ดูเหมือนน้องรักของผมจะร้องไห้ด้วยสิเนี่ย!

ผมวางชินลงบ่นเตียงแบบเบาที่สุดเพราะกลัวว่าน้องจะตื่น และก็ตื่อนจริงๆด้วย

“อื้ออ พี่เซย์ อึก”

ชินโผล่เข้ากอดผมอย่างรวดเร็ว ผมเองที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวก่อนล้มลงไปทับร่างเล็กซะเต็มที่เลย ดีนะที่มือยังยันพื้นไว้ได้ทันอ่ะ

ผมเงยหน้าขึ้นจากซ้อกคอขาวๆ ของชินและจ้องไปยังใบหน้าขาวเนียนตรงหน้าที่ตอนนี้แดงก่ำไปแล้ว ไม่รู้เพราะสาเหตุอะไร หรือเพราะผมทับตัวอยู่?  ผมค่อยๆยันตัวเองขึ้นและกลายเป็นว่าตอนนี้ผมคร่อมร่างของชินอยู่

“ร้องไห้ทำไม หื้มม??” ผมเอ่ยถามชิน ด้วยเสียงที่อ่อนโยน คิดว่านะ(?)

“พี่เซย์หายไปไหนมา ผมตามหาพี่เซย์ทั่วบ้านเลยก้ไม่เจอ อึก”

“โอ๋ๆ พี่ขอโทษครับ พี่ไปทำธุระมา ตอนนี้พี่ก็กลับมาแล้วไงครับ ไม่ร้องนะครับคนดี” ผมพูดปลอบชินด้วยความเป็นห่วง ผมเป็นห่วงจริงๆนะครับ ไม่น่าปล่อยให้ชินอยู่คนเดียวเลย

“ฮื่อออ ผมไม่ได้ร้องสักหน่อยนะ!” ยังมีเถียงอีกครับ เด็กอะไรน่ารักเกินไปแล้ว

“เถียงหรอครับ แล้วนี่อะไร หื้มม?” ผมใช้มือเช็ดน้ำตาออกให้ชินเบาๆ แล้วจ้องเขม็งไปที่ร่างเล็ก ชินมุ่ยหน้า ไม่ยอมหันมาคุยกับผมเลย ฮ่าๆๆ สงสัยจะงอนแล้วสิเนี่ย!!

“อ่าา งอนพี่ซะแล้วสิเนี่ย”

“ง้อด้วย” ชินหันมาตอบผมเสร็จก็หันหน้าหนีไปทางอื่นต่อ ผมได้แต่ขำในใจกับความน่ารักของเด็กคนนี้ และเริ่มที่จะแกล้ง....

“แล้วพี่ต้องทำยังไงครับ น้องชินของพี่เซย์ถึงจะหายงอน บอกพี่เซย์ได้มั้ย?” ผมอ้อนเหมือนเด็กๆ   ฮ่าาา...มันได้ผลครับ ชินหน้าแดงไปถึงใบหูแล้วสิ แถมยังหันมาดึงมือผมไปกัดเล่นอีก(?)!!

“โอ๊ยๆๆ พี่เจ็บนะครับ” มันเจ็บจริงๆ ครับ เจ็บมากด้วย นี่เขินจนต้องมากัดมือผมเพื่อกลบเกลื่อนความเขินเลยหรอ??

“พี่เซย์!!! ฮื่อออ ชินขอโทษฮะ” ชินพูดอย่างร้อนรนพร้อมกับพลิกมือผมที่โดนชินกัดไปมา เพื่อดูผลงานของตนเอง(?)

“พี่เจ็บมากเลยครับ” ผมเลยรีบอ้อนกลับไป ตอนนี้ต้องรีบเท่านั้นครับ เพราะถ้าชินเกิดนึกขึ้นได้ว่ากำลังงอนผมอยู่มีหวังผมก็อดอ้อนกันพอดี

......

“ไอ้พี่เซย์บ้า กลับห้องไปได้แล้ว!” ดูเหมือนว่าชินจรู้ตัวแล้วนะครับ...แต่มันเร็วเกินไปมั้ย!!!

“ไม่ได้หรอกครับ พี่เซย์ยังไม่ได้ง้อน้องชินเลยนะครับ ขอพี่เซย์ง้อก่อนสิครับ” ผมพูดแล้วจับใบหน้าของชินให้หันกลับมาสบตากับผม ชินเองก็ดูจะอึ้งไปนิดๆ เหมือนกัน

ผมก้มหน้าลงไปใกล้กับใบหน้าน่ารักๆ ของชินมาขึ้นกว่าเดิม ริมฝีปากผมประกบเข้ากับริมฝีปากสวยของชินผ่าเบา ชินเบิกตากว้างมองผม เหมือนไม่เข้าใจว่าผมกำลังทำอะไรอยู่

แล้วผมกำลังทำอะไรอยู่ล่ะ??

ผมผละริมฝีปากออกจากริมฝีปากของชินอย่างอ้อยอิ่ง ไม่อยากจะทำแค่นี้เลย แต่ก็นะ ถ้าไม่ใช่ว่านี่เป็นจูบราตรีสวัสดิ์ผมคงจะจูบมากกว่านี้แล้วแหละ

เสียดายชิบ!!

“พี่เซย์..” ชินเรียกผมเสียงแผ่ว ยังตกใจกับการกระทำของผมอยู่สินะ แบบนี้มันยิ่งน่าแกล้งเข้าไปใหญ่

“ราตรีสวัสดิ์ครับ” ผมพูดแค่นั้น แล้วเดินไปปิดไฟในห้องของชินให้ ก่อนจะออกจากห้องนอนของชิน และตรงไปยังห้องนอนของตัวเอง

---------------++++++++++---------------

…Shin…

ฮื่ออออออ!!

หยุดสิๆๆๆ บอกให้หยุดไงเล่า!!

หัวใจบ้านี่ จะเต้นแรงเกินไปแล้วนะ!!

ผมกำลังนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียงของตนเอง หลังจากที่พี่เซย์ออกจากห้องไป มาทำแบบนี้กับผมได้ยังไง!!

นั่นมันจูบแรกของผมเลยนะ ถึงมันจะเป็นแค่จูบราตรีสวัสดิ์ แต่มันก็เป็นจูบแรกของผมอยู่ดี! ทำแบบนี้แล้วจะรับผิดชอบหัวใจของผมมั้ย?

ทั้งคู่ต่างหลับลงไปด้วยรอยยิ้ม แต่กับอีกคนกลับหลับไปด้วยน้ำตา!!

-----------------+++++++++++-------------------

100%

ตอนนี้เป็นอะไรที่บ้ามากเลย

สมองมันตันไปเลยค่ะ จบตอนนี้ก็ถือว่าสุดๆแล้วจริงนะ