:;
Chapter 4 love ;:
เช้านี้ผมตื่นเช้ากว่าปกติ
และไปเรียนเร็วกว่าปกติด้วยฮะ ผมยังไม่อยากเจอพี่เซย์ตอนนี้เลย
มันเขินจนทำอะไม่ถูกแล้ว!!
ผมไม่ได้หลบหน้านะฮะ...แค่ยังไม่พร้อมจะเจอตอนนี้ต่างหาก
“อ้าว? ชินทำไมวันนี้มาเช้าจังอ่ะ” เสียงของใบหยกเรียกให้ผมเงยหน้าจากโต๊ะที่ผมฟุบหน้าลงอยู่
ผมมองใบหยกที่เดินเข้ามาหาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มปนสงสัยไปด้วย
“อื้อออ พอดีตั้งนาฬิกาผิดเวลาน่ะ มันเลยตื่นเช้า
พอตื่นแล้วก็ไม่อยากจะนอนต่อเลยมาเรียนเช้าๆ ซะเลย”
ผมพูดแล้วยิ้มให้กับใบหยกที่เดินมานั่งข้างๆผม เพราะโต๊ะของเพื่อนตัวน้อย
(ไม่ดูตัวเอง) อยู่ข้างกันกับผม
“งั้นเหรอๆ...นี่!!”
ใบหยกพูดประโยคแรกเพราะไม่คิดจะสงสัยอะไรมากนัก
แล้วตามมาด้วยประโยคที่สองที่คล้ายกับจะตะโกนให้ได้เลยฮะ
“อะไร??”
“เมื่อวาน เค้าเห็นตัวไปไหนกับพี่จินด้วย
มันยังไง??” ใบหยกจ้องเขม็งมาที่ผมอย่างคาดคั้นคำตอบ ผมได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆไปให้
และพยายามที่จะเปลี่ยนเรื่องคุยแทน
“เค้าง่วงอ่ะ ตื่นเช้าเกินไปหรือเปล่าก็ไม่รู้”
“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลยนะ บอกมาเลยๆ”
เจอสายตาแบบนี้ของใบหยก คิดว่าผมจะทนได้มั้ยล่ะฮะ
“ก็ได้ๆ บอกแล้วๆ”
“ทุกอย่าง”
“รู้แล้วๆ....เมื่อวานเค้ากลับบ้านไปเจอพี่เซย์เล่นเกมอยู่
ก็เลยกะว่าจะไปเล่นด้วย แต่พี่ดัสมิลล์ก็มาหาพี่เซย์ซะก่อน
เค้าเลยออกจากบ้านมานั่งเล่นที่สวนสาธารณะ แล้วก็เจอกับพี่จิน
พี่จินเลยชวนไปกินข้าวด้วย แค่นี้เอง”
ผมพูดและพยายามข้ามเหตุการณ์ที่ยังไม่ควรบอกใบหยกออกไปก่อน
เพราะผมรู้ดีว่าถ้าใบหยกรู้ว่าก่อนหน้าที่ผมจะออกจากบ้านมันเกิดอะไรขึ้น
คงได้คลั่งตายแน่
“แน่ใจนะว่ามีแค่นี้”
“อื้อ แน่ใจสิ
เค้าจะปิดปังตัวทำไมล่ะ”
“โอเคๆ....งั้นตัวก็นอนไปก่อนแล้วกัน
เข้าเรียนแล้วเค้าจะปลุก” ใบหยกพูดแค่นั้น ก็ก้มหน้าก้มตาอ่านนิยายของตัวเองต่อ
ผมเลยฟุบหน้าลงไปกับโต๊ะเรียน คิดอะไรไปเรื่อยและเผลอหลับไปจริงๆ
-------------------++++++++++-------------------
เที่ยง
อื้อออ เมื่อยชะมัดเลย ง่วงอีกด้วย
ทำไมวันนี้ผมถึงได้รู้สึกขี้เกลียดแบบนี้กันนะ ไม่เข้าใจเลย
“ตัวไปกินข้าวกะ...”
“น้องชิน!” ยังไม่ทันที่ใบหยกจะพูดจบ
ก็มีเสียงทุ่มนุ่มน่าฟังดังมาจากหน้าห้อง
ผมหันไปมองก็เจอเข้ากับพี่จินที่ยืนยิ้มแก้มปริส่งมาให้ผม
ดีนะฮะที่ในห้องเหลือแค่ผมกับใบหยกแค่สองคนถ้าเพื่อนคนอื่นๆ
อยู่ด้วยมีหวังได้ถามผมแจแน่เลยฮะ ว่าผมไปรู้จักกับพี่จินสุดฮ็อตของโรงเรียนได้ยังไง
“พี่จิน!” ผมร้องทักทายร่างสูงที่กำลังเดินเข้ามาหาผมในห้องฮะ
ผมยิ้มแฉงส่งไปให้กับพี่จิน...พี่จินเองพอเดินมาถึงผม ก็นั่งลงบนเก้าอี้ของเพื่อนที่นั่งอยู่ด้านหน้าผมเลยฮะ
“พี่จินมาหาผม มีอะไรรึเปล่าฮะ?”
“เปล่าครับ พี่แค่จะมาชวนเราไปทานข้าวด้วยกันน่ะ”
พี่จินพูดยิ้มๆ ผมเองพอได้ยินพี่จินพูดแบบนั้นก็ดีใจใหญ่เลยสิฮะ
แหม! ก็จะได้ไปกินข้าวกับคนหล่อทั้งทีนี่ฮะ มันก็ต้องมีดีใจบ้างแหละ(ถึงจะเคยไปมาแล้วรอบหนึ่งอ่านะ)
“ไป สิฮะ” ผมตอบรับคำพี่จิน
โดยที่ลืมอะไรบางอย่างที่สำคัญไปเลย....อะไรน่ะหรอฮะ....ก็...หนุ่มน้อยหน้าหวานที่นั่งหน้าบึ่งอยู่ข้างๆผมไง
“ชิน! เค้าไม่มีตัวตนอยู่ตรงนี้เลยหรอ?”
นั่นไง ใบหยกงอนผมแล้วอ่ะ แง๊งงง ผมต้องง้อใช่มั้ย?
“โถ่
ใครจะไปลืมตัวได้ล่ะ(ถึงเค้าจะลืมไปแล้วนิดหน่อยก็เถอะ)” ผมพูดอ้อนๆ
ใบหยกยิ่งทำหน้างอใหญ่เลยฮะ
“ตัวสนใจคนอื่นมากกว่าเค้า!” ใบหยกจงใจย้ำคำว่าคนอื่นอย่างชัดเจนเลยฮะ
แถมยังมองไปทางพี่จินอย่างไม่พอใจด้วย ผมได้แต่ยิ้มแหย่ๆไปให้พี่จินที่มองมาฮะ
“ทำไมพูดแบบนี้ล่ะครับ น้องใบหยก
พี่เป็นคนอื่นสำหรับเรางั้นหรอ?”
“ก็ใช่น่ะสิ”
“ดีจังเลยนะครับ พอดีพี่อยากจะเป็นคนสำคัญของน้องชินคนเดียวพอดีเลย”
“ไอ้พี่จิน
ผมไม่ยอมให้พี่มายุ่งกับเพื่อนผมหรอก”
“เราไม่ได้เป็นอะไรกัน
เพราะงั้นไม่จำเป็นที่พี่ต้องฟังเรานะ”
“นั่นเพื่อนผม”
“นั่นก็คนที่พี่ชอบครับ”
ดูแล้ว...คนที่ถูกลืมจะเป็นผมนะฮะ- -
Rrrrrrr
เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น
แต่ดูเสียงมันเบาไปเลยเวลาที่สองคนนี้กำลังคุยกันอย่างสนุกสนาน(?)
ผมเดินเลี่ยงมารับโทรศัพท์
ที่ริมหน้าต่างซึ่งไกลจากโต๊ะผมหน่อย
“สวัสดีฮะ”
[น้องชิน!] เสียงใครอ่าา
ผมยกโทรศัพท์ออกมาดูเบอร์ เบอร์ไม่คุ้นเลย เบอร์ใครอ่ะ
“ใครฮะ?”
[พี่เองนะครับ...ดัสมิลล์]
--------------------+++++++++++-------------------
Baiyok
ตอนนี้ผมกำลังเถียงกับไอ้พี่จินอยู่ฮะ
ถามว่าทำไม เพราะผมไม่ชอบหน้าพี่มันไงฮะ อาจจะถึงขั้นเกลียดขี้หน้าเลยก็ได้
“พี่ชอบ
แต่ผมไม่ให้พี่ชอบ”
“ทำไมครับ ชอบพี่หรอ?”
“ฝันไปเถอะว่าผมจะไปชอบพี่อ่ะ”
หงุดหงิดมากเลยตอนนี้เลยตอนนี้อ่ะ ไม่เคยหงุดหงิดอะไรแบบนี้เลยฮะ โอ๊ยย หงุดหงิดๆๆ
“หึหึ
แล้วพี่จะคอยดูว่าจะทำได้อย่างที่พูดรึเปล่า”
“โว๊ยยย พี่กลับไปเลยไป๊!!”
“ไม่ครับ” ผมไม่สนใจที่พี่มันพูดครับ
แต่เดินเข้าไปหาพี่มันที่นั่งอยู่บนเก้าอี้แทน
ไม่รู้ว่าอะไรเข้าสิงให้ผมเดินไปนั่งตักพี่จินที่ยังนั่งอยู่
แถมผมยังหันหน้าเข้าหาพี่มันอีก
อ๊ากกกก!!! แบบนี้มันส่อเกินไปแล้ววววว...ดีนะที่ชินคุยโทรศัพท์อยู่
เลยไม่เห็นว่าผมกำลังทำอะไร...ตอนที่นั่งผมเกือบจะตกแล้วฮะ
ผมเลยยกมือขึ้นโอบรอบคอพี่จินมัน
พี่จินเองพอเห็นผมจะตกเลยโอบรอบเอวผมไว้ด้วย
เลยกลายเป็นว่าท่านั่งเรามัน แบบ
เอ่ออ นั่นแหละอย่างที่ผมบอก อย่าให้ต้องอธิบายเลย...งื้อออออ
O.o
ดูพี่จินมันจะอึ้งๆนะฮะ เมื่อได้สติ แต่ใครจะสนล่ะตอนนี้ใบหยกขอด้านก่อนเรื่องอายเอาไว้ที่หลังฮะ
“พี่จะจีบเพื่อนผมให้ได้เลยใช่มั้ย?”
“อะ เอ่อ...ใช่”
พี่จินมันตอบเสียงสั่น
ฮึ๊ย! ทำไมพอดูใกล้ๆแบบนี้แล้วพี่มันหล่อจังอ่าา ไม่เอานะผมไม่ยอมให้ใครมาหล่อในสายตาผมนอกจากพี่เซย์เด็ดขาด!!
“ถ้าผมบอกว่าไม่ให้ล่ะ” พูดแบบเนิบๆ
ลองใจพี่มันก่อน
“พี่ก็จะจีบครับ”
“คริคริ
งั้นพี่ก็จะโดนผมขัดขวางให้ถึงที่สุดฮะ” ผมพูดยิ้มๆ แล้วจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาคมกริบของพี่จิน
พี่มันก็จ้องตาผมเหมือนกัน...เล่นเอาเขินเลยอ่ะ
อะไร?! ไม่ได้เขินสักหน่อย ไม่เลยจริงๆนะ!!
“ใบหยกพี่จิน ผมจะ...อ่า เอ่อ ขอโทษฮะ
ที่ขัดจังหวะ” ชินมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วมาเห็นผมในสภาพนี้อ่ะนะ
“เอ่อ...” ผมกำลังจะแก้ตัวฮะ แต่ชินก็พูดขัดขึ้นมาก่อนที่ผมจะทันได้พูด
“โอเค พี่จินผมฝากใบหยกด้วยนะฮะ
พอดีผมต้องไปธุระอ่ะ...ยังไงก็ช่วยพาเพื่อนผมไปทานข้าวด้วยนะฮะ
ผมคงจะกลับบ้านเลยตอนบ่ายไม่ได้เรียนน่ะฮะ” ห๊ะ!!
“ได้ครับ...แล้วพี่จะไปส่งให้ด้วยเลยแล้วกันนะ” ห๊า!!
“ขอบคุณครับ ผมไปนะ เค้าไปนะตัว”
ว่าจบก็รีบวิ่งออกจากห้องไปเลย
คือแบบ ถ้าจะคุยกันแค่สองคนอ่ะ
ให้ผมได้พูดอะไรบ้างสิ๊!! ผมก็อยากพูดนะ
ผมหันกลับมาจ้องเขม่งใส่พี่ทันทีที่ชินวิ่งไปจนลับตาผมแล้ว
ไอ้บ้านี่ก็ยิ้มจนแก้มจะแตกแล้วเนี่ย อะไรแค่คุยกับชินแค่นี้เองนะ
เพ้อเกินไปแล้วเหอะ!
“บ้า!” ผมพูดลอยๆ แล้วเตรียมจะลงจากตักพี่จิน...แต่
“อะไรครับ คิดว่าจะลงไปได้ง่ายๆหรอ”
นั่นแหละ ไอ้พี่จินมันไม่ปล่อยให้ผมลงฮะ มันกอดเอวผมแน่นกว่าเดิม
แถมยังยื่นหน้าเขามาใกล้ผมอีก
อ๊ากกกกกก!!!
------------------------++++++++++++---------------------------
Shin
ผมเดินมาถึงหน้าโรงเรียนก็เจอกับพี่ดัสมิลล์จริงๆฮะ
อ่า คือก่อนหน้านี้ที่พี่ดัสมิลล์โทรมาหาผม พี่เขาบอกว่ามีเรื่องจะคุยกับผมหน่อย
ตอนแรกผมก็ไม่อยากมาหรอกฮะ แต่พอพี่เขาบอกว่าเป็นเรื่องเกี่ยวกับพี่เซย์
ผมเลยรีบตอบตกลงทันทีเลย
แฮะๆ
ก็ผมอยากรู้นี่ครับว่ามันเรื่องอะไรที่เกี่ยวกับพี่เซย์อ่ะ
“มาแล้วหรอ”
พี่ดัสมิลล์ทักผมยิ้มๆ...พี่เขายิ้มให้ผมนะฮะ แต่ทำไมผมถึงรู้สึกว่ารอยยิ้มนั่นมันเสแสร้งยังไงไม่รู้อ่ะ
“ฮะ” ผมตอบรับและยิ้มกลับไปบ้าง
“มาสิ พี่จองโต๊ะไว้แล้ว
เรากินไปคุยไปแล้วกันเนอะ” พี่เขาบอกผมก็พยักหน้ารับฮะ แล้วเดินไปที่รถ
พอขึ้นรถอะไรเรียบร้อยแล้วพี่ดัสมิลล์ก็ขับรถมุ่งหน้าไปยังร้านอาหารทันทีเลย
ร้านอาหาร
โห!! ร้านนี้มันหรูมากเลยอ่าาา
แถมยังเป็นร้านอาหารฝรั่งเศษด้วย พี่ดัสมิลล์พี่ลงทุนขนาดนี้เลยหรอฮะ
แค่คุยกับผมเรื่องพี่เซย์เองนะ...แต่ผมก็ไม่ปฏิเสธหรอกว่าผมเองก็อยากจะลองทานอาหารร้านนี้ดูเหมือนกันอ่ะ
คริคริ^^
“เชิญครับคุณดัสมิลล์” พนักงานเดินเข้ามารับและพูดกับพี่ดัสมิลล์
“อืม อย่าให้ใครมารบกวนเวลาแถวโต๊ะฉันเด็ดขาด”
พี่เขาพูดเรียบๆฮะ พนักงานพยักหน้ารับแล้วเดินพาผมกับพี่ดัสมิลล์ไปที่โต๊ะ...อยากจะกรี๊ดฮะ
โต๊ะโซนนี้มันVIPทั้งนั้นเลยอ่าาา
ผมนั่งลงบนโซฟาตัวตรงข้ามกับพี่ดัสมิลล์มิลพร้อมกับรับเมนูที่พนักงานส่งมาให้ด้วย...งื้มมม
น่ากินทั้งนั้นเลยอ่ะ
“สั่งได้ตามสบายเลยนะ พี่เลี้ยงเอง”
ผมเงยหน้ามองพี่ดัสมิลล์หลังจากที่พี่เขาพูดจบแถมยิ้มจนเห็นลักยิ้มที่แก้มด้วย
อร๊ายย พี่ดัสน่ารักจังงงง
“เอ่อ..พี่ฮะ ผมไม่รู้อ่ะว่าจะทานอะไรดี
ผมไม่เคยมาร้านนี้เลยด้วย” ผมพูดกับพี่ดัสมิลล์ พี่เขายิ้มให้ก่อนจะสั่งอาหารที่ให้ผม...สปาเกตตี้ซีฟูต
พอร์คช็อพเปรี้ยวหวาน อ่าาา มันน่ากินมากเลยนะฮะ
“ว่าแต่เรื่องพี่เซย์?” ผมเอ่ยถามเสียงเบา
“อ่อ...คือแบบนี้นะ พี่แค่อยากรู้อ่ะ
ว่าพี่เซย์กำลังสนใจอะไรอยู่รึเปล่า? ช่วงนี้พี่เห็นพี่เซย์หมกมุ่นอยู่กับอะไรสักอย่าง”
อึก!
สะอึกเลยสิฮะ พี่เซย์กำลังสนใจอยู่? แง๊งงง
ชินไม่ยอมนะ แค่พี่ดัสมิลล์คนเดียวชินก็เจ็บจะแย่อยู่แล้ว นี่ยังมีคนอื่นอีกหรอ?...แต่เดี๋ยวนะ
พี่เซย์จะมีคนอื่นได้ยังไงในเมื่อ
พี่เซย์ก็อยู่กับผมทุกวันเวลาที่ไม่ได้อยู่กับพี่ดัสมิลล์อ่ะ
ผมคิดหนักหน้าเคลียดเลยสิฮะ ก็ผมอยู่กับพี่เซย์ทุกวันผมยังไม่เห็น
พี่เซย์คุยกับคนอื่นเลยนอกจากจะคอยแกล้งผมไปวันๆ
แถมยังค่อยมาทำให้ผมหวั่นไหวเล่นอีก
“ผมไม่รู้อ่ะพี่ดัส...เท่าที่ผมรู้คือ
ถ้าพี่เซย์ไม่ได้อยู่กับพี่หรือเพื่อนพี่เซย์ก็จะอยู่กับผมแล้วก็ค่อยอยู่เล่นกับผมเวลาที่แม่ไม่อยู่บ้านอ่ะฮะ...”
ผมพูดดูหน้าพี่ดัสมิลล์แล้ว พี่เขาน่าจะกังวนมากเลยนะฮะ
ถ้าผมมองไม่ผิดผมว่าตาพี่เขาดูจะบวมๆด้วยอ่ะ ร้องไห้?
พี่ดัสมิลล์ร้องไห้เพราะเรื่องพี่เซย์งั้นหรอเนี่ย?...ถึงผมจะเจ็บที่พี่ดัสมิลล์เป็นแฟนพี่เซย์
แต่ผมก็ไม่อยากให้พี่เขาร้องไห้เพราะพี่ชายผมหรอกนะฮะ
“จริงสิ! พี่ดัสฮะ...ตอนที่อยู่กับผมถ้าไม่ได้ทำอะไร
พี่เซย์ก็จะพูดถึงพี่ด้วยแหละ พูดจนผมนี่ยิ้มตามเลยล่ะฮะ บ่นคิดถึงพี่ตลอดเลยด้วย^^” คือจริงๆพี่เซย์ก็ไม่ได้พูดอะไรหรอกฮะ แค่บอกว่าพี่ดัสอ่ะ ชอบบ่น
แล้วก็แต่ใจอย่างนั่นอย่างนี้...ส่วนที่บอกว่าคิดถึงอะไรนั่นผมแต่งขึ้นเองอ่ะ
ถึงตัวเองจะเจ็บก็เถอะ ก็ผมไม่อยากให้พี่เขาคิดมากอะไรนี่ฮะ
“จริงหรอ!!” ดูพี่ดัสมิลล์จะดีใจนะฮะ...หรือจริงๆพี่เซย์ไม่เคยบอกคิดถึงพี่ดัสมิลล์เลย?? คงไม่มั้งก้พวกเขาเป็นแฟนกันอ่ะ
“อาหารมาแล้วครับ”
ในขณะที่ผมกับพี่ดัสมิลล์คุยเรื่องพี่เซย์กันอยู่อาหารก็ถูกยกมาเสริมฮะ อร๊ายยยย
มันน่ากินกว่าในรูปอีกอ่าาาา...วันหลังผมจะชวนพี่เซย์มากินนนนน!!!
“อืม วันนี้คุณแม่เข้าร้านรึเปล่า?”
พี่ดัสมิลล์พูดกับพนักงานฮะ ผมได้แต่มองงงๆ
“ไม่ครับ...คุณหนู” ห๊ะ!!
“อืม ไปได้แล้ว”
หมายความว่ายังไง??...ผมได้แต่มองพี่ดัสมิลล์ด้วยความไม่เข้าใจ เอ่อ คุณหนู??
“ฮ่ะๆๆ ไม่ต้องมองแบบนั้นก็ได้ คือร้านนี้
แม่พี่เป็นเจ้าของร้านเองแหละ” พี่เขาพูดแค่นั้นแหละฮะ...ผมนี่แถมจะล้มทั้งนั่ง(ก็ผมนั่งอยู่ไง)เลยทีเดียว
“โห ผมพึ่งรู้เลยฮะ งั้นนี่ก็ร้านพี่เองเลยสิ”
“ใช่ครับ...ทานกันดีกว่านะ เดี๋ยวเย็นแล้วไม่อร่อย”
“ฮะ”
ผมกับพี่ดัสมิลล์ก็ทานกันอย่างเอร็ดอร่อยครับ
มีคุยกันบางครั้ง...วันนี้เป็นอีกวันที่ผมรู้สึกว่าผมสนิทกับพี่ดัสมิลล์มากกว่าปกติฮะ^^
-----------------------++++++++++--------------------------
100% ขอรับ
ปาดเหงือแปบ
เหออออ
เล่นเอาเหนื่อยเลยกว่าตอนนี้จะจบอ่ะ มันตันมานานมากอ่ะ!!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น