:; Chapter 5 love… ;:
Sey
(ในเวลาเดียวกันกับตอนที่แล้ว)
“หวัดดีครับเพื่อน
วันนี้มึงมาเช้ามากครับ”
เสียงทักทายกวนส้นถูกส่งมาจากไอ้จาก้วร์
เพื่อนสนิทที่สุดเพียงคนเดียวของผม มองหน้ามันนิดหน่อยก่อนจะนั่งลงยังโต๊ะมาหินอ่อนโต๊ะประจำของพวกผม
ที่อยู่หน้าตึกคณะ
จริงๆวันนี้ผมมีเรียนบ่าย
แต่เพราะมีใครบางคนกำลังหลบหน้าผมตั้งแต่เช้า จะใครซะอีกล่ะครับ
ก็เจ้าน้องตัวดีนั่นไง แค่ผมจูบ ถึงกลับต้องหลบหน้าผมเลยหรอ?
หงุดหงิดชะมัดเลย!!
“เป็นไรวะเซย์
ทำหน้าเหมือนขี้ไม่ออกมาหลายวัน” ไอ้ไฟเพื่อนปากมากมันถามผม
คือมึงจะถามกูด้วยคำถามอื่นก็ได้นะครับเพื่อนเชี่ย ดูแมร้งคำถามมันดิ!! ผมมองหน้าพวกมันเล็กน้อย
แล้วถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยๆ ไม่มีอารมณ์มาทะเลาะกับมัน
“เฮ่อออ...”
“เป็นไรวะมึง ถอนหายใจ?
เมียไม่ให้เอาหรอ?” โหยยไอ้ฟายยยยย!!!
“สัสเหอะมึงอ่ะ กูเครียดเว้ย!!”
“มึงเครียดเรื่องอะไรวะ”
จาก้วร์มันถามผมด้วยสีหน้าจริงจังเล็กน้อย
“มีคนกำลังหลบหน้ากูอยู่”
“ใครวะ ทำไมถึงเก่งกล้าสามารถอะไรแบบนี้!!” พวกมึงใช่เพื่อนกูมั้ย?
ผมหยิบเอาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงออกมาและนั่งจ้องมันอยู่อย่างนั้น
ไม่กดไม่สัมผัส ไม่ขยับมือที่จับมันอยู่เลย จนเพื่อนที่นั่งอยู่ด้วยกัน
เริ่มที่จะหันมาสนใจผมอีกครั้งแล้ว
ไม่ได้เรียกร้องความสนใจนะสาบาน!!
“ใครหลบหน้ามึงวะ
ดัสหรอ?” จามันถามอีก ไอ้นี่ก็ถามอย่างเดียวเลย - -
“เป็นไปไม่ได้
เมื่อคืนมันยังอยู่ด้วยกันอยู่เลย” และไอ้นี่ก็แทรกพูดตลอด
-*-
“มึงรู้ได้ไงวะไฟ”
เออ สรุปพวกมึงจะคุยกันเองใช่ป่ะ? กูเป็นพระเอกนะเฮ๊ย!!
“ก็กูอยู่ด้วย”
โอเค พวกมึงคุยกันไปเลย กูไปล่ะ โชคดีไอ้เพื่อนทรยศ
ผมลุกขึ้นเดินหนีพวกมันขึ้นตึกไปเลย
ไม่สนใจสายตางุนงงที่พวกมันส่งมาให้ด้วย ใครจะไปทนอะไรไหวล่ะครับ
คุยกันเองแต่เป็นเรื่องของผม เหอะๆ
ผมเดินมาถึงชั้นสองของตัวอาคารก็เกือบจะชนเข้ากับใครสักคนที่เดินเลี้ยวมาพอดี
“อ๊ะ! พี่เซย์?” เสียงร้องตกใจของแสตมป์ เพื่อนสนิทของดัสมิลล์...แสตมป์เรียนนิเทศ
แล้วมาทำอะไรที่นี่วิศวะ??
“มาทำอะไรที่นี่น่ะแตมป์”
ผมถามด้วยความสงสัย
แสตมป์หน้าขึ้นสีระเรื่ออย่างน่ารักแล้วยิ้มให้ผมเล็กน้อยก่อนจะตอบ...
“เอ่อ คือผม..”
“แสตมป์!!” เสียงเข้มของใครอีกคนดังขึ้นขัดคำพูดของแสตมป์ซะก่อน
ผมมองไปตามต้นเสียงก็เจอเข้ากับ ไอ้ไม้ ศัตรูของผม
“พะ พี่ไม้!!” แสตมป์ร้องด้วยความตกใจ
ก่อนจะก้มหน้างุด อย่างกลัวๆ ผมไม่รู้หรอกนะว่าสองคนนี้เกี่ยวข้องกันยังไง
แต่ที่แน่ๆผมไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาทำร้ายน้องผมได้หรอก ยิ่งเป็นไอ้ไม้แล้วด้วย หึ!
“กลับคณะมึงไปซะ!!”
ผมมองไอ้ไม้นิ่งๆ ไม่พูดอะไร แล้วหันกลับมามองแสตมป์อีกครั้ง
สั่นไปหมดแล้วเด็กน้อย
“เดี๋ยวพี่ไปส่งเอง
จะไปดูดัสด้วย” ผมว่าแล้วจับมือแสตมป์เดินออกจากตึกนี้
และตรงไปยังคณะนิเทศศาสตร์
เฮ่อออ วันนี้มีแต่เรื่อง!!
------------------------+++++++++++++++------------------------
หน้าคณะนิเทศศาสตร์
“เอ่อ พี่เซย์ปล่อยมือแตมป์ก่อนดีกว่านะครับ
เดี๋ยวดัสมาเห็นได้โวยกันพอดี...ผมว่าผมขึ้นตึกก่อนดีกว่า ผมไปนะครับ!”
ผมปล่อยมือแสตมป์ตามที่เจ้าตัวบอกแสตมป์เลยรีบวิ่งขึ้นตึกไปตามที่บอกไว้อย่างรวดเร็ว
ผมได้แต่มองอย่างงงๆ
ผมกำลังจะเดินกลับ แต่ก็เหลือบไปเห็นดัสมิลล์นั่งมองโทรศัพท์แล้วยิ้มอะไรอยู่คนเดียวที่โต๊ะม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้ที่ไม่ไกลจากตรงนี้เท่าไหร่...ยังไงผมก็เดินมาถึงที่นี่แล้ว
เข้าไปหาหน่อยก็คงไม่เสียหายอะไร...คิดได้แบบนั้นก็เดินเข้าไปหาร่างเล็กที่นั่งอยู่ทันที
“ดัส?” ผมเรียกอีกฝ่าย
ดัสมิลล์เงยหน้าจากโทรศัพท์มองมาที่ผมแทบจะทันทีเลย เอ่อ ผมไม่ใช่เทวดานะ-*-
“พี่เซย์มาหาดัสหรอครับ..ดีใจจังเลย”
พูดแล้วยิ้มอย่างดีใจ
“อ่า ครับ พอดีพี่ว่างอ่ะ” จริงๆ
อยากจะบอกว่าไม่ได้มาหาแต่มาส่งแสตมป์ พอเห็นสีหน้าดีใจแบบนั้นผมก็พูดไม่ลงอ่ะ
เฮ๊ย! นี่ผมเป็นคนใจอ่อนอะไรแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่??
“ดีจังเลยอ่ะ! จริงสิครับเที่ยงนี้พี่ว่างมั้ย?”
“อ่าาา พี่ไม่ว่างอ่ะครับ พี่มีเรียน”
“งั้นหรอครับ...ไม่เป็นไร ตอนนี้ก็
จะเที่ยงแล้วด้วย เราไปทานข้าวกันนะ” ดัสพูดชวนผม...พูดถึงเรื่องข้าว
ผมยังไม่ได้กินข้าวเลยตั้งแต่เช้า กำ!!
“ได้สิครับ” ต้องตกลงสินะ ท้องถึงจะอิ่ม(?)
“โอเคเลย ผมมีร้านแนะนำเยอะเลยครับ แล้วก็ บลาๆๆๆ.....”
ผมพยักหน้ารับ ดัสก็ชวนผมคุยนุ้นนี่ไปเรื่อย
ส่วนผมก็นั่งมองแต่โทรศัพท์อย่างเดียวเลย
คือผมเป็นผู้ฟังที่ดีไง(หรอ-*-)
Rrrrrrr
ไอ้จาโทรมา? ทำไม?
“ว่าไง”
[มึงอยู่ไหนวะ] เสียงโวยวายของไอ้จาดังมาทันทีที่ผมรับสาย
“อยู่นิเทศ ทำไม?”
[ทัศนันต์เรียกเว๊ย!! บอกจะสอนก่อนเวลาเล็กน้อย และจะปล่อยเร็ว] อะไรกันวะ!
เกิดผมยังนอนอยู่บ้านจะทำยังไง!!
“ได้ไงวะ เออๆ เดี๋ยวกูไป”
ผมวางสายจากมันแล้วมองหน้าดัสมิลล์ที่มองผมอย่างสงสัย แล้วกูจะพูดยังไงดีวะเนี่ย??
“มีอะไรรึเปล่าครับ?”
“คือ...ไอ้จามันโทรมาบอกพี่อ่ะ
บอกจารย์จะสอนก่อนเวลา” ผมพูดความจริงนะ ไม่ได้แต่ง(ถึงจะแอบแต่งบ่อยๆก็เถอะ)
“อืม งั้นพี่ก็ไปกับผมไม่ได้แล้วสินะ...”
ดัสทำหน้าหม่นลงอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะเงยหน้ามองผมแล้วยิ้มให้ผมเล็กน้อย
“ไม่เป็นไรครับ ผมไปคนเดียวได้
พี่รีบไปเรียนดีกว่านะ” ผมพยักหน้าแล้วรีบวิ่งกลับคณะทันที
---------------------++++++++++++----------------------
Dutch Mill
ผมมองตามหลังพี่เซย์ที่วิ่งไป
แล้วก้มลงมองโทรศัพท์ตัวเองอีกครั้ง...ผมมันบ้า! รู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่ได้รักตัวเอง
ก็ยังฝืนรั้งเขาไว้อยู่นั่นแหละ หึ
แต่ใครจะสนล่ะ ในเมื่อตอนนี้ผมยังเป็นแฟนพี่เซย์อยู่ ผมก็ไม่ยอมให้ใครหน้าหามายุ่งกับพี่เซย์หรอกนะ
ผมว่าผมต้องทำอะไรสักอย่างแล้วล่ะ...มือกดโทรศัพท์หาเบอร์ของคนที่ผมคิดว่าน่าจะรู้เรื่องของพี่เซย์มากที่สุดแล้วโทรออก...รอสายสักพัก
[สวัสดีฮะ]
“น้องชิน!” พอปลายสายรับและพูดผมก็ตอบกลับทันที
[ใครฮะ?]
“พี่เองนะครับ...ดัสมิลล์”
ผมบอกปลายสายดูจะเงียบไปสักนิดแฮะ ก็นะ คงจะแปลกๆแหละ
[พี่ดิสมิลล์...ได้เบอร์มายังไงอ่ะฮะ]
“พอดี
พี่เอามาจากพี่เซย์น่ะครับ เผื่อมีอะไรพี่จะได้โทรบอกเราไว้” ผมพูดเรียบๆ เอาจริงๆ
เลยมั้ย? ผมไม่ค่อยชอบน้องชินสักเท่าไหร่ ยังไงดีล่ะ ก็แบบน้องมันดูเหมือนจะชอบพี่เซย์อ่ะ
แล้วพี่เซย์เองก็สนใจชินมากกว่าผมด้วยซ้ำ
[อ่ะฮะ...แล้ว?]
“พี่มีเรื่องจะคุยกับชินน่ะครับ”
[แต่ผม...]
“เรื่องพี่เซย์” อย่างที่ผมพูด
ผมอยากคุยกับชินเรื่องพี่เซย์จริงๆ
[...ก็ได้ฮะ] เหอะ! พอบอกเรื่องพี่เซย์เข้าหน่อย รีบตกลงเลยนะ
ชิส์!!
“ครับ...อีก20นาทีเจอกันที่หน้าโรงเรียนนะ”
ผมพูดแค่นั้นก็วางสาย
บ้าชิบ!!
พี่เซย์ทำผมบ้าได้ขนาดนี้เลยหรอ?...ต้องรีบจัดการอะไรให้มันจบๆแล้วสิ!!
ผมเดินออกจากบริเวณนั้นและตรงไปยังรถคู่ใจของตัวเอง
พอเข้ามาในรถแล้วผมก็ขับไปยังโรงเรียนของชินทันที
--------------------++++++++------------------
พอมาถึงหน้าโรงเรียนรออยู่สักพัก ชินก็วิ่งออกมา
ผมมองน้องก่อนจะยิ้มให้และพูดทักทาย ด้วยรอยยิ้มที่ผมแสร้งทำมาก
“มาแล้วหรอ”
“ฮะ” น้องมันก็ตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มแสนน่ารัก
สำหรับคนอื่นนะ
“มาสิ พี่จองโต๊ะไว้แล้ว เรากินไปคุยไปก็ได้เนอะ”
ผมพูดแล้วยิ้มให้น้องชินอีกครั้ง น้องมันก้พยักหน้ารับ
ผมเดินมาเปิดประตูรถพร้อมกับชินที่ขึ้นมานั่งบนรถด้วย
พอทุกอย่างเรียบร้อยผมก็มุ่งหน้าไปยังร้านอาหารฝรั่งเศษสุดหรูของแม่
พอมาถึงร้านน้องมันก็มองดูรอบๆ
ด้วยความอยากรู้อยากเห็นผมก็เข้าใจอ่ะนะ ก็น้องชินยังเด็กอยู่เลยนี่
“เชิญครับคุณดัสมิลล์”
“อืม อย่าให้ใครมารบกวนแถวโต๊ะฉันเด็ดขาด”
ผมพูดกับพนักงานของร้าน
ผมกับชินเดินตามพนักงานมาโซนVIP ที่ผมได้จองโต๊ะไว้แล้ว
พอมาถึงผมก็นั่งลงบนโซฟาสีแดงหม่น พร้อมกับชินที่นั่งลงตัวตรงข้ามกับผม
“สั่งได้ตามสบายเลยนะ พี่เลี้ยงเอง” ผมบอกชิน
เห็นน้องมันมองตาเป็นประกายเลยอ่ะ เห็นแบบนี้เป็นใครจะไม่ยิ้มล่ะครับ
“เอ่อ..พี่ฮะ ผมไม่รู้อ่ะว่าจะทานอะไรดี
ผมไม่เคยมาร้านนี้เลยด้วย” ได้ยินแค่นั้นแหละ ผมก็จัดการสั่งอาหารที่คิดว่าชินน่าจะทานได้มาสองอย่างแล้วก็ของตัวเองอีกสองอย่าง
“ว่าแต่เรื่องพี่เซย์?”
ชินถามผมเสียงเบาแถมยังก้มหน้าไว้อีก
“อ่อ...คือแบบนี้นะ
พี่แค่อยากรู้อ่ะ ว่าพี่เซย์กำลังสนใจอะไรอยู่รึเปล่า? ช่วงนี้พี่เห็นพี่เซย์หมกมุ่นอยู่กับอะไรสักอย่าง”
อันนี้ไม่ได้แสร้งนะครับ ความรู้สึกทั้งนั้นเลย
“ผมไม่รู้อ่ะพี่ดัส...เท่าที่ผมรู้คือ
ถ้าพี่เซย์ไม่ได้อยู่กับพี่หรือเพื่อนพี่เซย์ก็จะอยู่กับผมแล้วก็ค่อยอยู่เล่นกับผมเวลาที่แม่ไม่อยู่บ้านอ่ะฮะ...”
ผมนั่งฟังสิ่งที่ชินพูด รู้สึกคอบตาผมจะร้อนๆ...บ้าน่า!
ผมไม่ได้อ่อนแอถึงกับจะร้องไห้ง่ายๆแบบนี้หรอกนะ...
“จริงสิ! พี่ดัสฮะ...ตอนที่อยู่กับผมถ้าไม่ได้ทำอะไร
พี่เซย์ก็จะพูดถึงพี่ด้วยแหละ พูดจนผมนี่ยิ้มตามเลยล่ะฮะ บ่นคิดถึงพี่ตลอดเลยด้วย^^”
ผมอึ้ง แล้วถามชินกลับอย่างไม่อยากจะเชื่อ พี่เซย์บอกคิดถึงผมหรอ?
เป็นไปไม่ได้หรอก เขาไม่เคยพูดเลยสักครั้ง!
“จริงหรอ!!” ชินพยักหน้ารัวๆ พอเห็นแบบนั้นผมก็ยิ้มไม่หุบเลยสิครับ
มันดีใจจริงๆนะ ผมชักจะเริ่มชอบชินเข้าแล้วสิ
ผมพูดกับชินเรื่องพี่เซย์ไปเรื่อยๆ
พนักงานก็นำอาหารมาเสริฟครับ หน้าน้องนี่แบบ เหมือนได้ขึ้นสวรรค์อ่ะ ฮ่ะๆๆ
“อาหารมาแล้วครับ”
“อืม
วันนี้คุณแม่เข้าร้านรึเปล่า?” ผมถามพนักงาน
“ไม่ครับ...คุณหนู”
“อืม ไปได้แล้ว”
ผมพูดแค่นั้นพนักงานก็เดินออกไป ผมหันกลับมาสนใจตรงหน้าต่อ
ก็เห็นชินมองผมอย่างสงสัย
“ฮ่ะๆๆ
ไม่ต้องมองแบบนั้นก็ได้ คือร้านนี้ แม่พี่เป็นเจ้าของร้านเองแหละ” ชินทำหน้าเหลอเลยอ่ะ ฮ่ะๆๆ ตลกเป็นบ้า...รู้สึกผมจะยิ้ม
หัวเราะมากกว่าทุกทีนะ
“โห ผมพึ่งรู้เลยฮะ
งั้นนี่ก็ร้านพี่เองเลยสิ”
“ใช่ครับ...ทานกันดีกว่านะ
เดี๋ยวเย็นแล้วไม่อร่อย” พอผมพูดแค่นั้นแหละ
ชินก็ลงมือทานอาหารตรงหน้าอย่างว่าง่าย ผมเองก็ทานบ้างเหมือนกัน
“ฮะ”
-------+++++-------
ทั้งคู่คุยกันไปและทานกันไปอย่างสนุกสนาน
โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่ามีใครบางคนกำลังจับตามองพวกเขาอยู่
--------++++++--------
Shin
(กลับมา ณ เวลาปัจจุบัน)
หลังจากที่ทานอาหารกับพี่ดัสมิลล์จนอิ่ม
พี่เขาก็มาส่งผมที่บ้าน แล้วบอกว่ามีธุระต้องไปทำต่อ
ผมเลยได้มานอนตีพุงสบายใจอยู่ที่เตียงนุ่มๆของตัวเอง
“อ่าาาา...สบายๆๆๆๆ”
เอ่อ...ตอนนี้ผมกำลังบ้าอ่ะฮะ เพราะงั้น...พี่ฮะ!...(กระผมหรอฮิ??//ไรท์)...เออ
พี่แหละ...(มีอะไรขอรับ//ไรท์)...ไปถ่ายฉากอื่นก่อนสิฮะ ผมจะนอนแล้ว...(อึก!
ทำไมน้องชินทำร้ายกระผมได้ล่ะฮิ//ไรท์ บีบน้ำตาสุดชีวิต)...ไปสิเจ๊
ผมจะนอนแล้ว-*-....(ไปก็ได้ฮิ//ไรท์ เดินคอตกไปถ่ายฉากอื่น)
Jin
(โหลๆ ไฮ่! ดีครับ เจอกับผมแล้วนะ
ยังจำเรื่องก่อนหน้านี้ได้มั้ยครับ ที่ใบหยกนั่งตักผมน่ะ
ผมจะต่อจากตรงนั้นให้นะครับ)
ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ใบหยกที่พยายามดิ้นและลุกออกจากตักผม
แต่ใครจะยอมให้ออกไปง่ายๆ กันล่ะครับ ในเมื่อเจ้าตัวเป็นคนมานั่งตักผมเองอ่ะ
“เอาหน้าออกไปไกลๆ เลยนะไอ้พี่จินบ้า!!” ทั้งมือทั้งปากเลยครับ
มือก็ยันหน้าผมให้ออกไปห่างๆ ปากก็โวยวายใหญ่เลย แบบนี้ถ้าผมจูบไปนี่
มันจะส่งเสียงโวยวายได้มั้ยเนี่ย...อ๊ะๆ
อย่าพึ่งเข้าใจผิดคิดว่าผมเลิกชอบน้องชินนะครับ
เพียงแค่จะจัดการเด็กพูดมากที่จะมาขัดขวางผมเท่านั้นเอง
“เงียบ!” ผมพูดเสียงเข้มขู่
หวังจะให้ใบหยกเงียบ แต่ที่ไหนได้น้องมันยิ่งส่งเสียงโวยวายดังกว่าเดิมอีก
แถมยังดิ้นไม่หยุด ไม่กลัวตกเลยรึไงนะ
“พี่ก็ปล่อยผมเซ่!! ไอ้บ้าๆๆๆๆ”
“ถ้าไม่เงียบ อย่าหาว่าพี่ไม่เตือนนะ”
“ใครกลัวกันเล่า ปล่อยยย ผมจะลง”
“พี่ถือว่าพี่เตือนแล้วนะใบหยก”
“เตือนบ้าอะ อ๊ะ อื้อ...”
ผมบอกแล้วไงว่าผมเตือนแล้วอ่ะ
ริมฝีปากที่เร็วปานสายฟ้าของผมประกบเข้ากับริมฝีปากนุ่มนิ่มของใบหยกก่อนที่เจ้าตัวจะพูดจบด้วยซ้ำ
ก็เตือนแล้วไม่ฟังอ่ะ มันต้องมีลงโทษอะไรบ้างแหละ หึหึ(มีแต่ได้กับได้-*-)
ผมค่อยๆกดริมฝีปากให้แนบแน่นกว่าเดิม...ใบหยกเองพอได้สติก็ดิ้นใหญ่เลยครับ
แต่คิดหรอว่าผมจะปล่อยไปง่ายๆ ไม่มีทาง(ถนนเยอะแยะ-*-//กระผมเอง)
ผมไล่ลิ้นไปตามริมฝีปากล่างของร่างตรงหน้าช้าๆ
เพื่อให้ร่างเล็กในอ้อมกอดยอมอ่อนให้ และมันได้ผลเมื่อใบหยกเคลิ้ม ริมฝีปากน้อยเผลยขึ้นเล็กน้อย
เป็นโอกาสให้ผมได้ส่งลิ้นเข้าไปยังโพลงปากบาง ไล่ลิ้นไปทั่วไม่รู้จบ
“อืมมม”
ยิ่งเสียงครางเบาๆ ในลำคอนี่อีก อ๊ากกกกก
จินจะคลั่งงงงง!!!....สาบานผมไม่ได้นอกใจน้องชินนนนนน!!!(หราาาา-*-)
“อึก อื้ออ” มือเล็กเริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้งโดยการทุบมาที่อกผม
ส่งสัญญาณว่าหายใจไม่ออก ผมเลยยอมผละริมฝีปากออกมาช้าๆ
แค่ผละออกมาเล็กน้อยเท่านั้นนะ ไม่ได้จูบ แต่ปากผมอ่ะ
ยังอยู่ติดกับปากของใบหยกอยู่
“ฮ้าาา...พะ พี่..อื้ออ”
พอหยกจะออกเสียงเท่านั้นแหละผมก็กดจูบลงไปอีกครั้ง ครั้งนี้ผมไม่ต้องรอให้ร่างเล็กเคลิ้มครับ
เพราะหยกอ้าปากพูดอยู่ไง ผมเลยแทรกลิ้นเข้าไปได้อย่างง่ายได้
“อื้อออ ปะ ปล่อย” ผมยอมผละริมฝีปากออกตามที่ร่างเล็กบอกอย่างว่าง่าย(ทำไมกูยอมง่ายจังวะ?)
“พี่..ทำบ้า..แฮ่กๆ..อะไร?” พูดไปหอบไป
เห็นแล้วก็ขำนะครับ หน้านี่แดงมากอ่ะ น่ารักเป็นบ้า! คือไม่ได้นอกใจชินนะ!! (แค่เพื่อนชินน่ารักน่ากิน?)
“ก็...จูบ” ผมพูดได้หน้าตายมาก คือกูเป็นคนหน้าด้านตั้งแต่เมื่อไหร่?
“ผมรู้ แล้วพี่มาจูบผมทำไมเล่า!!” พอหายหอบก็โวยวายใหญ่เลยนะครับ
“ลงโทษที่ไม่ยอมเงียบตามที่บอก...อืม
นี่ก็เที่ยงกว่าแล้ว ไปกินข้าวกัน” ผมพูด มองนาฬิกา แล้วตกลงเองเสร็จสับ
พรางยกตัวใบหยกลงจากตักตัวเอง และจับมือเล็กเดินออกจากห้องไปยังรถคู่ใจทันที
ตอนบ่ายอาจารย์ไม่สอน โอเคว่าง!!
“พี่จะพาผมไปไหนเนี่ย!!” ไปปล้ำ!! ก็อยากจะพูดแบบนี้อ่ะ
“ไปทานข้าว เที่ยว และไปส่งที่บ้าน”
ผมพูดเองโดยไม่สนใจสีหน้าอึ้งๆ ของใบหยก แล้วยัดร่างเล็กนี่เข้าไปในรถ
พร้อมผมที่เดินไปนั่งฝั่งคนขับและขับออกจากโรงเรียนเลย(คือกูเอารถมาโรงเรียน
ใหญ่ก็เงี๊ย!!)
“เฮ๊ย! ผมบอกแล้วหรอว่าผมจะไปกับพี่อ่ะ”
“ไม่บอกแต่จะเอาไปด้วย” ผมพูดแต่สายตาก็มองถนนตรงหน้า
“ผมไม่ใช่สิ่งของนะ
ที่จะได้พกติดตัวไปไหนด้วยก็ได้อ่ะ”
“ก็ไม่ได้บอกว่าเป็นสิ่งของ...แล้วก้เงียบได้แล้ว
พี่ต้องการสมาธิ”
“ฮึ๊ย!...” ได้ยิ้นเสียงพึมพำอะไรเล็กน้อย
ก็เงียบไป ผมเลยเหลือบไปมอง
ก็เห็นใบหยกหันหน้าหนีไปมองนอกหน้าต่างพรางทำแก้มพองลมอย่างน่ารัก
เห็นแล้วอยากหยิกแก้มชะมัดเลย...ไว้เท่าความคิด
เมื่อผมยื่นมือไปหยิกแก้มใสนั่นเบาๆ แล้วหันกลับมาขับรถต่อ ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น...เชื่อสิ
เดี๋ยวได้โวยผมอีกแน่(รู้นะแต่ก็ทำ)
“ไอ้พี่จินบ้า! มาหยิกแก้มผมทำไมเนี่ย เจ็บนะ!!” และก็เป็นอย่างที่คิดร่างเล็กหันมาโวยวายใส่ผมอีกชุดใหญ่
ผมก็มองถนนอย่างเดียวสิครับ...
ทำเป็นไม่สนใจนะ
แต่ปากก็ยิ้มไม่หุบ...แถมยังรู้สึกแปลกๆด้วย!!
--------------------------+++++++++++++------------------------
100% ขอรับ
อ๊าาาา จบไปอีกตอนแล้วววว
ขอบอก ตอนนี้เป็นตอนของพี่จินนนนน!! ได้อยู่คนเดียวเลยยยยยย!!!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น