:; I
Love No. 1 ;:
“เอาหน้าออกไปไกลๆ เลยนะไอ้พี่จินบ้า!!”
ผมพยายามดิ้นและผลักหน้าของไอ้พี่จินออกให้ห่างจากหน้าผม
ว๊ากกก อยากจะร้องตะโกนดังให้โลกได้รับรู้ว่าผมเกลียดผู้ชาย(ที่ผมกำลังนั่งตักอยู่)คนนี้มากแค่ไหน
“เงียบ!” ใครจะไปฟังที่พูดกันนะเล่า
พี่จินบอกให้ผมเงียบ
และผมก็จะทำตาม...ที่มันตรงข้ามกับที่ร่างสูงบอก
ผมยิ่งดิ้นและส่งเสียงให้มากกว่าเดิมฮะ...ตอนนี้ไม่กลัวอะไรทั้งนั้นแหละ
“พี่ก็ปล่อยผมเซ่!! ไอ้บ้าๆๆๆๆ” ไม่รู้อ่ะ
ผมไปเอาแรงจากไหนมากันนะ ทั้งโวยวาย ทั้งดิ้น
“ถ้าไม่เงียบ อย่าหาว่าพี่ไม่เตือนนะ”
“ใครกลัวกันเล่า ปล่อยยย ผมจะลง” ผมเริ่มส่งเสียงที่หงุดหงิดๆ
ออกมา ก็ตอนนี้ผมหงุดหงิดจริงๆอ่ะ ไม่เป็นผมไม่รู้หรอก
“พี่ถือว่าพี่เตือนแล้วนะใบหยก”
“เตือนบ้าอะ อ๊ะ อื้อ...”
อื้อออ เงียบเลยสิฮะ
ก็ใครใช้ให้ไอ้บ้านี่มันมาปิดปากผมกันล่ะ แถมปิดแบบคนอื่นเขาทำที่ไหน
เอาปากตัวเองมาปิดปากผมเนี่ยนะ ไม่เอาแบนี้นะ ผมไม่ยอมมม!!
ผมออกแรงดิ้นอีกครั้ง
เมื่อรู้สึกว่าตัวเองจะเคลิ้มไปกับจูบของพี่จิน(ถึงเด็กผมก็รู้นะว่าพี่จินทำอะไร)
พี่จินไล่ลิ้นเลียไปมาแถวริมฝีปากของผมแบบยอกล้อ แต่รู้มั้ยทำแบบนี้ผมคลั่งนะ!! จะละลายแล้วเนี่ย...สติหลุด
ทุกอย่างยอมง่ายดาย ใช่ฮะ พี่จินมันแทรกลิ้นเข้ามาในปากผมได้ ฮื้อออออ
ไม่ชอบตัวเองตอนนี้เลย
“อืมมม” ผมเริ่มส่งเสียงน่าอายๆ ออกมา
เหมือนจะขาดใจตายให้ได้เลย
แล้วยิ่งลิ้นร้อนไล่ไปตรงส่วนไหนของปากแล้ว...ผมรู้สึกแปลกๆ
“อึก อื้ออ”
ผมเริ่มเลื่อนมืออันไร้เลี่ยวแรงมาทุบบริเวณอกพี่จินให้แรงที่สุด
แต่ก็เหมือนมันจะเบาอยู่ดีอ่ะ พี่จินเลยยอมปล่อยผม...แค่นิดเดียว!!
“ฮ้าาา...พะ พี่..อื้ออ”
พอผมจะเปิดปากพูดอะไรเท่านั้นแหละ มันก็กดจูบลงมาอีก...นี่ลืมอะไรไปรึเปล่า
ผมยังเด็กอยู่เลยน๊าาาาาา...
“อื้อออ ปะ ปล่อย”
ไม่รู้อะไรดลใจหรือเปล่า
พี่จินมันยอมถอยออกไปง่ายๆ(เสียดาย?) แล้วมองหน้าผมเหมือนจะกลืนกินไปทั้งตัวเลย
“พี่..ทำบ้า..แฮ่กๆ..อะไร?” พูดไปหอบไป
แถมยังหน้าแดงอีก ที่ผมรู้ก็เพราะหน้าผมสะท้อนออกมาจากตาของพี่จิน
เหมือนผมอยู่ในสายตาของเขาไม่ว่าจะทำอะไร มันจะสะท้อนออกมาหมดเลย...
“ก็...จูบ”
อ๊ากกกกกก!!!
“ผมรู้ แล้วพี่มาจูบผมทำไมเล่า!!” ไอ้พี่จินบ้า
ไอ้บ้าๆๆๆๆๆ
“ลงโทษที่ไม่ยอมเงียบตามที่บอก...อืม
นี่ก็เที่ยงกว่าแล้ว ไปกินข้าวกัน” ใครเขาลงโทษกันแบบนี้ห๊ะ!!
ผมเกลียดพี่ที่สุดเลยพี่จิน เกลียด เกลียดๆๆๆๆ
พี่จินยกตัวผมลงจากตักเขาแล้วจับมือผมเดินออกจากห้องเรียนไปยังโรงจอดรถของโรงเรียน
แถมตอนที่เดินยังมีสายตาของรุ่นพี่รุ่นน้องมองมาที่ผมกับพี่จินเยอะแยะเลย
ถ้าเป็นรุ่นพี่ผู้ชายอ่ะเขาจะมองแบบเสียดายๆ แต่รุ่นพี่ผู้หญิงนี่น่ากลัวเลยอ่ะ
มองเหมือนผมไปแย่งหรือเหยียบหน้าเธอแบบนั้นแหละ ยึ๊ย!
“พี่จะพาผมไปไหนเนี่ย!!” ผมถามเมื่อพี่จินลากผมมาถึงรถพี่เขาแล้ว
“ไปทานข้าว เที่ยว และไปส่งที่บ้าน”
พูดแค่นั้นก็ยัดผมเข้าไปในรถของตัวเองทันที ไม่ปล่อยให้ผมได้หนีลงจากรถ
พี่จินก็ล็อกรถและขับออกจากโรงเรียนไปเลย
“เฮ๊ย! ผมบอกแล้วหรอว่าผมจะไปกับพี่อ่ะ”
ผมโวยวายลั่นรถ ในขณะที่พี่จินขับรถอยู่
“ไม่บอกแต่จะเอาไปด้วย”
พูดกับผมแต่สายตาก็จ้องไปที่ถนน
“ผมไม่ใช่สิ่งของนะ
ที่จะได้พกติดตัวไปไหนด้วยก็ได้อ่ะ”
“ก็ไม่ได้บอกว่าเป็นสิ่งของ...แล้วก็เงียบได้แล้ว
พี่ต้องการสมาธิ”
“ฮึ๊ย!...” พูดไม่ออก ทำอะไรไม่ได้
ผมทำแก้มพองลมเหมือนเวลาที่ผมงอนชิน
แล้วหันหน้าออกไปนอกหน้าต่างไม่สนใจไอ้พี่จินอีก…
“ไอ้พี่จินบ้า! มาหยิกแก้มผมทำไมเนี่ย เจ็บนะ!!” ไอ้พี่จินบ้า อยู่ๆก็มาหยิกแก้มผมอ่ะ
แถมตัวเองยังยิ้มอารมณ์ที่ได้แกล้งผมอีก!
ผมเกลียดพี่...ได้แต่พูดแบบนี้ในใจตัวเองเท่านั้นแหละฮะ
--------------++++++++++++--------------
“นี่ๆ ลงมาได้แล้ว ถึงแล้วนะ”
ตอนแรกก็ตั้งใจจะนั่งอยู่ในรถนี่แหละ แต่เพราะท้องบ้าเกิดลงโทษผมทำให้ผมต้องยอมลงจากรถตามที่พี่จินบอกแต่โดยดี
ถ้าไม่ใช่เพราะหิว อย่าหวังเลยว่าคนอย่างใบหยกจะยอมไปกินข้าวกลางวันด้วยอ่ะ!
“ดิ้อ!” พี่จินว่าแล้วเอามือมาขยี้หัวผมจนมันฟูไปหมด
“อ่าาา! ไอ้บ้า ผมยุ่งหมดแล้วเนี่ย!”
“นี่ๆ พี่อายุมากกว่าเรานะ เรียกดีๆหน่อยเถอะ”
พี่จินดุผมเบาๆ แต่มีหรอที่ใบหยกจะกลัวอ่ะ ฝันไปเถอะ!
“พี่จิน...พี่ไม่น่าเคารพให้เป็นพี่อ่ะ” หุหุ
สะใจอ่าาาาาา><
“หึ!...พูดแบบนี้แสดงว่าอยากจะเคารพพี่ในฐานะอื่นสินะครับ”
อ๊ากกกก!!
ไอ้บ้านี่ ที่พูดหมายความว่าไงห๊ะ!!
ผมมองหน้าพี่จินอย่างหาเรื่อง ที่พูดอ่ะ
อย่าคิดนะว่าผมจะไม่รู้ถึงผมอายุยังน้อย แต่ความคิดผมไปไกลถึงกาแล็กซี่แล้ว!(แก่แดด)นะจะบอกให้!!
“ไอ้โรคจิต!”
“ด่าจังนะ...ถ้าเกิดได้โรคจิตแบบนี้เป็นสามี
พี่ไม่รู้ด้วยนะครับ หึหึ” ว่าจบก็เดินเข้าไปในร้านอาหารที่พี่จินพาผมมาเลย ว๊ากกก
แค้นนี้ต้องชำระ!!
ว่าแต่ผมก็พึ่งจะสังเกตุนะเนี่ยว่าร้านที่พี่จินพาผมมาอ่ะ
มันเป็นร้านอาหารร้านเล็กๆ
ไม่ได้หรูอะไรเหมือนร้านอาหารใหญ่ๆ(จินแกสองมาตรฐานมากอ่ะ กับน้องชิน(ของฉัน)แกพาไปร้านอาหารญีปุ่น
แต่กับน้องหยกที่รัก แกพามาร้านที่เล็กๆแบบนี้น่ะเรอะ!!//ข้าน้อยเอง)....(พูดมากอ่ะ= =//จิน)
ผมรีบเดินตามพี่จินบ้าเข้าไปในร้าน
เดี๋ยวตามไม่ทัน และพอเข้ามาเท่านั้นแหละฮะ
ภาพที่มองจากด้านนอกกับภาพที่เห็นจากด้านในมันต่างกันคนละขั่วเลยอ่ะ
บรรยากาศมันแบบอบอุ่นชวนให้นึกถึงธรรมชาติ แบบลองคิดดูนะฮะเวลาที่กำลังนั่งทานอาหารหรือนอนรับลมอยู่ใต้ต้นไม้ช่วงที่แดดอ่อนๆ
อ่ะ มันประมาณนั้นเลยฮะ^^
“ยินดีต้อนรับครับ” พี่พนักงานเดินเข้ามาหาผม
และผมเองก็มองหาพี่จินอยู่ด้วย อะไรเข้ามาช้าแค่นี้หายไปไหนแล้วอ่ะ ไอ้พี่บ้านี่
“อะ...เอ่อ”
“มากี่ท่านครับ ?” งื้อออ พี่พนักงานนี่ก็ถามจังเลย
รู้มั้ยผมจะไม่ทานร้านพี่แล้วนะ!
ผมมองซ้ายมองขวาเพื่อหาพี่จิน
แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของร่างสูง ผมเลยตัดสินใจจะเดินกลับออกไป
แต่ก็ถูกมือหนาของใครไม่รู้จับเข้าที่ขอมือซะก่อน...ผมรีบหันกลับไปมองทันที
ก็เห็นเป็นพี่พนักงานคนที่ยืนอยู่กับผมเขาเป็นคนจับเอาไว้
แถมหน้าตาพี่แกนี่แบบ...
หื่นๆยังไงไม่รู้อ่ะฮะ
“จะรีบไปไหนครับ
คุณลูกค้าเรายังไม่ได้ให้บริการคุณลูกค้าเลยนะครับ” เขาพูดแล้วยิ้มนะ
แต่รอยยิ้มของเขามันน่ากัวอ่าาา โรคจิตดีๆนี่เอง(?)
“เอ่อ ผมขอตัวก่อนดีกว่าฮะ”
ผมพูดและพยายามบิดข้อมือให้ออกจากมือของร่างตรงหน้า
“ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้นะครับ” อ๊ากกกที่รีบอ่ะ
เพราะกลัวแกนั่นแหละ!
“คุณจะทำอะไรน่ะ?”
พี่จิน!
ผมรีบหันไปมองร่างสูงที่ยืนขมวดคิ้วอยู่ตรงทางเข้าไปยังโต๊ะอาหาร
คือตรงที่ผมยืนอยู่มันเป็นตรงด้านหน้าที่ค่อนข้างจะอยู่ในมุมมืดฮะ
เพราะตัวร้านจะมีทางเดินเข้าไปอีกเล็กน้อย ถ้ามองจากข้างในจะมองไม่เห็น
แต่ถ้ามองจากตรงนี้จะเห็นทุกอย่างของร้านเลยฮะ
“ไม่มีอะไรครับ พอดีคุณลูกค้าท่านนี้ต้องการโต๊ะน่ะครับ”
หน้าด้านมากเลยอ่ะ อันนี้ผมไม่ได้ด่านะ แต่มันจริง
ก็แบบมีอย่างที่ไปบอกคนอื่นว่าผมต้องการโต๊ะทั้งที่ผมกำลังจะกลับอ่ะ...ผมสักสีหน้าไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด
ตั้งใจจะสวนกลับแต่ก็ถูกพี่จินแทรกขึ้นก่อน
“เขาคงไม่ต้องการหรอกครับ เพราะเขามีโต๊ะแล้ว”
พี่จินพูดมาแบบนี้ ทำเอาพนักงานโรคจิตถึงกับหน้าเสีย แต่ก็ยังหน้าด้านแถต่อไปฮะ
เฮ่ออออ อะไรนักหนา?
“คุณจะรู้ได้ยังไงครับคุณลูกค้า ผมว่าคุณกลับไปที่โต๊ะคุณก่อนจะดีกว่านะครับ”
ผมมองหน้าพี่จินดูว่าเขาจะทำยังไงต่อ
“ผมคงไม่กลับหรอก
แต่จะไปกินที่อื่น...ไปได้แล้วใบหยก” พี่จินพูดกับพนักงานนั่นก่อนจะเดินมาจับข้อมือผมให้ออกจากมือของพนักงานคนนั้น
พอได้ยินแบบนั้น ก็หน้าซีดเลยสิครับ แถมยังทำตาเลิกลักจนผมมองแล้วขนลุกอ่ะ
อึ๊ย!!
“ไม่ต้องมองแล้ว...ไม่หิวแล้วรึไง”
พี่จินพูดพร้อมกับเอามือมาปิดตาผมและโอบ ย้ำเลยนะว่าโอบเอวผม ออกจากร้านไปที่รถ
“ทำอะไรอยู่ทำไมถึงไปอยู่กับเจ้าบ้านั่นได้!” พอขึ้นรถเท่านั้นแหละ
ก็ตะคอกถามผมเลย...แล้วเขาจะมาตะคอกผมทำไมอ่ะ??
“เบาๆไม่เป็นรึไง?...อยู่ในรถแบบนี้ไม่มีใครเค้าได้ยินหรอก”
ผมพูดสียงปกติ แต่ดูเหมือนมันจะไปสะกิดอะไรร่างสูงเข้า พี่เขาเลยจับตัวผมให้หันไปเผชิญหน้ากับเขา
แถมยังบีบไหลผมจนเจ็บไปหมด
“อื้ออ พี่จินผมเจ็บ” ผมพูดเสียงเบา
ใบหน้าเหยเกด้วยความเจ็บ แต่ร่างสูงตรงหน้าก็ไม่ได้สนใจอะไรเลยสักนิด
“พี่ถามว่าทำไมต้องไปอยู่กับไอ้บ้านั่น!” ไม่สนใจผมแล้วยังตะคอกใส่ดังกว่าเดิมอีก
อึก เจ็บ ตัวผมเริ่มสั่นเล็กน้อย รู้สึกขอบตาร้อนผ่าว เหมือนน้ำตาจะไหลออกมาให้ได้
“ก็เพราะพี่นั่นแหละ อึก มีอย่างที่ไหนพาผมมาแล้วตัวเองก็เดินสบายใจเข้าไปในร้านคนเดียวปล่อยให้ผมมองหาตั้งนาน
แล้วไหนจะ อึก ต้องไปเจอกับเจ้าโรคจิตนั่นอีก ฮืออ ตอนนี้ก็ด้วยพี่ยังมาตะคอกใส่ผม
ฮ่ะ บีบอยู่ได้ไหลเนี่ย! บอกว่ามันเจ็บไม่เข้าใจรึไง!!” ผมร่ายออกมาเป็นชุดพร้อมกับปล่อยโฮ่ใส่พี่จินมันไปอีก
ดูพี่มันเหวอไปนิดนะฮะ แถมยังอึ้งอีกที่เห็นผมร้องไห้แบบนิ
ก็ใครมันจะไปทนไหวล่ะ...ทำไมแค่วันเดียวแท้ๆ
ผมต้องมาเจอเรื่องอะไรหลายๆอย่างแบบนี้ด้วยอ่ะ ปกติเวลาแบบนี้ผมต้องนั่นเล่นคุยหัวเราะมีความสุขอยู่กับชินไม่ใช่หรอ?
แล้วตอนนี้ผมกำลังทำอะไรอยู่อ่ะ ผมอยู่ที่ไหน?
แล้วเรื่องบ้าๆนี่มันมาเกิดขึ้นกับผมทำไม?
“หยะ หยก พี่ขอโทษ” พี่จินมันพูดกับผมเสียงแผ่ว
แต่ใครจะสนล่ะ ในเมื่อผมร้องไห้ไปแล้วนี่ และตอนนี้ผมก็อยากกลับบ้านแล้วด้วย
ข้าวเที่ยงไม่กินมันแล้ว กลับไปให้แม่ทำให้กินยังจะดีซะกว่าอีก!
“ผมจะกลับบ้าน” ผมพูดเสียงเบา
เสียงผมมันหายไปตอนที่ผมร้องไห้แน่เลย ตอนนี้ผมหยุดร้องแล้วนะ แต่ยังสะอื้นอยู่
“แต่เรายังไม่ได้ทานอะไรเลยนะ” พี่จินพูดขึ้นอีก
โหยยยย นี่พี่ยังมีอารมณ์ไปนั่งกินข้าวอยู่อีกหรอ?
“ผมไม่หิว จะกลับบ้าน”
“แต่...”
“ผมไม่สน ถ้าพี่อยากจะกิน อึก ก็ไปกินคนเดียวเลย
ผมจะกลับ” ว่าแล้วตั้งท่าจะลงจากรถ แต่พี่จินก็คว้าข้อมือผมไว้ก่อน
“โอเคๆ พี่จะไปส่งเราที่บ้านเอง”
เมื่อจบประโยค ทั้งรถก็ตกอยู่ในความเงียบ
เพราะผมไม่เปิดปากพูด
และพี่จินเองพอเห็นผมไม่คุยด้วยก็เลยต้องทำหน้าที่ขับรถไปส่งผมอย่างเงียบๆ
พอมาถึงบ้าน ผมก็เปิดประตูเตรียมจะลงจากรถเลย
แต่ก่อนที่จะลงผมก็ไม่ลืมที่จะหันมาขอบคุณเขา
“ขอบคุณที่มาส่งฮะ” พอผมพูดจบ
ผมก็เดินลงจากรถเขาตรงเข้าบ้านเลย ไม่สนใจว่าเขาจะพูดอะไรรึเปล่า
หรือเขาทำสีหน้ายังไงเวลามองผม
ใครจะสนล่ะ ก็เราไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันอ่ะ
เขาก็แค่คนที่มาชอบเพื่อนผมและผมเองก้แค่คนที่จะขัดขวางเขา
แต่ในเมื่อเขาตั้งใจจะมาจีบเพื่อนผมจริงๆ ผมจะยอมให้ก็ได้
แล้วเราก็จะได้ไม่ต้องมุ่งเกี่ยวกันอีก
แค่นี้ก็น่าจะพอแล้ว...มั้ง?
--------------------------++++++++++++-----------------------------
100% ก่อนนะฮิ...แล้วจะได้รู้นะว่า จริงๆ ใบหยกเกลียดพี่จินจริงรึเปล่า?
หุหุ น้องหยกจะเป็นฝั่งเป็นฝา? แล้วสินะ
ตอบลบ