:; Chapter
7 love… ;:
อืมม!!
ฮ่า ฮ่า อึก!!
“อ๊ะ อ๊า ชิน...อื้มมม~”
ซ่าๆๆๆ
เอ่อ อืม
คงจะสงสัยกันใช่มั้ยว่าไอ้เสียงแปลกๆพวกนั้นมันคืออะไร
แต่คงไม่ต้องให้ผมบอกก็ได้มั้งครับ แหม๊ะ ชัดเจนออกขนาดนั้น…
เมื่อจัดการกับน้องชายสุดรัก(ด้วยมือ)เสร็จ
ผมก็อาบน้ำแต่งตัว เดินออกมาจากห้องน้ำแล้วตรงที่ยังเตียงนอนทันที
ล้มตัวลงนอนอย่างสบายใจ อ่า นี่มันกี่ครั้งกันแล้วนะที่ผมช่วยตัวเองโดยจินตนาการถึงคนที่ผมอยากจะครอบครอง(แต่ยังทำไม่ได้)
เฮ่อออ ชินจะร้อนแรงเหมือนในจินตนาการของผมรึเปล่านะ
ชักอยากจะรู้แล้วสิ(ฮะ ฮัดชิ้ว!! :น้องชิน)
Rrrrrrr
“ครับ”
ผมกดรับสายโดยที่ไม่ได้มองเบอร์ที่โทรเข้ามา ถึงไม่มองผมก็รู้แหละว่าเป็นใคร
[พี่เซย์นอนยังครับ?] ดัสมิลล์ถามผมอย่างกล้าๆกลัวๆ
ซึ่งผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าดัสจะถามผมแบบนั้นทำไม?
“ยังครับ ดัสมีอะไรรึเปล่า”
[เอ่อ
คือว่าอาทิตย์หน้าพี่เซย์ว่างรึเปล่าครับ?] หื้อ?
ถามแบบนี้ต้องการอะไรจากผม(เฮ้ย! นั่นแฟนแกนะ)
“อืมมม...ว่างครับ” ผมดูปฏิทินแล้วตอบกลับไป
ก็นะผมใกล้จะปิดเทอมแล้ว อีกอย่างคณะผมก็สอบเสร็จไปแล้วด้วย
นึกอยากจะขอบคุณอาจารย์เป็นอย่างสูงที่ยอมสอบให้พวกเราก่อนกำหนด
เพราะงั้น ตอนนี้ก็เหมือนว่าผมปิดเทอมแล้ว
แต่ก็ต้องไปมหาลัยฯ อยู่ดี ต้องไปเคลียร์งานส่ง-*-
[จริงนะครับ
ดีจัง...วันเสาร์เราไปเที่ยวที่บ้านพักตากอากาศของดัสนะครับ] เที่ยว? บ้านพักตากอากาศ...น่าสนุกถ้าได้ไปกับชินนะ ผมคงมีความสุขตายเลย
“ไปกี่คนครับ?” ผมถามลองเชิง
เพราะรู้ดีว่าดัสมิลล์ต้องการไปกับผมแค่สองคน แต่ถ้าไปกันแค่สองคนก็ไม่สนุกสิ
แถมมันยังจะอึดอัดเปล่าๆ
[เอ่อ...ก็ดัสว่าจะชวนน้องชินกับเพื่อนไปด้วยครับ
คิดว่าไปกันหลายคนน่าจะสนุกดี] พูดแบบนี้ หมายความว่าไงอ่ะ
ให้ตายสิ คนหล่อเริ่มกลุ้ม-*-(อวกแปบ)
“อ่อ งั้นก็โอเคครับ ไปกันหลายคนสนุกกว่าอยู่แล้ว
ถ้ายังไงดัสก็นัดวันเวลามาด้วยนะครับ”
[ครับพี่เซย์
แล้วนี่พี่เซย์จะนอนตอนไหนครับ?]
“ก็อีกสักพักใหญ่ๆ พี่พึ่งอาบน้ำเสร็จผมยังเปียกอยู่เลย”
ผมก็ตอบคำถามของดัสไป
[งั้นหรอฮะ...]
“ครับ”
[งั้นพี่เซย์คุยกับดัสจนกว่าดัสจะหลับได้มั้ยครับ
ดัสนอนไม่ค่อยหลับเลย] อ้อนแบบนี้มีหรอที่ผมจะปฏิเสธ
ผมก็เคยบอกไปแล้วนะ ผมไม่ได้รักดัสมิลล์
แต่ก็สนใจในตัวของอีกฝ่ายอยู่พอสมควร แต่สาบานได้เลยถึงดัสจะสวยน่ารักยังไงผมก็ยังรักชินอยู่ดี
และที่สำคัญผมไม่เคยทำอะไรดัสเลยนอกจากกอด จูบ และนอนด้วย(แค่นอนเฉยๆ)
เห็นผมเลวแต่ผมก็สุภาพบุรุษนะครับ แหมะ!
ที่อยากจะทำด้วยน่ะมันชินต่างหากล่ะ
ผมนอนคุยกับดัสอยู่นานพอสมควรจนรู้สึกว่าเสียงจากปลายสายเงียบไป
ดูเหมือนจะหลับไปแล้ว ผมเลยกดวางสาย
แล้วเดินไปปิดไฟเหลือไว้แต่โคมไฟข้างเตียงเท่านั้น
พอมาคิดดีๆแล้ว ผมว่าผมควรจะเลิกกับดัสมิลล์นะ
ยังไงดีล่ะก็แบบผมไม่ได้รัก แต่ยอมคบด้วยเนี่ยมันก็มากพออยู่แล้ว
แถมยังไม่อยากให้เจ้าตัวเจ็บไปมากกว่านี้อีกแล้ว เอาเป็นว่าผมตัดสินใจแล้ว....
ผมจะบอกเลิกดัสมิลล์หลังจากกลับมาจากไปเที่ยว
และรุกชินสักที!!
----------------++++++++++++-----------------
Shin
เฮ่อออ
อีกแค่อาทิตย์เดียวก็ต้องสอบแล้วอ่าาา เหมือนชินยังไม่ได้เรียน
หรือว่าเรียนแต่ชินสนใจอย่างอื่นอยู่?
บ่น(ในใจ)ไปก็เท่านั้น
สัปดาห์นี้เป็นสัปดาห์สุดท้ายที่ผมต้องมานั่งเรียนอยู่ตรงนี้ อย่างที่ผมบอกอาทิตย์หน้าผมก็สอบปลายภาคแล้ว
เทอมหน้าผมก็จะได้กลายเป็นเด็กมัธยมกับเขาสักที
ถึงจะรู้สึกดีใจแต่ผมไม่ได้ตื่นเต้นเลยสักนิด
กลับกันผมกับรู้สึกไม่อยากเรียนมากกว่า อ๊ะๆ
อย่าว่าผมขี้เกลียดหรือเป็นเด็กไม่ดีนะฮะ
มันเป็นปกติของทุกคนอยู่แล้วไม่ใช่หรอที่จะไม่อยากเรียนอ่ะ >3<
“นั่งเหม่ออะไรอยู่ครับ?”
“อ๊ะ! พี่จิน” ผมเงยหน้าจากหนังสือที่อ่านอยู่ก็เจอนั่งอยู่ตรงข้ามกับผมหน้าตึกคณะวิศวะฮะ
คือตอนนี้ผมอยู่ที่มหาลัยของพี่เซย์ฮะ พี่เขาบอกว่าต้องเอางานมาส่ง
อันนี้ผมว่ามันก็ไม่แปลกหรอก แต่ที่แปลกคือ
ทำไมพี่เซย์ต้องเอาตัวผมมาเป็นเพื่อนด้วยล่ะ?
“แล้วนี่ชินมาทำอะไรที่นี่ครับเนี่ย?”
พี่จินถามอีก คงเห็นผมนั่งอยู่คนเดียว (ในดงผู้ชาย) มั้ง
“ชินมากับพี่เซย์อ่ะฮะ”
ผมตอบด้วยเสียงเซ็งๆ พี่จินก็หัวเราะเบาๆ
“พี่ชายชินอ่ะหรอ?
แล้วตอนนี้เขาอยูไหนล่ะ?”
“พี่เซย์เอางานไปส่งฮะ
อีกเดี๋ยวก็คงมาแหละ....ว่าแต่พี่จินมาทำอะไรเหรอฮะ” ผมถามด้วยความสงสัย
“พี่มาเที่ยว ชมคณะน่ะครับ จบม.ปลาย
พี่คิดว่าจะเข้าที่นี่” พี่จินพูดยิ้มๆ
แบบนี้พี่จินก็ได้เรียนที่เดียวกันกับพี่เซย์สิเนี่ย
น่าอิจฉาจัง
“เพราะมึงแหละเซย์!!”
“อ้าว? ใครจะไปรู้ว่ะ”
ผมเงยหน้าตามต้นเสียงไปก็เห็นพี่เซย์กำลังเดินมาทางนี้กับเพื่อนอีก2คนซึ่งผมก็รู้จักดีว่าเป็น
เพราะพี่เซย์เคยพาไปที่บ้านบ่อยๆ
“เสร็จแล้วหรอฮะ”
“เกือบแล้วครับ”
ผมมองพี่จาก้วร์ที่ตอบแทนพี่เซย์ แต่สีหน้าพี่เขาเหมือนอยากจะฆ่าคนเลยอ่ะ
“ทำไมหรอฮะ?”
“ก็พี่ชายชินสิครับ
ไปยั่วโมโหจารย์เข้า เลยกลายเป็นว่า พวกพี่ต้องโดนไปด้วยเลย ได้งานเพิ่มมาด้วย”
ผมขำกับท่าทางของพี่จาก้วร์กับพี่ไฟ ที่ทำท่าเหมือนจะเป็นจะตาย-*-
“อ้าวกูพึ่งสังเกตุ ว่าแต่นี่ใครวะ?”
พี่จาก้วร์พูดแล้วมองพี่จินทางด้านหลัง
ทำให้พี่เซย์กับพี่ไฟเริ่มรู้สึกตัวว่าบริเวณกลุ่มไม่ได้มีแค่พวกพี่เขากับผม
“น้องมึงอ่ะครับ”
อยู่ๆพี่จินก็พูดขึ้นมา ที่บอกว่าน้องเนี่ย ยังไง?
“เฮ๊ย! ไอ้จิน!!” เอ๊ะ!!
ผมมองพี่จาก้วร์ที่แสดงท่าทีตกใจอย่างสุดขีด
แล้วมองพี่จินที่ทำหน้าเบื่อหน่ายก่อนจะหันหน้ากลับไปมองพี่จาก้วร์ที่ยืนอยู่ด้านหลัง
“ครับ กูเอง”
“เอ่อ พวกพี่รู้จักกันเหรอฮะ”
ผมถามเพราะยังไม่เข้าใจกับสถานการณ์ตรงหน้าตอนนี้
พี่เซย์เดินมานั่งข้างผมพร้อมกับซบหัวลงมากับไหลบางของผมพร้อมกับหลับตาลง
ผมปล่อยให้พี่เซย์ทำไป สิ่งที่ผมสนใจตอนนี้คือพี่จินกับพี่จาก้วร์มากกว่า
“จริงสิ ชินยังไม่รู้นี่
นี่ไอ้จินน้องชายพี่เองแหละ” พี่จาก้วร์พูด ผมพยักหน้าเข้าใจ
แล้วปล่อยให้พวกพี่เขาคุยกันเอง
หันมาสนใจร่างสูงที่ยังคงหลับตาซบอยู่กับไหลต้วเองแทน
“พี่เซย์เหนื่อยเหรอ” ผมถามด้วยเสียงที่เบาเพื่อให้ได้ยินกันแค่สองคน
“อือ นิดหน่อย”
ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ แต่...
“แล้วมือพี่ไม่เหนื่อยเหรอ?”
ผมถามพรางจับเอามือหนาที่โอบเอวผมอยู่ออก แหมะๆ บอกว่าเหนื่อย
แต่มือกลับอยู่ไม่สุขนะ
“นิดหน่อยเองก็ไม่ได้หรอชิน
พี่ไม่รู้จะเอาไปวางไว้ตรงไหนอ่ะ”
มีด้วยหรออออ
ที่ไม่รู้จะวางมือตัวเองไว้ที่ไหนอ่ะ!!!
---------------------++++++++++++-----------------------
“พอเลยๆ พี่เซย์มันหนักนะฮะ” ผมบ่นใส่พี่เซย์ที่ยังไม่เอาหัวออกไป
แถมยังทำมากกว่าซบไว้เฉยๆอีก เอาหน้ามาถูๆไถๆ แถวๆซอกคอผมเนี่ย!
“เฮ่ออ ก็ได้ๆ อืมนี่ หิวรึยัง?”
พี่เซย์กลับไปนั่งตามปกติแล้วถามผม ผมพยักหน้ารับ ตอนนี้รู้สึกหิวขึ้นมาแล้วล่ะ
นี่ก็จะเที่ยงแล้วด้วย ดีนะบริเวณแถวนี้มันไม่มีแดดอ่ะ
“งั้น...ไปกินข้าวกัน”
“เออๆ”
ผมพี่เซย์และพวกพี่ๆ
ทุกคนพากันมาที่โรงอาหารของคณะวิศวะฮะ ตลอดระยะทางที่เดินมา มีพวกพี่ๆทั้งหญิง ชาย
จ้องมองมาที่กลุ่มเราไม่ขาดสายจนเดินมาถึงโรงอาหาร คนไม่เยอะเท่าไหร่
“ชินจะกินอะไรครับ” พี่เซย์ถามผม
ผมมองไปตามร้านต่างๆ ก็บอกพี่เซย์ว่าจะกินอะไร
“ชินเอาข้าวผัดกุ้งฮะพี่เซย์” ผมบอก
พี่เซย์พยักหน้ารับ แล้วเดินไปสั่งอาหารกับพวกเพื่อน
เหลือแค่ผมกับพี่จินที่นั่งอยู่ที่โต๊ะกันสองคน
“พี่จินไม่ทานหรอฮะ?”
“ทานครับ พี่ฝากจาซื้อแล้ว”
พี่จินบอกผมยิ้มๆ
ผมนั่งคุยกับพี่จินรอพวกพี่เซย์ได้ไม่นาน
ร่างสูงก็เดินกลับมาพร้อมกับข้าวผัดกุ้งของผม และคะน้าหมูกรอบของพี่เซย์
ตามมาด้วยพี่จาก้วร์กับพี่ไฟ
“รอนานมั้ย” พี่เซย์ถาม
พร้อมกับนั่งลงข้างผมแล้วส่งจากข้าวมาให้
“ไม่ฮะ...ขอบคูณฮะพี่เซย์”
ผมตอบคำถามและขอบคุณไปพร้อมกัน
เราต่างกินข้าวไปคุยไป
ก็แบบทั้งโต๊ะก็คุยกันสนุกดีนะฮะ แต่ทำไมผมรู้สึกถึงอะไรมาคุๆสักอย่างแถวนี้อ่ะ
ผมเงยหน้าจากจานข้าวแล้วมองด้านข้างฝั่งซ้ายมือของตัวเอง
ก็รู้สาเหตุที่มาของบรรยากาศนั้นทันที
พี่เซย์กับพี่จินกำลังจ้องตากันอยู่ เหมือนแค้นกันมาตั้งชาติที่แล้วเลยอ่ะฮะ
นี่ถ้ามีสัมผัสพิเศษคงจะมองเห็นกระแสไฟฟ้าเป็นเส้นตรงออกมาจากตาของทั้งคู่ประสานกันอยู่แน่เลย
ก็เล่นจ้องซะขนาดนั้น เป็นปลากัดคงได้ท้องจนลูกเต็มตู้ปลาแน่เลย!
“เอ่อ...พี่เซย์พี่จิน
ไม่ทานข้าวหรอฮะ” ผมถามเมื่อมองไปที่จานข้าวของทั้งคู่ก็ยังเห็นมันเหลืออยู่เท่าเดิมที่ซื้อมา
ถึงผมจะแอบจิ๊กเอาหมูกรอบขงพี่เซย์มากินด้วยก็เถอะ
เหมือนคำพูดผมเป็นแค่อากาศเลยอ่ะฮะ
ไม่มีใครสนใจเลยเอาแต่จ้องกันอยู่นั่นแหละ
“ไม่กินกันหรอ? ข้าวน่ะ”
ผมเริ่มถามเสียงดังขึ้นอีกหน่อย เผื่อจะทำให้พวกเขาหันมาสนใจผมบ้าง
แต่ก็เปล่าเลยฮะ ยังเหมือนเดิม
“พะ...”
ผมกำลังจะเปิดปากพูดอีกครั้งก็ถูกพี่ไฟพูดขัดขึ้นมาก่อน
“ปล่อยพวกมันไปเถอะชิน พี่ว่าเราน่ะ
รีบกินให้อิ่มดีกว่านะ ถ้าพวกมันจะเล่นสงครามกันก็ปล่อยไปเถอะ”
พี่ไฟพูดแล้วเหลือบมองไปที่พี่เซย์พี่จินที่นั่งอยู่ฝั่งซ้ายและขวาของตัวเอง
(พี่ไฟนั่งอยู่หัวโต๊ะ ถัดมาฝั่งซ้ายก็เป็นพี่จิน
ขวาพี่เซย์ที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับพี่จิน ส่วนข้างพี่เซย์ก็คือผม
และตรงหน้าผมก็พี่จาก้วร์)
“แต่ผมเป็นห่วง...ถ้าเกิดหิวขึ้นมาล่ะฮะ”
ผมยังดื้อไม่ยอมทำตามที่พี่ไฟบอกดีๆ
“ก็ปล่อยพวกมันหิวกันไปเถอะ” คราวนี้พี่จาก้วร์พูดบ้าง
ผมเลยต้องจำยอมทำตามแต่โดยดี
นั่งทานไปได้แค่คำสองคำ ผมก็รู้สึกอึดอัดกับบรรยากาศมากกว่าเดิม
เหมือนมันจะรุนแรงขึ้นมายังไงอย่างงั้นเลยฮะ
“พี่...”
“เงียบน่าชิน//เงียบชิน” (เสียงแรกของจิน
เสียงที่สองของเซย์)
อึก!!
ถึงกับสะอึกเลยฮะ ผมแค่จะขอหมูกรอบพี่เซย์เท่านั้นเอง
ทำไมต้องมาขึ้นเสียงกับผมด้วยล่ะฮะ คอบตาผมร้อนผ่าวน้ำตาคลอขึ้นมาทันที
“อึก!”
“ชิน!” พี่ไฟกับพี่จาก้วร์ลุกขึ้นเดินมาหาผม
น้ำตาไหลออกมาเรียบร้อยแล้วฮะ
แรงกอดปลอบจากพี่จาก้วร์กับสัมผัสเบาๆที่หัวทำให้ผมซบหน้าลงไปกับอกแกร่งแล้วปล่อยโฮออกมาไม่อายใครเลย
“ชิน/น้องชิน”
เสียงพี่เซย์กับพี่จินเรียกผม
“พวกมึงเป็นบ้าอะไรกันว่ะ!! จ้องกันขนาดนั้นไปซัดกันเลยมั้ย?”
เสียงตะคอกของพี่ไฟ ทำเอาผมสะดุ้งตัวเอบาๆ
แต่ดีที่พี่จาก้วร์ยังกอดผมไว้อยู่
“น้องมันถามเพราะความเป็นห่วง
กลัวว่าพวกมึงจะหิว แล้วนี่อะไรมาตวาดใส่แบบนี้มันใช่มั้ยห๊ะ!!”
ผมพึ่งจะรู้ก็วันนี้แหละฮะ ว่าถ้าพี่ไฟฟิวขาดนี่น่ากลัวบอกได้เลย
“ไม่เป็นไรนะชิน”
ผมพยักหน้ารับคำพูดของพี่จาก้วร์แล้วค่อยๆขยับตัวเล็กน้อย
พี่เขาปล่อยตัวผมให้เป็นอิสระ
ผมมองไปทางพี่เซย์กับพี่จินที่จ้องมองมาทางผม
แต่ก็ยังหันไปสงสายตาอาฆาตใส่กันอยู่
“ชินขอโทษนะฮะ อึก ที่ขัดจังหวะ
พวกพี่” ผมพูดไปสะอึกไป ถึงน้ำตาจะหยุดไหลไปแล้วก็เถอะ
“ชินก็แค่จะขอหมูกรอบพี่เซย์เท่านั้น...แต่ว่าคงไม่ได้สินะฮะ”
ผมพูดออกมาอีก และจัดการตักข้าวในจานที่ยังเหลืออยู่นิดหน่อยกิน
พี่ไฟกับพี่จากัวร์เดินกลับไปนั่งที่เดิมแล้ว
ส่วนพี่จินกับพี่เซย์ก็ดูเหมือนจะยอมกินข้าวแล้วเหมือนกัน
ทั้งพี่เซย์ทั้งพี่จินต่างตักเอากับข้าวในจานของตัวเองมาให้ผมเพื่อเอาใจ...แต่ผมก็ไม่ได้กินของที่พี่เขาตักมาให้สีกอย่าง
เลือกกินแค่ของตัวเอง พอข้าวของผมหมด ผมก็วางช้อนลงดื่มน้ำ
“ผมอิ่มแล้วฮะ...พี่จากัวร์ห้องน้ำไปทางไหนฮะ”
ผมพูดแล้วถามพี่จากัวร์
“เรียกพี่จาอย่างเดียวก็ได้ชิน...ห้องน้ำ
เดี๋ยวพี่พาไปเอง” ผมพยักหน้ารับแล้วลุกขึ้นเดินไปกับพี่จาก้วร์
แต่ก่อนจะเดินออกจากกลุ่มเห็นเหมือนพี่เซย์กับพี่จินจะพูดอะไรบ้างอย่าง
แต่ผมก็เดินออกมาแล้วเลยไม่รู้
เมื่อมาถึงห้องน้ำ
ผมก็ไปล้างหน้าทำให้ตัวเองชดชื่นหน่อย พอเดินออกจากห้องน้ำ ก็เห็นพี่จาก้วร์ยืนมองอะไรอยู่
ผมเลยมองตามสายตาไป แต่ก็ไม่เห็นมีอะไรเลย
“พี่จาฮะ” ผมเรียกร่างสูงเบาๆ
“คะ ครับ? เสร็จแล้วหรอ” ผมพยักหน้า
และเดินขนาบข้างมาพร้อมกับพี่จาก้วร์
ก่อนที่จะถึงโต๊ะ
พี่จาก้วร์หยุดชะงักเท้าลงนิดหน่อยแล้วเดินต่อ
ยิ่งทำให้ผมสงสัยเข้าไปใหญ่เลยว่าพี่เขาเป็นอะไร ไปเห็นอะไรมา
ผมเลิกสนใจพี่จาก้วร์เมื่อมองไปที่โต๊ะกลุ่มเห็นใครอีกคนที่กำลังแทนที่ผมอยู่
“ทำไมไปนานจัง”
พี่เซย์จ้องมาที่ผมแล้วถาม
“ทำธุระฮะ” ผมตอบแล้วเดินไปนั่งข้างพี่จาก้วร์ตรงที่ยังเหลือที่ว่างอยู่
แล้วมองคนที่นั่งข้างพี่เซย์ก่อนจะทักทายและส่งยิ้มไปให้
“สวัสดีฮะ พี่ดัสมิลล์ เอ่อ...”
ผมมีท่าทีอึกอัก เมื่อมองใครอีกคนที่นั่งอยู่ข้างพี่ดัสมิลล์
พี่เขาส่งยิ้มมาให้ผมน้อยๆ
“พี่ชื่อแสตมป์ครับ เพื่อนดัสมิลล์น่ะ”
พี่เขาบอก
“สวัสดีฮะพี่แสตมป์”
ผมนั่งมองพี่ดัสมิลล์กับพี่เซย์คุยกัน
ดูแลกัน เป็นห่วงกันด้วยความเจ็บปวด มันเจ็บจริงๆนะฮะ
เวลานั่งมองคนอื่นเขารักกันน่ะ และดูเหมือนจะไม่ใช่แค่ผมคนเดียว
พี่จาก้วร์ก็จ้องพี่ดัสมิลล์ด้วยสายตาที่ผมมองออกเลยล่ะว่ามันหมายความว่ายังไง...เพราะผมเองก็เคยจ้องพี่เซย์แบบนั้นเหมือนกัน
สายตาที่แอบรักเขาข้างเดียว!!
--------------------+++++++++++---------------------
“เออใช่ อยู่กับครบก็ดีแล้ว
หลังสอบเสร็จไปเที่ยวกัน” อยู่ๆพี่ไฟก็พูดขึ้นเสียงดัง
“เที่ยว? กูว่าจะคุยกับพวกมึงเรื่องนี้อยู่พอดีเลย”
พี่เซย์พูดขึ้นบ้างแล้วหันมามองพี่ดัสมิลล์ที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ดัสชวนไปเที่ยวที่บ้านพักตากอากาศน่ะ
เสาร์หน้า”
“จริงดิ!!”
พี่ไฟพูดอย่างตื่นเต้น ตาเป็นประกายเลยฮะ ผมก็นั่งฟังพวกพี่เขาคุยกันไป
เหลือบมองพี่เซย์เป็นพักๆ พี่เซย์เองก็มองผมเหมือนกัน
*ชอบ...พี่จาชอบพี่ดัสใช่มั้ยฮะ*
ผมกระซิบถามพี่จาก้วร์เสียงเบา พี่เขาพอได้ยินที่ผมถามก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจ
*ชะ ชิน รู้ได้ไง*
พี่เขาถามผมกลับด้วยความลนลานล็กน้อย คงจะตกใจที่ผมรู้สินะ
*ก็สายตาที่พี่มองพี่ดัสอ่ะ มันบอก*
*อ่าา คงจะเป็นอย่างนั้นแหละ
แต่...พี่ไม่ได้ชอบดัสมิลล์หรอกนะ*
*เอ๊ะ!*
*พี่รักดัสมิลล์ต่างหาก*
พี่จาก้วร์พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เจ็บปวด ผมเองเข้าใจดีเลยล่ะว่ามันเป็นยังไง
“นี่สองคนน่ะ
จะกระซิบกระซาบกันอีกนานมั้ยครับ” พี่ไฟร้องถาม ผมกับพี่จาก้วร์เลยกันไปสนใจเรื่องตรงหน้าต่อ
ได้ข้อสรุปมาว่า
หลังพวกพี่เขาสอบเสร็จและผมสอบเสร็จ
จะไปบ้านพักตากอากาศของพี่ดัสมิลล์กันที่กระบี่ 1 สัปดาห์
ส่วนเรื่องจุดนัดพบจะบอกกันอีกที
พออยู่เคลียร์งานอะไรเสร็จ
ทุกคนต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน
“ชินพี่ไปส่งนะครับ”
พี่จินที่เงียบอยู่นานมากตั้งแต่ตอนกินข้าว
เดินเข้ามาหาผมที่ยืนอยู่ใกล้กับพี่เซย์และพี่ดัสมิลล์
ส่วนพี่แสตมป์ขอตัวกลับไปก่อนแล้วบอกว่ามีธุระ พี่ไฟก็กลับไปแล้ว เมียโทรตาม
เลยเหลือผม พี่เซย์ พี่ดัส พี่จิน พี่จาก้วร์ 5คน แถมบรรยากาศยังอึดอัดอีกด้วย
“เอ่อ...”
“ไม่ต้อง น้องกู...กูพากลับเองได้”
เป็นพี่เซย์ที่ตอบแทนผม
“พี่ต้องไปส่งแฟนพี่ไม่ใช่รึไง...ชินคงไม่อยากจะอยู่เป็น
กขค หรอกจริงมั้ย” พี่จินพูดกับพี่เซย์เสียงหวน แล้วหันมาพูดกับผมด้วย
เอ่อ ถ้าจะเถียงกันเอง ขอร้องเถอะฮะ
อย่าเอาผมไปยุ่งด้วยเลย
“ยังไงบ้านกูกับชินก็หลังเดียวกัน
ทำไมต้องเสียเวลา คนอื่น ไปส่งให้ยุ่งยากด้วยว่ะ” พี่เซย์ก็ยังไม่ยอมแพ้ฮะ
ผมได้แต่มองพี่เซย์กับพี่จินเถียงกันอยู่อย่างนั้นเงียบๆ
“ชินไปกับพี่นะ อย่าไปสนใจพวกนั้นเลย
ดัสด้วยพี่ไปส่งเอง ปล่อยให้หมามันกัดกันไปเถอะ”
พี่จาก้วร์พูดให้เราได้ยินกันแค่สามคน ผมพยักหน้ารับทันที พี่ดัสมิลล์มองไปที่พี่เซย์สักพัก
ก็หันมาพยักหน้ารับ
ผมพี่จาก้วร์พี่ดัสมิลล์เดินออกจากบริเวณ(หมาดุ)นั้นอย่างเงียบๆ
ตรงไปที่รถพี่จาก้วร์ พอเปิดรถได้เท่านั้นแหละ
ผมก็รีบเขาไปนั่งด้านหลังแถมยังนอนไปกับเบาะด้านหลังจนหมดด้วย
พี่ดัสมิลล์ที่กำลังจะมานั่งด้านหลังด้วย เลยจำใจต้องไปนั่งด้านหน้าข้างคนขับแทน
*ร้ายนักนะ*
พี่จาก้วร์เอี่ยวตัวจากที่นั่งมากระซิบพูด ผมหัวเราะเบาๆ
*ผมเปิดโอกาสให้พี่ทำคะแนนแล้วนะฮะ* พอผมพูดจบพี่จาก้วร์ก็กลับไปประจำที่เหมือนเดิม
เมื่อพี่ดัสมิลล์มองมาอย่างสงสัย
รถเคลื่อนตัวออกไปได้สักพักผมก็หลับตาลงเพื่อทำให้พวกพี่เขาคิดว่าผมหลับอยู่
และเป็นการเปิดโอกาสให้พี่เขาคุยกันแค่สองคน เหมือนกับผมไม่ได้อยู่บนรถด้วย
“เรียนหนักรึเปล่า” เสียงพี่จาถาม
“ก็ไม่เท่าไหร่ครับ”
“งั้นหรอ...”
“......”
ไหง๋มันเงียบแบบนี้อ่าาา
ผมเปิดโอกาสให้ทำคะแนนนะพี่จา ไม่ใช่ให้พี่เงียบแบบนี้>3<
หื้มม? ทำไมรถหยุดอ่ะ?
“อ๊ะ! พี่จาชินอยู่ด้วยนะ” ผมเกี่ยวอะไรอ่ะ
“ชินหลับอยู่”
เอาผมไปเกี่ยวอะไรง่าาาา...
ผมค่อยๆลืมตาขึ้นนิดๆเพื่อมองว่าพี่เขาทำอะไรกัน
และสิ่งที่ผมเห็น ทำเอาใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาเลย
พี่จาก้วร์กำลังจูบพี่ดัสมิลล์อยู่!!!
----------------------++++++++++++---------------------
100%
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น