วันเสาร์ที่ 11 ตุลาคม พ.ศ. 2557

Brother...Chapter 11 love...









:; Chapter 11 love ;:



          Sey
         
          พอกลับมาถึงบ้านทุกอย่างก็เปลี่ยนไปจากเดิม ผมไม่กล้าเข้าไปคุยกับชิน หลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เมื่อตอนนั้น...

          ‘เซย์ มีเรื่องนึ่งที่แม่ยังไม่ได้บอกเรานะ...

อะไรครับแม่?

ชิน...

ชิน! ชินทำไมครับ

ชินไม่ใช่น้องชายแท้ๆ ของเซย์นะลูก

หมายความว่ายังไงครับ?

ชิน เป็นลูกชายของคนรักเก่าแม่ ตอนนั้นภรรยาเขาเสีย และเขาเองก็ป่วยหนักมาก แม่เลยรับชินมาเลี้ยงเป็นลูกของแม่อีกคน

หมายความว่า ชินไม่ใช่น้องชายผมเหรอครับ?

ใช่จ๊ะ...ชินเป็นลูกบุญธรรมของแม่ เรื่องนี้เองน้องก็รู้มาตลอด

แสดงว่า มีแค่ผมใช่มั้ย ที่ไม่รู้เรื่อง?

ใช่จ๊ะ...และอีกเรื่องที่แม่รู้...เซย์รักน้องใช่มั้ย?

มะ แม่รู้ได้ยังไง?

นั่นสิน๊าา...รู้ได้ยังไง คิกคิก สายตาของแม่แหลมคมมาก รู้ไว้ซะ...ในเมื่อมีโอกาสแบบนี้แล้ว ก็อย่าปล่อยให้หลุดมือล่ะ

แม่ ไม่ว่าอะไรผมเหรอ?

ฉันจะว่าทำไมล่ะ  ออกจะชอบด้วยซ้ำไป

ขอบคุณครับแม่ ผมจะไม่ทำให้แม่ผิดหวังเลย


          “เฮ่ออ..” ได้แต่นั่งถอนหายใจอยู่ในห้องแบบนี้อ่ะ

          Rrrr

          “ครับ”

          [เพื่อนเซย์ มึงโอเคนะ]  ไอ้ไฟ??

          “เออ กูไม่ได้เป็นอะไร?”

[หราาาา...น้ำเสียงมึงโคตรสบายดีเลยสัส!]  โหยยย ไอ้นี่ด่ากูอีก

“แม้ง ชินยังไม่คุยกับกูเลยตั้งแต่ นั่งรถมาถึงบ้าน ตอนนี้ก็ยังไม่คุยกับกู ไม่มองหน้ากูด้วย” ผมระบายให้ไอ้ไฟฟัง ยังไงประสบการณ์ การง้อเมียของมันก็มีเยอะมากกว่าผมด้วย

[ในเมื่อเข้าไม่คุยกับมึง  มึงก็ไปคุยกับเขาเองเลยสิ ง่ายจะตาย]

“ไฟ! ไอ้ไฟ! มึง..มึง...มึง...”

[ถ้ามึงไม่พูดอะไร กูวางล่ะ เมียจะฆ่า]

“ขอบใจมาก” ผมว่าแล้ววางสายจากมันแทน ก่อนจะวิ่งออกจากห้องของตัวเอง ไปที่ห้องของชิน

ก๊อกๆๆๆ

“ชิน เปิดประตูให้พี่หน่อย!” ผมร้องตะโกนเรียกให้ชินเปิดประตูให้ แต่ก็ไร้ซึ่งเสียงตอบรับและปฏิกิริยาตอบสนอง เฮ่ออ แล้วแบบนี้เมื่อไหร่จะเข้าใจกันสักทีล่ะ

“ชินได้ยินพี่มั้ยครับ!!” เริ่มใจไม่ดีแล้วสิครับ แบบนี้มันเงียบแปลกๆแล้วนะ เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า?

ลองหมุนลูกบิดประตูดู โชคดีมากเลยครับ ที่มันไม่ได้ล็อก ผมเปิดประตูเข้าไปด้านใน เพื่อดูว่าชินเป็นอะไรทำไมถึงเงียบแปลกๆ.....สิ่งที่เห็นกลับมีแต่ความว่างเปล่า ชินไม่ได้อยู่ที่ห้อง แล้วชินไปไหน?  จะว่าไปผมก้ไม่เห็นชินตั้งแต่เช้าแล้วนะ

เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า?  ผมล่วงหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงกดหาเบอร์ของใบหยก ก่อนจะโทรไป


[ฮะ พี่เซย์] เสียงปลายสายตอบกลับมาหลังจากที่รับสาย
“หยก ชินอยู่กับเรารึเปล่า?ผมเข้าเรื่องโดยไม่อ้อมค้อมอะไรให้เสียเวลา ตอนนี้ชินสำคัญที่สุด

[ก็ไม่นี่ฮะ ทำไมเหรอ?]

ชินหายไปไหนไม่รู้ หาทั่วแล้วก็ไม่เจอ” ผมพูด ไปด้วยเดินหาไปด้วย ทั้งในบ้าน ทั้งนอกบ้าน หายังไงก็ไม่เจอ สังหรณ์ใจไม่ดียังไงไม่รู้

[พี่ใจเย็นๆก่อนนะ หยกจะลองโทรถามเพื่อนคนอื่นๆดู แค่นี้นะฮะ]

พอวางสาย ผมก็โทรหาไอ้จาต่อ ไม่รู้ทำไมต้องเป็นมัน แต่ถ้าเป็นไอ้จายังไงมันก็ช่วยผมได้เยอะเลยแหละ ก็ตัวมันน่ะ...อ่าา มันคือความลับ บอกไม่ได้ครับ


[ว่าไง] เสียงมันดูจะงัวเงียๆ เหมือนคนพึ่งตื่น แต่ผมไม่สนใจหรอก

“ไอ้จา เกิดเรื่องใหญ่แล้ว ชินหายตัวไปว่ะผมร้องออกมาอย่างหัวเสีย ทั้งกังวน ร้อนรน นั่งไม่ติดแล้วตอนนี้ ถึงจะยังไม่รู้ว่าชินหายไปไหน แต่ผมว่ามันไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ

[เกิดอะไรขึ้นว่ะ?]

กูไม่รู้ ไม่เห็นตั้งแต่เช้าคิดว่าอยู่ที่ห้อง แต่พอไปหา ก็ไม่เห็น หาทั่วบ้านแล้วก้ไม่เจอ ไม่ได้อยู่กับหยกด้วย” ผมร่ายออกมาเป็นชุด จะแจ้งตำรวจก็ไม่ได้อีก ยุ่งยากเกินไป

[เออ เข้าใจแล้ว กูจะสั่งเด็กสืบให้ อีก 5 ชั่วโมงกูจะไปถึงบ้านมึง อย่าบู่มบ่ามทำอะไรเด็ดขาด!!] มันสั่ง ซึ่งผมเองก็คิดว่าจะทำตาม แค่คิดนะ

“เออ” ผมตอบรับไป แล้ววางสายจากมัน โทรหาไอ้ไฟอีก เฮ่อออ เงินหมดกูจะให้มึงเติมให้กู ไฟ! (เกี่ยวไรกะกูว่ะครับ? // ไฟ)



[มีไรอีกว่ะ?]

“ชินหายตัวไป”

[อีก 20 นาทีกูถึงบ้านมึง]

แค่นี้แหละครับ ไม่ต้องพูดอะไรให้มาก ผมนั่งหน้าเครียดรอไอ้ไฟกับหยกที่พึ่งโทรมาบอกว่าชินไม่ได้อยู่กับเพื่อนคนอื่นๆ จะโทรหาชินเองก็ไม่ได้ เพราะโทรศัพท์ของร่างเล็กอยู่บนห้องนอน


30 นาทีต่อมา

ทั้งบ้านตกอยู่ในบรรยกาศที่ตึงเครียด ไม่มีใครพูดอะไรออกมา มีเพียงสีหน้าของแต่ล่ะคนที่แสดงถึงความเครียด

“ไอ้จามารึยัง?” ไอ้ไฟถาม


“ยัง มันบอกอีก 4 ชั่วโมงคงจะถึง” ผมไม่ได้ตอบ แต่เป็นไอ้เด็กจิน น้องชายของไอ้จาที่ตอบแทน ถึงผมจะไม่ชอบขี้หน้ามัน แต่ตอนนี้เป็นเวลาที่ผมต้องสงบศึกกับมันชั่วคราวก่อน เจอตัวชินเมื่อไหร่ ค่อยกลับไปเป็นศัตรูกัน

“อึก ชินจะเป็นไรมั้ยฮะ?” ใบหยกที่นั่งกลั้นน้ำตาไว้นานเอ่ยถามเสียงสั่น ผมไม่ได้ตอบอะไรน้องไป เพราะผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าชินจะปลอดภัยมั้ย แต่ขอเถอะ ขอให้ปลอดภัยทีเถอะ!!




Shin


อื้ออ

ผมลืมตาขึ้นช้าๆ รู้สึกมึนหัวเล็กน้อย พอมองไปรอบๆห้องที่ไม่คุ้นตา...ผมอยู่ที่ไหนเนี่ย??  ห้องอะไรทำไมมันมืดไปหมดแบบนี้ล่ะ แถมยังมีกลิ่นอับๆด้วย  และที่สำคัญไปกว่านั้น ผมถูกมัดติดกับเก้าอี้ไว้!


“ฮื่อออ มีใครอยู่แถวนี้บ้างฮะ ช่วยด้วย!!” ผมร้องตะดกนเสียงดัง แต่ก็พบกับความเงียบ มันเงียบมากจริงๆเลยนะ ไม่มีใครอยู่แถวนี้เลยเหรอ?

“ฮึก ช่วยด้วยยยยยย!!!” จะมีใครอยู่มั้ย ไม่สนใจแล้ว ผมต้องออกไปจากที่นี่ให้ได้เลย


“เปิดประตู!” เสียงใครบ้างคนพูด แล้วประตูก็เปิดออก ผมหลับตาลงทันที เพราะแสงที่ลอดเข้ามาในห้อง ทำให้มองไม่เห็นหน้าคนที่เดินเข้ามา แต่ผมว่าน่าจะเป็นผู้ชายนะฮะ


แกร๊ง!

เสียงปิดประตูทำให้ผมลืมตา แล้วมองคนที่เดินเข้ามาหาผม...พอในห้องสว่างผมก็มองอะไรได้ชัดเจนขึ้น ห้องนี้ เป็นเก่าๆ มีเตียงนอนที่คิดว่าน่าจะสะอาดที่สุดในห้องนี้แล้ว มีห้องน้ำในตัวให้ด้วย งื้ออ แล้วผมจะมีข้ออาจออกจากห้องนี้ได้มั้ยเนี่ย!

อย่าพึ่งคิดถึงเรื่องนั้น! ผมต้องรู้ให้ได้ก่อนว่าผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แล้วใครเป็นคนจับผมมาที่นี่

“ไง! หลับสบายดีมั้ย” เขาพูดถาม ผมละสายตาจากรอบห้องที่มองอยู่ มามองคนที่ยืนสูบบุหรี่ พิงกำแพงข้างประตูแทน

“คุณเป็นใครฮะ แล้วจับผมมาทำไม แล้วที่นี่ที่ไหน?” ผมถามออกมาเป็นชุด

“คำถามเยอะดีนี่...จะบอกให้ก็ได้  กูเป็นใครไม่สำคัญ ที่จับตัวมึงมาเพราะพี่ชายมึง ส่วนที่นี่...โรงแรมร่าง  ชัดเจนดีมั้ยล่ะ” เขาพูดแล้วแสยะยิ้มมุมปาก ก่อนจะเขี่ยบุหรี่ทิ้งที่พื้น แล้วเดินเข้ามาหาผมที่นั่งอยู่บนเก้าอี้กลางห้อง

“อึก!

เจ็บ!!

ผมสงเสียงในลำคอด้วยความเจ็บ...เพราะผู้ชายตรงหน้าใช้มือบีบเข้าที่คางอย่างแรง...ผมไปทำอะไรให้เนี่ย! มาทำร้ายผมทำไม อึก

น้ำตาคลอหน่วงอยู่ที่หางตา เตรียมจะไหลเต็มที่ ผมจ้องมองไปที่หน้าของเขา...ผู้ชายคนนี้ผมว่าเขาหล่อมากเลยล่ะ แต่ทำไมต้องมาทำอะไรแบบนี้กับผมด้วย

“กูไม่ฆ่ามึงหรอก...เฉพาะตอนนี้” เขาว่าแล้วปล่อยมือออก ผมสายหน้าไปมาเบาๆ เพื่อให้ความเจ็บคลายตัวลงบาง จะใช้มือก็ไม่ได้ด้วย ถูกมัดไว้กับเก้าอี้หมดเลยอ่ะ

“ทะ ทำไมฮะ?” ผมเสี่ยงถามออกไป ก็ไม่ได้อยากจะตายก่อนจะได้บอกพี่เซย์นะฮะ ว่าผมคิดยังไงกับเขา แต่ความอยากรู้อยากเห็นมันมากกว่า

“หึ! เพราะกูจะให้พี่ชายมึงเจ็บปวดทรมาณ จนมันตรอมใจตาย...สะใจกว่าฆ่ามึงตอนนี้มั้ยล่ะ หึหึ” จบคำพูดของเขา ร่างสูงก็เดินออกจากห้องไป เหลือไว้เพียงผมที่นั่งอ้าปากค้าง เบิกตากว้างด้วยความช็อค!

เขาจับตัวผมมาเพราะแบบนี้เหรอ ต้องการจะฆ่าพี่เซย์แบบนั้นน่ะเหรอ...มันโหดร้ายเกินไป อึก มันโหดร้ายเกินไปแล้ว ฮึกก ก พะ...พี่เซย์ไปทำอะไรให้เขา ฮื่อออ ทำไมเขาต้องการจะฆ่าพี่เซย์!!

“ฮื่ออออ...ฮึกก ก พี่เซย์อย่ามาช่วยชินเลยนะฮะ  อย่ามาตายเพราะผมเลยนะ ฮื้อออ!!




--------------------++++++++++----------------------

100%

#ครบแล้ว เป็นไงบางขอรับ  เลวดีมั้ย พระเอกนะผู้ชายคนนั้นน่ะ...แต่ไม่ใช่เรื่องนี้ หุหุ
ติดตามต่อไป พี่เซย์จะช่วยชินได้มั้ย แล้วเรื่องจะเป็นยังไงต่อไป

#อยากบอกว่าเรื่องนี้ใกล้จะถึงจุดจบแล้ว อึกนิดเดียวเท่านั้น ส่วนคู่อื่นๆ ก้เร่งตามให้ทันคู่นี้อยู่เหมือนกัน


บอกๆ ไว้ก่อนเลยน๊าา คู่ของดัสมิลล์ มีแค่ 15 กว่าตอนเท่านั้น(จะพยายามเขียนให้ได้เท่านี้) ส่วนคู่ของใบหยก ก็ใกล้เคียงกับคู่ของชิน ซึ่งกะไว้ 25 ตอน แต่ไม่รู้ว่ามันจะถึงหรือว่าเกินรึเปล่าอ่ะนะ


ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น