:;
I Love No.8 ;:
“ขอบคุณที่มาส่งฮะ”
ผมบอกกับพี่คริสที่ขับรถมาส่ง ก่อนจะลงจากรถแต่พี่คริสก็รั้งไว้ก่อน
“หยกอย่าเศร้านะครับ” เขาบอกยิ้มๆ ผมพยักหน้า
แล้วลงจากรถ ก่อนที่เข้าจะขับออกจากบ้านผมไป
แต่แล้วสายตาผม
ก็เหลือบไปเห็นรถพี่จินที่ขับผ่านไป ที่จำได้เพราะผมเคยนั่งมันมาแล้วหลายครั้ง
และอีกอย่างแถวบ้านผม ไม่ค่อยมีใครขับBMWกันหรอกฮะ
แถมยังเป็นรุ่นใหม่ล่าสุดอีกต่างหาก
เฮ่ออ
ผมถอนหายใจ ก่อนจะเดินเข้าบ้านไป
รู้สึกปวดตาไปหมดแล้ว พรุ่งนี้วันจันทร์อีกต่างหาก
แถมยังเป็นจันทร์สุดท้ายในการเรียนด้วย เพราะอาทิตย์หน้าก็สอบแล้ว
“คุณหนู จะทานอะไรหน่อยมั้ยป้าจะทำให้”
ผมเดินเข้าไปหาป้าเจียมที่วุ่นอยู่กับการเตรียมอาหารเย็น
“ไม่ล่ะฮะ เดี๋ยวหยกทำเองดีกว่า
ป้าเจียมงานเยอะแล้ว” ผมบอกยิ้มๆ แล้วเปิดตูเย็นหยิบเอาน้ำผลไม้มาขวดนึ่ง
แล้วเดินขึ้นห้องทันที
พอเข้ามาในห้อง ผมก็นั่งลงบนเตียง มองไปรอบๆ
ผมก็ไม่รู้จะทำอะไร ถ้าให้นอนก็ไม่ง่วง โทรหาชิน ไม่แน่ใจว่าชินจะว่างรึเปล่า
แล้วผมจะทำอะไรดี
ผมยกขวดน้ำผลไม้ขึ้น
เปิดฝาแล้วดื่มทั้งๆที่ไม่เทใส่แก้ว และไม่ใช้หลอด ฮ่า! ชดชื่นขึ้นเยอะเลย
เอาเป็นว่าอ่านหนังสือแล้วกัน
ผมวางขวดน้ำผลไม้ไว้ที่โต๊ะข้างเตียง
แล้วเดินไปที่ชั้นหนังสือหยิบเอาหนังสือเล่มโปรดที่ยังอ่านไม่จบมาอ่านต่อ อย่าถามว่าทำไมผมไม่อ่านหนังสือเรียน
เพราะมันก็แน่อยู่ อ่านไปยังไม่ถึง 3 หน้าผมก็หลับแล้ว
เพราะงั้นอ่านนิยายดีกว่าเยอะ หนุกด้วย!
‘โทมัส!’ เสียงร้องเรียกจากหญิงสาวทำให้เจ้าของชื่อหันไปมอง
ก่อนที่รอยยิ้มบางจะปรากฎขึ้นบนใบหน้าขาวเนียนนั้น
‘ลิซ’ โทมัสเอ่ยเรียกหญิงสาว
ก่อนที่ทั้งสองจะเดินมาหากัน
‘หายไปไหนมา พี่เป็นห่วงแทบแย่เลยนะ’
ลิซ เอ่ยถามน้องชายที่เธอรัก ตั้งแต่ที่โทมัสเรียนจบ
เขาก็หายตัวไปโดยที่ไม่บอกให้ครอบครัวได้รู้เลย
วันนี้ถือว่าเธอโชคดีมากที่เจอน้องชายที่นี่
‘ขอโทษที ผมทำงานน่ะ
เลยไม่ได้กลับบ้าน’
‘งานอะไร’
‘ก็...อ๊ะ! ต้องไปแล้ว
ขอตัวก่อนนะ’ จบคำพูด
โทมัสก็หายตัวไปต่อหน้าต่อตาพี่สาวของตัวเอง
สร้างความตกตะลึ้งให้กับลิซเป็นอย่างมาก แบบนี้จะให้เธอไปบอกพ่อกับแม่ว่าอย่างไร
เธอเจอน้องชายแล้วได้พูดคุยกับน้องชายแล้ว
และน้องชายสุดรักของเธอก็หายไปต่อหน้าต่อตาเธองั้นเหรอ?
โอ้! ให้ตายเถอะ
ใครจะยอมเชื่อเธอกันล่ะ!
ก็อก ๆๆ
“คุณหนูค่ะ ข้าวเย็นพร้อมแล้วค่ะ” เสียงป้าเจียม
ทำให้สมาธิในการอ่านของผมหายไป ผมเอาที่ขั้นหนังสือมาขั้นหน้านี้ไว้
เอาหนังสือวางไว้บนโต๊ะ ก่อนจะเดินออกจากห้องลงไปด้านล่างเพื่อทานข้าว
กำลังมันส์เลย
จะรู้อยู่แล้วเชียวว่าโทมัสที่รัก(?)หายไปไหน
ต้องรีบกินข้าวแล้วไปอ่านต่ซะแล้วสิ
ผมเดินไปนั่งที่โต๊ะฝั่งตรงข้ามกับแม่ ป้าเจียมตักข้าวให้ผมกับแม่
ส่วนตัวป้าเจียมเองผมชวนให้ทานด้วยกันแต่ท่านก็บอกว่าทานในครัวกับคนอื่นๆดีกว่าตลอดเลยอ่ะ
“ทำหน้าดีๆหน่อยสิ” แม่ดุผมเบาๆ
แล้วตั้งใจทานข้าว ผมเลยต้องก้มหน้าก้มตากินอย่างเอาเป็นเอาตาย
“ใบหยก! เดี๋ยวก็ติดคอเอาหรอก
ค่อยๆกินสิ” แม่พูดยังไม่ทันขาดคำ มันก็ติดคออย่างที่ท่านบอกแล้วล่ะฮะ
“แค่ก ๆๆๆ” ผมสำลัก รีบดื่มน้ำ
และไอเอาเป็นเอาตาย
“เห็นมั้ยน่ะ เฮ่ออ นี่ถ้าแม่ไม่อยู่ด้วยเนี่ย
ใครจะดูแลเราแทนแม่ได้เนี่ย!” แม่พูดอะไรเนี่ย?!
ผมไม่ได้สนใจที่แม่พูดเท่าไหร่
หายสำลักแล้วก็ก้มหน้าก้มตากินต่อไป ส่วนแม่ก็บ่นอะไรก้ไม่รู้ตามภาษาท่าน แต่แล้วคำพูดประโยคนึ่งที่ออกมาจากปากของแม่
ก็ทำให้ผมชะงักช้อนที่กำลังตักข้าว
“แบบนี้ต้องรีบหาลูกเขยซะแล้ว...อื้มม จินเป็นไงนะ
คิกคิก จินนี่แหละ!” ผมมองหน้าแม่ทันที
แล้วแสร้งก้มหน้าลงทานข้าวต่อ
พูดถึงพี่จิน
ผมก็นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้
ก่อนที่ผมจะร้องไห้แทบเป็นแทบตายอยู่บนชิงช้าสวรรค์ ผมบ้าเองที่แอบคิดเข้าข้างตัวเองแบบนั้น
แอบคิดว่าเขาคงจะรู้สึกดีๆกับผมเหมือน
“อิ่มแล้วฮะ...หยกขึ้นห้องก่อนนะ” ผมบอกแม่
แล้วรีบลุกขึ้นเดินออกจากห้องอาหารตรงไปยังห้องนอนของตัวเอง
-----------------+++++ต่อ+++++------------------
เฮ่อออ
ผมจะเรียนรู้เรื่องมั้ยนะ?
อีกแค่สามวันก็สอบแล้วอ่ะ
ถ้ามัวแต่คิดเรื่องของพี่จินอยู่แบบนี้ ผมสอบตกแน่เลย
เมื่อไหร่จะเลิกคิดสักที!
ตอนนี้ผมอยู่ที่โรงเรียนฮะ กำลังนั่งเรียนอยู่ด้วย
แต่ผมก็เรียนไม่รู้เรื่องเลยในหัวมันคิดถึงแต่เรื่องของพี่จินเต็มไปหมด
ไม่รู้ทำไมผมต้องไปคิดถึงเขาด้วย
“เฮ่อออ...” ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ
ชินที่นั่งอยู่ข้างๆหันมามอง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เพราะอาจารย์กำลังสอนอยู่
ทั้งวันจบไปโดยที่ผมไม่รู้เรื่องอะไรเลย...ผมเป็นบ้าอะไร
ลืมไปสักทีเถอะ เรื่องแบบนั้นน่ะ ลืมได้แล้ว!
ได้แต่บอกตัวเองในใจ ทำยังไงผมถึงจะลืมเรื่องของพี่จินได้เหรอฮะ
ทำยังไงผมถึงจะไม่รู้สึกเจ็บปวดเหมือนตอนนี้
แค่คำพูดของเขาประโยคเดียวทำให้ผมเป็นได้มากขนาดนี้...เลยเหรอ?
ผมเดินออกจากโรงเรียนอย่างไร้จุดหมาย
ทุกครั้งผมจะโทรให้แม่มารับกลับบ้าน แต่วันนี้แม่ไม่ว่าง ผมเลยบอกว่าจะกลับเอง
แต่ทำไมผมถึงเดินเรื่อยเปลื่อยอยู่แบบนี้ล่ะ ทำไมไม่รีบกลับบ้าน
“ทำอะไรอยู่น่ะ?...เดินคนเดียวมันอันตรายนะ”
เสียงที่แสนจะคุ้นเคยดังมาจากข้างหลัง
ผมหันกลับไปมองก็เจอกับเจ้าของเสียงกำลังยืนถือแก้วกาแฟร้านหน้าโรงเรียนมองผมอยู่
“จะกลับบ้านฮะ ขอตัว” ผมว่าแล้วเดินเลี่ยงออกมา ยังไม่อยากเจอพี่จินตอนนี้เลย ไม่อยากจะเจอเลย
“ใบหยก เดี๋ยว!” พี่จินเดินเร็วๆมาคว้าข้อมือผมไว้
แล้วพลิกตัวผมให้หันไปเผชิญหน้ากับเขา
“อะไรฮะ?”
“หลบหน้าพี่ทำไม?...แล้วโทรไปทำไมไม่รับสาย”
เขาถามผม
คำถามที่ผมไม่รู้จะตอบเขาว่ายังไงดี คำถามที่ทำให้ผมรู้สึกเจ็บ
คำถามที่ผม...ไม่อยากได้ยิน
เขาจะมาถามผมทำไม ในเมื่อเขาไม่ได้คิดอะไรกับผม
ไม่ได้ชอบ ไม่ได้รัก แล้วจะมาสนใจทำไม แค่ผมไม่อยากเจอหน้าเขา
แค่ผมไม่รับสายเพราะไม่อยากจะได้ยินเสียงที่ทำให้ตัวเองรู้สึกเจ็บ
ผมพูดได้ไม่เต็มปากหรอกนะฮะ ว่าผมรักพี่จิน
แต่ผมก็พูดได้ว่าผมชอบเขา
ชอบเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
ถึงจะรู้อยู่แล้วว่าเขาเข้าหาผมเพื่อที่จะให้ผมยอมรับเรื่องที่เขาจีบชิน
มาตีสนิทผมเพื่อให้เขาหาชินง่ายๆ...แล้วทำไมผมต้องชอบเขาด้วย!
ก็รู้อยู่แล้วแท้ๆ ว่าพี่จินชอบชิน!
“ผมไม่ได้หลบฮะ
แล้วก็ไม่มีความจำเป็นอะไรที่ผมต้องรับสายพี่นี่ฮะ...เราไม่ได้สนิทกัน...ก็แค่ทางผ่าน”
ผมพูดเสียงปกติ ก่อนจะเบาลงที่คำพูดสุดท้าย
พี่จินเงียบไป เขาไม่ได้พูดอะไร ผมจึงถือโอกาสนี้
บิดข้อมือตัวเองให้หลุดจากมือหนา แล้วเดินหนีเขาไปทันที
อึก! พูดเองเจ็บเองนะฮะ แบบนี้อ่ะ
ผมล้วงเอาโทรศัพท์ออกจากกระเป๋านักเรียน
กดโทรหาลุงใจขับรถที่บ้านให้มารับ ตอนแรกก็กะจะกลับเองอยู่แล้ว
แต่พอมาเจอเรื่องแบบนี้ ผมให้ลุงใจมารับเอาดีกว่า
“ลุงใจฮะ มารับผมหน่อย”
ผมพูดแค่นั้นก็วางสายแล้วเดินไปนั่งรอลุงใจที่ม้านั่งใกล้ๆกับหน้าโรงเรียน ผมนั่งได้สักพัก ก็มีกลุ่มวัยรุ่นม.ปลาย
โรงเรียนอื่นเดินเข้ามาหา
“นั่งด้วยคนนะครับ” หนึ่งในนั้นพูด
ผมก็แค่พยักหน้าตอบกลับไป แล้วก้มหน้าลงเหมือนเดิม ในมือก็กำโทรศัพท์ไว้แน่น
ผมไม่ชอบพวกนี้เอาซะเลย กลิ่นเหม็นเหล้าหึ่งเลย
จะไม่ให้ผมรู้ได้ไงล่ะ ก็กลิ่นมันแรงขนาดนี้อ่ะ
“น้องพี่ขอเบอร์หน่อยดิ” ผู้ชายที่นั่งข้างผมพูด
ผมเงยหน้ามองเขาแต่ยังไม่ได้พูดอะไรหรือทำอะไรผู้ชายคนนั้นก็ถือวิสาสะดึงโทรศัพท์ผมไปทำอะไรสักอย่าง หน้าตาเฉย
ผมทำอะไรไม่ได้เลย เพราะพวกเขามีกันหลายคน
ถ้าจะรุ่มทำร้ายผมที่ตัวเล็กนิดเดียวมันก็ง่ายอยู่แล้ว
“ขอโทรศัพท์คืนด้วย”
ผมรีบมองหน้าคนที่พูดทันที
ทำไมเขายังอยู่ที่นี่ ผมคิดว่าเขากลับไปแล้วซะอีก
พี่จินมองหน้าผม ส่วนผมก็ห้นหน้าหนีหลบสายตาเข้า
ไม่กล้าที่จะมองตรงๆเหมือนเมื่อก่อนหรอกนะฮะ
ก็ในเมื่อรู้แล้วว่าตัวเองคิดยังไงกับร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้า
จะให้ผมทำเหมือนเดิมมันก็ยากนะ
“มึงเกี่ยวอะไรด้วย”
คนที่ถือโทรศัพท์ผมอยู่ถามพี่จินอย่างหาเรื่อง
“เกี่ยวสิ...”
พี่จินพูดแค่นั้นก็ดึงเอาโทรศัพท์ผมออกจากมือของผู้ชายคนนั้น
แล้วฉุดตัวผมให้ลุกขึ้นไปยืนข้างๆเขา
“เนี่ย...เมียกู” จบคำพูดของร่างสูง
ผมก็ไม่รับรู้อะไรเลย
ความรู้สึกมันตีกันยุ่งไปหมด ผมไม่เข้าใจพี่จินเอาซะเลย! รวมถึงตัวผมเองด้วย!
Jin
ผมจับมือหยกเดินมาที่รถของตัว ที่น้องรักอยู่ตรงนั้นคงจะรอให้คนที่บ้านมารับแน่เลย
ซึ่งเรื่องนั้นผมก็ไม่อะไรหรอก
แต่ที่พวกบ้านั่นมันเข้ามายุ่งกับใบหยกเนี่ยสิที่ทำให้ผมหงุดหงิด
ถ้าแค่มันมานั่งด้วยเฉยๆผมจะไม่ว่าอะไรเลย
แต่นี่ขอเบอร์ กว่าผมจะได้เบอร์หยกมาก็เหนื่อยเอาเรื่องเลยนะ แต่ดูพวกมันทำสิ
เอาโทรศัพท์หยกไปกดหน้าตาเฉยเลย
ไอ้พวกขี้เมาเอ๊ย!!!!
“เดี๋ยวพี่ไปส่ง” ผมพูดด้วยความหงุดหงิด
แล้วส่งโทรศัพท์คืนให้กับหยก เจ้าตัวรับไปถือไว้ ก่อนจะถอยห่างจากผมสองสามก้าว
ซึ่งมันยิ่งทำให้ผมหงุดหงิดเข้าไปใหญ่ จะอะไรนักหนา!
“ไม่เป็นไรฮะ”
“บอกว่าจะไปส่ง ก็ไปสิ!!”
ผมตะคอกหยกด้วยความลืมตัว เพราะอารมณ์ผมไม่คงที่
“กะ...กลับเองได้ฮะ” ใบหยกพูดเสียงสั่น ผมรู้สึกผิดขึ้นมาทันทีที่พูดแบบนั้นใส่ร่างเล้กทั้งที่เจ้าตัวไม่ได้ผิดอะไรเลย
“พี่ขอโทษ”
เอ่ยบอกออกไปก่อนที่จะเดินเข้าไปใกล้หยก
ร่างเล็กถอยหลังไปทันทีที่ผมเดินเข้าไปไกล
ผมชะงักเท้าที่เดิน
หยุดอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากใบหยก และกำลัจะบอกให้เด็กน้อยขึ้นรถ แต่ก็มีคนมาขัดก่อน
“คุณหนูครับ ผมมารับแล้วครับ” เสียงลุงวัย 40
ต้นๆ เอ่ยบอก ใบหยกรีบเดินเข้าไปหาเจ้าของเสียงทันที
“ขอตัวนะฮะ” พูดจบร่างเล็กก็เดินขึ้นรถของที่บ้าน
แล้วรถก็เคลื่อนตัวออกจากบริเวณนี้ทันที
ทิ้งไว้เพียงแค่ผมที่ได้แต่ผมตามรถยนต์สีขาวไปจนลับสายตา
เฮ่ออออ...ได้แต่ถอนหายใจ
แล้วขึ้นรถของตัวเองก่อนจะขับรถกลับบ้าน ด้วยความรู้สึกหลากหลาย
ผมไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเองเอาซะเลย
--------------------++++++++++++------------------------
100%
#จบไปอีกตอนแล้ว ตอนหน้าจะพาไปเที่ยว(อีกรอบ) ฮ่าๆๆๆ
ใกล้แล้วสินะ ใกล้รู้แล้วสินะว่าฉากที่ชินกับพี่จาจัดขึ้น
วันนั้นมันเกิดอะไรขึ้นกับใบหยกและจิน!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น