:; Chapter
12 love ;:
อื้อออ
ผมร้องครางออกมา เมื่อรู้สึกถึงอะไรชื้นๆ
บริเวณใบหน้า พอลืมตาขึ้นมา ก็เห็นเงาของใครบางคนกำลังทำอะไรบางอย่างกับหน้าผมอยู่
“ขอโทษนะ ทำให้ตื่นเหรอ?”
เสียงหวานใสของคนที่เช็ดหน้าผมอยู่เอ่ยขึ้น ผมกระพริบตาถี่ๆ
เพื่อให้มองอะไรได้ชัดเจนขึ้น แล้วจ้องมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆผมที่นอนอยู่บนเตียง
แต่ก็ยังถูกมัดมือไว้กับหัวเตียง ยังดีที่เชือกมันยาวพอที่จะให้ผมขยับแขนได้บาง
ถึงจะเล็กน้อยก็เถอะ
ผมมองคนตรงหน้าด้วยความสงสัย
รู้สึกคุ้นหน้าอีกฝ่ายอย่างบอกไม่ถูก เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อนเลยฮะ ขยับตัวลุกขึ้นนั่งพิงกับหัวเตียง
แล้วมองหน้าเขาอีกครั้ง
“จำพี่ได้มั้ย” เขาถามผม สีหน้าดูหม่นๆ เหมือนคนไม่ได้นอนเลย...ผมจ้องหน้าเขาดีๆ
และใช้ความคิดว่าเคยเจอเขาที่ไหน...นึกออกแล้ว!!
“...พี่แสตมป์?”
“อ่า นึกว่าจะจำกันไม่ได้ซะแล้ว...”
พี่เขาพูด
ผมยิ้มอย่างดีใจที่เจอคนที่จะช่วยผมออกไปจากที่นี่ได้ แต่เดี๋ยวนะ พี่เขาเป็นเพื่อนพี่ดัสมิลล์นี่
แล้วเขามาทำอะไรที่นี่กันล่ะ
ถูกจับตัวมาเหมือนผมงั้นเหรอ?
“พี่มาทำอะไรที่นี่ฮะ...ถูกจับตัวมาเหรอ?”
ผมร้องถาม
“อ่า...จะว่ายังไงดีล่ะ
พี่ไม่ได้ถูกจับตัวมาหรอกครับ...แค่ถูกพาตัวมา อะไรประมาณนั้น” พี่เขาพูด
แล้วหันไปมองทางประตูห้องที่ปิดสนิทอยู่
ผมมองเขาอย่างไม่เข้าใจ ไม่ได้ถูกจับตัวมาเหมือนผม แต่ถูกพาตัวมา
มันหมายความว่ายังไง?
“พี่แสตมป์ช่วยชินได้มั้ยฮะ”
ผมไม่รู้แล้วว่ามันเป็นมายังไง แต่ตอนนี้ผมต้องออกไปจากที่นี่ก่อน...ก่อนที่พี่เซย์จะมาติดกับดักของผู้ชายคนนั้น
“เอ่อ...” พี่เขาทำสีหน้าลำบากใจ
“นะฮะ ผมต้องรีบไปจากที่นี่
ก่อนที่พี่เซย์จะมาช่วยผม...ผมไม่รู้หรอกว่ามันเรื่องอะไร แต่ถ้าพี่เซย์มา
ผู้ชายคนนั้นจะฆ่าพี่เซย์!!” ผมพูดออกมา คอบตาก็ร้อนขึ้นมาอีกครั้ง อึก
ผมไม่อยากให้พี่เซย์ตาย...
“พี่รู้...พี่ก็หาทางช่วยอยู่
แต่พี่ไม่กล้าทำอะไรผู้ชายคนนั้น...พี่กลัวเขา
ชินเข้าใจพี่มั้ย พี่กลัว” พี่แสตมป์พูดพร้อมกับน้ำตาคลอหน่วงอยู่ที่ดวงตา
เตรียมจะไหลออกมาเต็มที่
ผมพยักหน้าเข้าใจ ในเมื่อเขาช่วยผมไม่ได้ ผมก็จะหาทางเอง
และในขณะที่ผมกำลังคิดอะไรอยู่ พี่เขาก็พูดออกมาเสียงแผ่วเบา
เหมือนต้องการจะให้ได้ยินกันแค่สองคน
“ถึงพี่จะช่วยชินได้ไม่มาก พี่ก็จะช่วยเท่าที่ช่วยได้...แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้
ต้องรอให้เขากลับไปก่อน ตอนนี้เขายังอยู่ เพราะงั้นรอหน่อยนะ”
พูดจบเขาก็ยิ้มให้ผมบางๆ ผมพยักหน้ารับรู้ และกำลังจะพูดขอบคุณเขา
แต่ก็มีเสียงอื่นแทรกขึ้นมาก่อน
“ใครใช้ให้มึงเข้ามาในห้องนี้ห๊ะ!!!” ผมสะดุ้งสุดตัว
แล้วหันไปทางประตูห้องพร้อมกับพี่แสตมป์
“พะ..พี่ไม้!!” พี่แสตมป์ร้องออกมาอย่างตกใจ
แล้วลุกขึ้นยืน เดินมาบังตัวผมไว้
“ออกไป!” ผู้ชายคนนั้นพูดเสียงนิ่ง
และจ้องมมาทางผมกับพี่แสตมป์อย่างเย็นชา
“มะ ไม่...พี่บอกก่อนสิว่าจะไม่ทำอะไรเด็กคนนี้”
เสียงสั่นเครือของร่างที่ยืนบังผมจากผู้ชายคนนั้น เขาไม่ได้พูดอะไร แค่แสยะยิ้ม แล้วเดินเข้ามาหาพี่แสตมป์
“หึ มึงเป็นใครสั่งกู”
เขาใช้มือบีบปลายคางพี่แสตมป์
“อึก! ผมเจ็บ” หะ...โหดร้ายที่สุด!! ผมดิ้นแรงๆ เพื่อให้หลุดจากเชือกที่มัดอยู่ อยากจะช่วยพี่เขา
อยากจะช่วยให้หลุดจากมือผู้ชายคนนี้ แต่ผมทำไม ทำไมต้องเกิดมาตัวเตี้ย
แรงน้องด้วยเนี่ย!!
“จำใส่หัวมึงเอาไว้ อย่ามาสั่งกู!” พูดพร้อมกับเหวี่ยงพี่แสมป์อย่างแรง
ปึก!!
ความแรงในการเหวี่ยงทำให้
พี่แสตมป์ล้มไปชนเข้ากับปลายเตียง...ตรงที่มีรอยไม้แตกหักของขาเตียง
เลือด!!
ผมไม่รู้ว่าส่วนไหนของเขาโดนไม้นั่น
แต่เลือดมันไหลออกมาเยอะเลยแหละ
ที่สำคัญไปกว่านั้น พี่เขาหมดสติไปแล้ว ผมพยายามที่จะลุกไปช่วย
แต่ก็ถูกผู้ชายตรงหน้าอุ้มพี่แสตมป์ออกไปก่อน
อึก!
ผมเป็นตัวซวย...ทำไมคนที่เข้าใกล้ผมต้องพากันเป็นแบบนั้นกันไปหมดด้วย พี่เซย์ก็จะมาตายเพราะผม
พี่แสตมป์ก็เจ็บตัวเพราะผม แล้วใครอีกล่ะ
ที่ผมจะเป็นต้นเหตุให้เจ็บตัวอีก
ฮื่อออออ!!
อยากกลับบ้าน ชินอยากกลับบ้านแล้ว! ฮึกกก พี่เซย์
ช่วยชินด้วยยย ฮื่อออออ
Sey
“ได้เรื่องยังไงบ้างวะไอ้จา”
ผมร้องถามทันทีที่มันบอกว่าเด็กของมันรายงานมา
“รู้แล้วว่าใครจับตัวชินไป แต่ยังหาที่อยู่ไม่ได้”
มันพูดเสียงเรียบ ผมทรุดตัวลงนั่งกับโซฟาอีกครั้ง
นี่ก็สองวันแล้วนะที่ยังหาตัวชินไม่เจอ จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้
“ใครเป็นคนทำ”
“ไอ้ไม้!!”
พอได้ยินชื่อของคนที่จับตัวชินไป ผมก็แทบจะพุ่งตัวออกจากบ้าน
ถ้าไม่ติดว่าไอ้จากับไอ้ไฟ จับตัวผมไว้ล่ะก็นะ
“ใจเย็นเซย์ อย่าพึ่งทำอะไรสุ่มสี่สุ่มห้า
ยังไม่มีหลักฐาณ แต่นของกูยืนยันมาแล้วว่าเป็นมัน”
ผมยอมนั่งลงไปกับโซฟาอีกครั้ง...
“พี่เซย์ฮะ ทานนี่หน่อยสิ”
หยกเดินเข้ามาหาผมพร้อมกับทาดอาหารในมือ
“พี่ไม่หิว”
“แต่พี่เซย์ยังไม่ได้ทานอะไรเลยนะฮะ ตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ”
หยกพูดออกมาด้วยความเป็นห่วง ผมรู้น้องห่วง
แต่ผมก็ห่วงชินจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ
จะให้ผมมานั่งกินข้าว ทั้ๆที่ไม่รู้ว่าน้องเป็นยังไงบ้างน่ะเหรอ...
“หยกกินเถอะ”
“ไอ้พี่เซย์! แค่กินเข้าไปเนี่ย
มันจะตายมั้ยห๊ะ!
หยกทำมาให้เพราะเป็นห่วงกลัวว่าพี่จะตายก่อนที่จะได้ช่วยชินแท้ๆ...ทำแบบนี้ได้ไงวะ!!” เสียงโวยวายของไอ้เด็กจิน ทำให้ผมหันไปมอง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
บางทีที่มันพูดมาอาจจะถูกก็ได้
“หยก พี่กินก็ได้” ผมว่า หยกเลยยกเอาทาดอาหารนั่นมาวางไว้ตรงหน้า ผมตักข้าวต้มกุ้ง เข้าปาก และนั่งกินไปเรื่อยๆ
จนมันหมด
หยกก็ยกเอาไปเก็บ...พอได้กินอะไรแล้ว
ก็รู้สึกมีแรงขึ้นมานิดหน่อย
“มึงไปนอนพักซะ” ไอ้ไฟร้องบอก
ผมมองหน้ามันเล็กน้อย พยักหน้า แล้วเดินขึ้นห้องนอนไป แต่ผมไม่ได้ไปนอนห้องตัวเองหรอกนะ
ผมเดินไปที่ห้องของชิน เปิดประตูเข้าไป
แล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มๆ กลิ่นตัวของชินอบอวนไปทั่วห้อง
ความคิดถึง ความโหยหา ก่อตัวขึ้นมาอีกครั้ง
มองไปทางไหนก็เห็นแต่ชินเต็มห้องไปหมด
ผมบ้าไปแล้วจริงๆ สาบานเลย ถ้าช่วยชินได้เมื่อไหร่ผมจะบอกความในใจทุกอย่าง
ให้ชินได้รับรู้!!
คิดไปคิดมา ผมก็ผลอยหลับไป
‘ทำไมชอบทำให้คนอื่นเป็นห่วงอยู่เรื่อยเลยนะ’
ชิน! เสียงชิน
“ชิน!!”
ผมร้องเรียกร่างเล็กเสียงดังลืมตามองหาเด็กของผม
‘จะร้องทำไมเนี่ย เสียงดังน่ะ
พี่เซย์’ ผมมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆผมที่นอนอยู่
มือเล็กลูบไล้ไปมาที่หน้าผม รอยยิ้มเล็กๆของชิน ทำให้ผมลืมความเหนื่อยล้า
และมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง
“ชิน! พี่คิดถึงเรามากเลยนะ” ผมพูด
แล้วกอดเอวบางไว้แน่น
‘ชินก็คิดถึงพี่เซย์ฮะ’ ไม่พูดเปล่า ชินก้มหน้าลงมาประทับริมฝีปากลงบนกลีบปากของผมอย่างแผ่วเบา
ก่อนที่ทุกอย่างมันจะไปไกลกว่านั้น ผมก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาซะก่อน
-*- (เสียดาย)
“กะแล้วว่ามึงต้องอยู่นี่” ผมลุกขึ้น
แล้วมองไอ้จาที่เดินเข้ามาในห้อง แล้วปิดประตู
“เป็นไงบ้าง?”
“ยังไม่มีความคืบหน้า...กูแค่จะมาคุยด้วย” จามันพูด
แล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้หน้าโต๊ะ หนังสือของชินพลางจ้องหน้าผม
“เรื่องอะไร?”
“มึง...ชอบชินใช่มั้ย” จามันถาม ผมนิ่งไปนิด
ไม่คิดว่ามันจะมาคุยกับผมเรื่องนี้
“กูรักชิน” ผมเองก็ไม่จำเป็นต้องปิดบังอะไร
เพราะยังไง เรื่องมันก็มาถึงขั่นนี้แล้ว ต่อให้ปิดยังไงก็ต้องรู้กันสักวัน
จามันไม่ได้พูดอะไร แค่พยักหน้า
แล้วมองออกไปทางระเบียงห้อง
“กูรักดัสมิลล์...” มันพูดออกมา
ผมอึ้ง...มันรักดัส แต่ไม่เคยแสดงความรู้สึกออกมาเลยเนี่ยนะ ไอ้บ้านี่! บอกกันแต่แรกก็จบ ถ้ามันบอกผมว่ามันคิดยังไงกับดัสมิลล์นะ ผมคงจะเลิกกับดัสไปนานแล้วด้วยซ้ำ
“แต่กูก็ไม่เลวพอจะแย่งดัสมาจากมึง...เฮ่ออ” ผมนั่งฟังมันพูด
อยู่ฝ่ายเดียว เพราะไม่รู้จะพูดอะไรกับมัน
ปล่อยให้มันได้ระบายออกมาให้หมดก่อนดีกว่า
“จนกระทั่ง วันนั้น...ที่มึงบอกเลิกดัส กูถึงรู้
ว่ากูน่าจะแย่งดัสมาจากมึงให้เร็วกว่านั้น” มันพูดแล้วจ้องผมนิ่งๆ
“เฮ่อออ
ขอโทษแล้วกันที่ทำให้พวกมึงเจ็บกันน่ะ...ใช่ว่ากูจะไม่เจ็บ ที่ต้องบอกเลิกดัส แต่เจ็บยิ่งกว่า ถ้ากูไม่บอก”
“เออ กูรู้หรอก...ไปเตรียมตัวซะ อีก20 นาที เราจะไปพาชินกลับบ้านกัน” จามันพูด
แล้วเตรียมจะเดินออกจากห้อง
“ไหนบอกว่ายัง...”
“ต้องการจะคุยกับมึง ก่อนบอก” มันพูด
แล้วเดินออกไป ผมรีบลงจากเตียง วิ่งกลับห้องตัวเองเพื่อของสำคัญ แล้วตามไอ้จาลงไป
-------------------+++++ต่อ++++++---------------------
โรงแรมร่าง
“เป็นไง?” ไอ้จาถามเด็กมัน
แล้วมองไปที่โรงแรมร่างข้างหน้า
ตอนนี้เราอยู่ที่ตึกเก่าๆ ตรงข้ามกับโรงแรมร่างที่ปิดกิจการไปหลายปีแล้ว
แถมแถวนี้ยัง เปลี่ยวและไกลจากผู้คนด้วย
ขยันเลือกที่ดีนี่
“เงียบครับนาย...” เด็กหนึ่งในนั้นบอก
“บอกทุกคนเตรียมตัวให้พร้อม อีก10นาที
เราจะเข้าไป” มึงไม่ใช่นักศึกษาแล้วจา มึงมัน....
“มึงไม่ต้องด่ากูในใจเซย์!” จามันพูด
แล้วเดินออกไปจากห้องตรงนี้
ผมไอ้จาไอ้ไฟและเด็กของไอ้จา
กำลังเดินเข้าไปในโรงแรมร่างนั่นกัน ไม่ต้องถามว่าไอ้เด็กจินกับพวกผู้หญิง(?)
อยู่ไหน จามันให้รออยู่บ้าน
“ชั้นไหน?” ผมถาม
“ชั้น 15 มันจงใจใช้ชั้นนั้น”
ผมไม่เข้าใจที่ไอ้จาพูดเท่าไหร่ แต่ก็เอาเถอะ ยังไงมันก็เก่งกว่าผม...ในบางเรื่องแหละ
1
2
3
.....
14
15
ติ้ง!!
เด็กไอ้จาเดินออกไปก่อนจะจัดการกับคนของไอ้ไม้
ผมเดินตามไอ้จาออกไปหลังจากนั้น...ผมว่ามันแปลก โรงแรมมันร่างไปแล้ว แต่ทำไมลิฟยังใช้ได้ แถมยังดูสะอาดอีกด้วย
แต่ช่างเถอะ จะยังไงก็ช่าง
ตอนนี้ผมต้องหาชินให้เจอก่อน
Shin
“เฮ๊ย!! อ๊ากกก”
ผมสะดุ้งตัวตื่นขึ้นเพราะเสียงร้องที่หน้าห้อง
แล้วจ้องไปที่ประตูด้วยความหวาดกลัว เกิดอะไรขึ้น แล้วเสียงร้องนั่นอีก
“พังเข้าไป” เสียงพูดจากด้านนอก
ยิ่งเพิ่มความกลัวให้ผมมากกว่าเดิม
ผมกอดเข่าตัวเองไว้ ก้มหน้าซบไปกับเข่า
หลับตาแน่น ไม่อยากจะลืมตาขึ้นมาเลย ไม่ว่าข้างนอกนั่นจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม
แต่ถ้าไม่ใช่พี่เซย์ผมก็ไม่อยากจะลืมตาขึ้นหรอก
ปัง!!
เฮือก!
ผมสะดุ้งสุดตัว น้ำตาไหลออกมาเป็นสาย
เมื่อเสียงที่ได้ยินเป็นเสียงปืน...เสียงที่ผมกลัวที่สุด!
ปึก!
“ชิน!!”
ผมเงยหน้าขึ้นตามเสียงทุ่มคุ้นหู แล้วปล่อยโฮ ออกมาอย่างดีใจ
“พี่เซย์” ผมสวมกอดคนที่วิ่งเข้ามากอดผมไว้แน่น
“ฮึก พี่เซย์!!...ผมกลัว อึก ฮือออ ออ”
ผมกอดร่างสูงไว้แน่น ปล่อยให้น้ำตาไหลโดยไม่คิดจะกลั่นมันไว้
“รีบออกไปจากที่นี่ก่อนเถอะ” พี่จาก้วร์บอก
แล้วแกะเชือกที่มัดมือผมออก ข้อมมือผมแดงกำ มีรอยเลือดซิบนิดๆ แต่ถึงจะเจ็บยังไง
ผมก็ไม่สนใจแล้ว ตอนนี้ต้องการออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด เท่าที่จะทำได้
เพราะถ้ารอนานกว่านี้
เกิดผู้ชายคนนั้นกลับมาจะทำยังไง ผมไม่อยากให้พี่เซย์มาตายเพราะผมจริงๆหรอกนะฮะ
เราเดินมาถึงหน้าโรงแรม
และกำลังจะออกไปจากที่นี่
ถ้าไม่ติดว่า...
“ไง
มาจนได้นะ” ผู้ชายคนนั้น!
“ไอ้ไม้!” พี่ไฟร้องออกมาเสียงดัง แต่ดูเหมือนคนที่พี่ไฟเรียกจะไม่สนใจพี่เขาเลย
ร่างสูงมองตรงมาที่พี่เซย์ที่กำลังอุ้มผมไว้แนบอก
“ตอนแรกตั้งใจว่าจะให้มึงตายแค่คนเดียว
แท้ๆ...แต่ในเมื่อมากันครบทุกคนแบบนี้ ก็จะสงเคราะห์ให้”
เขาพูดเสียงเรียบนิ่งแสนจะเย็นชา...จริงสิ ถ้าผู้ชายคนนี้อยู่ที่นี่ แล้วพี่แสตมป์ล่ะ?
“พี่แสตมป์...” ผมพูดออกมาเบาๆ
พี่เซย์ก้มหน้าลงมามองผมอย่างไม่เข้าใจ “พี่แสตมป์ บาทเจ็บ” ผมพูดต่อไปอีก พี่เซย์ขมวดคิ้วยุ่ง แล้วจ้องไปที่ผู้ชายคนนั้น
“แสตมป์เป็นอะไร?”
พี่เซย์เอ่ยถามเสียงราบเรียบที่ผมไม่เคยได้ยินมาก่อน สร้างความงุนงงให้กับพี่ไฟและพี่จาได้เป็นอย่างดี
“หึ! มึงจะอยากรู้ไปทำไม”
“เพราะแสตมป์คืนน้องกู” พี่เซย์พูด แล้วค่อยๆ
วางผมลงยืนเองกับพื้น พอเท้าถึงพื้น
ผมก็เดินไปยืนอยู่ข้างๆ พี่ไฟ พี่เขาโอบไหลผมไว้ เหมือนต้องการจะปกป้อง
แล้วจ้องเขม่งไปที่ผู้ชายคนนั้น
พี่เซย์เดินเข้าไปหาเขา ยืนประจันหน้ากันสองคน
“หึ!
น้องมึง...แต่เมียกู” เขาพูดเรียบๆ แต่ทำให้ผม พี่เซย์ พี่ไฟ และพี่จา
อึ้ง...พี่แสตมป์เป็นแฟนของผู้ชายน่ากลัวคนนี้น่ะเหรอ?
“ไฟมึงพาชินไปจากที่นี่ซะ!!”
พี่เซย์บอกเสียงเรียบ พี่ไฟพยักหนารับแล้ว
จับข้อมือผม เพื่อจะพาไปจากตรงนี้
“ไม่เอา ผมไม่ไป ผมจะอยู่กับพี่เซย์!!” ผมงอแงใส่พี่ไฟ
ที่ลากผมออกจากจุดนั้น โดยมีคนของพี่จาคุ้มกันอยู่ด้วย
ผมเหลือบไปมองพี่เซย์
ก็เห็นพี่เขามองผมอยู่และพูดอะไรบางอย่างกับผม
โดยที่ไม่มีเสียง...แต่ผมก็อ่านปากออก
พอรู้ความหมายของคำพูดนั้น
น้ำตาผมก็ไหลออกมาอีกครั้งจากที่มันพึ่งจะหยุดไหลไป...คำพูดของพี่เซย์...ทำให้หัวใจผมเต้นแรงจนมันแทบจะหลุดออกมาเต้นข้างนอก ความดีใจ
กับความเป็นห่วงตีใส่กันจนพาลทำให้ผมรู้สึกเวียนหัวและจะอาเจียน
“พะ อึก พี่ไฟ...ผมจะ อะ อ้วกกก!!”
ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบ คำพูดของผมก็ถูกกลืนหายไปพร้อมกับบางที่ออกมาแทน
ผมอาเจียนอย่างหนัก
แทบจะล้มลงไปกองกับพื้นที่เปื้อนไปด้วยของเสียที่ผมพึ่งจะเอาออกมา ดีที่พี่ไฟจับตัวผมไว้อยู่
ร่างสูงลูบหลังให้ผมอยู่สักพักจนผมหยุดอาเจียน
“น้ำ ล้างปากหน่อย”
เขาส่งขวดน้ำที่ไม่รู้เอามาจากไหนให้ผม...ผมรับขวดน้ำมาทำการล้างปากตัวเอง
รวมไปถึงใบหน้าด้วย ก่อนจะดื่มตามไปเล็กน้อย
ความเหนื่อยล้า จากกการอาเจียนทำให้ผมหมดสติไป
-------------------+++++++++++++--------------------
100%
#เอาล่ะๆ พอก่อนๆ
คำพูดของพี่เซย์คืออะไร
ค่อยรู้กันทีหลัง มาดูก่อนดีกว่า ว่าเซย์จะจัดการยังไงกับไม้
แล้วเรื่องหลังจากนั้นล่ะ จะเป็นยังไง?
#มันใกล้ล่ะ ใกล้แล้ว ความหวานใกล้เข้ามาแล้ว...มีคำถามนะ จะถามว่า อยากจะอ่าน NC กันมั้ย??
เม้นตอบได้เลย!!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น