:; Learn love story No. 4 ;:
โรงแรมร่าง
“เป็นไง?” ผมถามคีย์
ก่อนจะมองตรงไปที่โรงแรมที่อยู่ตรงหน้า ผมกับเด็กๆ และไอ้เซย์ไอ้ไฟ
กำลังอยู่ที่ตึกตรงข้ามกับโรงแรมร่างที่ไม่ได้ใช้งานมาเป็นเวลานานมากแล้ว
แต่พื้อที่และห้องใช้บางส่วนในโรงแรมก็ยังสภาพดีอยู่เหมือนเดิม
ที่ผมรู้หชก็เพราะว่ามันอยู่ในถิ่นของผม
“เงียบครับนาย...” คีย์บอก
“บอกทุกคนเตรียมตัวให้พร้อม อีก10นาที
เราจะเข้าไป” ผมพูดเรียบๆ แต่เชื่อมั้ยครับ ไอ้เซย์มันต้องแอบด่าผมในใจแน่เลย
“มึงไม่ต้องด่ากูในใจเซย์!” พูดจบ ผมก็เดินออกไปจากห้องตรงนี้
ผมไอ้เซย์ไอ้ไฟและเด็กๆ กำลังเดินเข้าไปในโรงแรมร่างนั่นกัน
อยากจะบอกว่าตอนนี้ผมคิดถึงดัสมิลล์มากเลย อยากจะกลับไปหา(ว่าที่)เมียเร็วๆ
“ชั้นไหน?” เซย์มันถาม
“ชั้น 15 มันจงใจใช้ชั้นนั้น”
ที่ผมบอกว่าไม้มันจงใจใช้ชั้น15 เพราะชั้นนั้น เป็นชั้นที่คุณภาพดีที่สุดแล้ว
อีกอย่างถ้าขึ้นไปอีก ตึกอาจจะถล่มลงมาก็ได้ เพราะกำแพงหลายที่ร่าวหมดแล้ว
ส่วนชั้นล่างๆ ก็เป็นที่สะดุดตาเกิดไป ถึงแถวนี้มันจะไม่มีคนผ่านก็เถอะ
ติ้ง!!
ผมให้ หินกับดิน
ออกไปจัดการกับคนของไอ้ไม้ก่อน...เมื่อหินกับดินเดินกลับมา
ผมถึงเดินออกจากลิฟท์พร้อมกับคีและคนอื่นๆ ตามมาด้วยไอ้ไฟกับไอ้เซย์
เดินมาสักพักก็ถึงห้องที่มันขังชินไว้
ที่รู้เพราะมีคนเฝ้าอยู่
“เฮ๊ย!! อ๊ากกก” ก่อนที่มันจะได้พูดอะไร
คีย์ก็จัดารปิดปากมันไม่ใช้มันได้พูดอีก ไม่ได้ฆ่านะครับ แค่ทำให้สลบนานๆ
เท่านั้นเอง
“พังเข้าไป” ผมพูด
ดินจึงใช้มือยิงไปที่แม่กุญแจที่ล็อกประตูจากด้านนอกอยู่ แล้วผลักประตูให้เปิดออก
ปัง!!
ปึก!
“ชิน!!” เสียงไอ้เซย์ร้องเรียกชินอย่างรวดเร็วพอๆ
กับร่างมันที่วิ่งเข้าไปหาชิน
“พี่เซย์” ผมยืนดูสองพี่น้องกอดกันไปด้วยร้องไห้ไปด้วย
โดยที่ไม่คิดจะพูดอะไร
สายตามองสำรวจห้องไปด้วย ห้องที่ดีกว่านี้ก็มีตั้งเยอะ
ทำไมมันถึงเลือกห้องที่โทรมแบบนี้...
“ฮึก พี่เซย์!!...ผมกลัว อึก ฮือออ ออ”
“รีบออกไปจากที่นี่ก่อนเถอะ” ผมพูดบอก
เพราะเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าไอ้ไม้มันอยู่ที่นี่รึเปล่า
ผมช่วยไอ้ไฟกับไอ้เซย์แกะเชือกที่มัดชินอยู่ออกให้หมดแล้วพากันออกจากที่นี่ และเกือบจะได้ไปกันอยู่แล้ว ถ้าไอ้ไม้มันไม่โผล่มาซะก่อน
“ไง มาจนได้นะ”
“ไอ้ไม้!” ไฟร้องออกมาเสียงดัง แต่ดูเหมือนคนที่ไอ้ไฟเรียกจะไม่สนใจมันเลย
ไม้มันตรงเข้าหาไอ้เซย์ที่อุ้มชินอยู่โดยไม่สนใจใครหน้าไหนทั้งนั้น
“ตอนแรกตั้งใจว่าจะให้มึงตายแค่คนเดียว
แท้ๆ...แต่ในเมื่อมากันครบทุกคนแบบนี้ ก็จะสงเคราะห์ให้” มันพูดนิ่งๆ
ชินกำลังพูดอะไรบางอย่างกับไอ้เซย์อยู่ผมไม่ได้ยิ้น
เพราะอยู่ไกล ทำได้แค่สังเกตุการณ์เงียบๆไปก่อน
“แสตมป์เป็นอะไร?” หมายความว่ายังไง?
เกิดอะไรขึ้นกับแสตมป์
“หึ! มึงจะอยากรู้ไปทำไม”
“เพราะแสตมป์คืนน้องกู” เซย์พูด ก่อนที่มันจะวางร่างชินลงกับพื้นให้น้องยืนเอง
ชินเดินมายืนข้างๆไอ้ไฟ ที่ยืนอยู่ใกล้
ก่อนที่ไฟมันจะโอบไหลชินไว้ คอยดูเถอะ กูจะฟ้องเมียมึง!
ผมเลิกสนใจไอ้ไฟ แล้วหันมามองไอ้เซย์กับไอ้ไม้
ที่ตอนนี้ยืนจะจันหน้ากันอยู่
“หึ!
น้องมึง...แต่เมียกู” จบคำพูดเรียบๆของไอ้ไม้ พวกผมทุกคนต่างพากันอึ้ง ไม่คิดไม่ฝันว่าแสตมป์จะเป็นเมียมัน แต่ถึงจะไม่อยากเชื่อก็เถอะ ถ้ามันเป็นเรื่องจริงก็...ต้องยอมรับล่ะนะ
“ไฟมึงพาชินไปจากที่นี่ซะ!!”
เซย์บอกเสียงเรียบ ซึ่งไอ้ไฟพยักหน้ารับก่อนจะพาชินเดินออกไป
ผมเลยให้ดินกับหินเดินไปด้วย ที่นี่ แค่ผม
คีย์ แล้วก็ซัน ก็เอาอยู่ เพราะคนของไอ้ไม้ส่วนใหญ่ถูกพวกผมจัดการไปหมดแล้ว
ที่อยู่กับมึนตอนนี้ก็แค่สองคนเท่านั้น
“ไม่เอา ผมไม่ไป ผมจะอยู่กับพี่เซย์!!”
ชินดื้อไม่ยอมไปง่ายๆ ไอ้ไฟเลยจัดการลากน้องออกจากที่นี่ไป รู้มั้ยไฟ
บางทีมึงก็โหดไปนะ
--------------------+++++++++++-------------------
“มึงจะเอายังไงว่ามา”
เซย์มันถามไอ้ไม้ที่ยืนสูบบุหรี่อยู่ ผมไม่รู้หรอกว่ามันทำหน้ายังไง
“หึ! ให้มึงตาย” จบคำพูดของไม้ มันบุหรี่ทิ้งลงที่พื้นใช้เท้าขยี้หลายๆที
แล้วเงยหน้าขึ้นมองไอ้เซย์
“โทษทีวะ...ทำตามที่บอกไม่ได้”
“กูคิดไว้แล้วว่าคนอย่างมึง ไม่ยอมตายง่ายๆแน่
แล้วมึงคิดว่าที่กูทำมาทั้งหมดเนี่ย ไม่มีความหมายงั้นเหรอ เหอะ!” ไม้มันยกปืนขึ้น
แล้วเล็งไปที่ไอ้เซย์ เห็นแบบนั้น ใครจะไปทนไหวล่ะครับ
“จะมาฆ่าเพื่อนกูในถิ่นกูนี่ คิดง่ายไปนะ” พูดจบ
ผมก็ยกปืนที่ถืออยู่ชี้ไปที่ไอ้ไม้เหมือนกัน
“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับมึง...แค่มันกับกู”
ไอ้ไม้พูดเสียงเหี้ยม
แต่มีเหรอที่ผมจะสนใจ นั่นเพื่อนทั้งคนนะครับ
“ก็ไม่อยากจะเสือกหรอกนะ แต่เซย์มันเพื่อนกู”
“หึ จะร่วมวงด้วยสินะ” ไอ้ไม้มือปลดล็อกปืน
นิ้วกำลังจะกดยิง...แต่...
“พอสักทีได้มั้ย!!” ผมหันไปทางต้นเสียง
แสตป์ยืนอยู่ตรงกลางระหว่างไอ้เซย์กับไอ้ไม้ แสตมป์โทรมมาก แถมยังมีผ้าพันรอบๆห้วอีก
เห็นเลือดซึมนิดๆด้วย แสตมป์เป็นอะไร หรือว่ามันจะเกี่ยวกับที่ไอ้เซย์พูดก่อนหน้านี้
“แสตมป์” ผมเรียกแสตมป์ด้วยความตกใจ
นี่ถ้าดัสมาเห็นเพื่อนตัวเองในสภาพนี้ ผมว่าร่างเล็กได้วีนแตกแน่เลย
“ใครบอกให้มึงมาที่นี่กันห๊ะ!!” ไอ้ไม้ตะโกนลั่น มึงจะตะโกนทำไมห๊ะ! เห็นมั้ยว่าแตมป์กลัวหมดแล้ว
“ขอร้องได้มั้ยครับพี่ไม้ หยุดเถอะ”
ร่างเล็กที่แสนจะบอบบางในสายตาผมพูดออกมาเสียงสั่น น้ำตาไหลออกมาเป็นสาย
เห็นแบบนี้ผมก็สงสารนะครับ
“มึงอย่ามายุ่ง!” น้ำเสียงแข็งกร้าว แต่ก็อ่อนโยนไปด้วย
มันคงจะพูดแบบนี้กับคนสำคัญเท่านั้นสินะ
“อึก ขอร้องเถอะครับ....อย่าทำแบบนี้เลยนะ! ผมยอมแล้ว ยอมแล้วจริงๆ ฮืออ ยอมพี่แล้ว” ผมไม่รู้ว่าที่แสตมป์พูดมายถึงอะไร
แล้วสิ่งที่ไอ้ไม้ต้องการให้แสตมป์มันคืออะไร แต่ถ้ามันทำให้น้องผมเจ็บปวดผมก็ไม่ยอมให้มันทำง่ายๆหรอกนะครับ
นั่นเพื่อน(ว่าที่)เมียกูนะ!!
“หึ! ก็ได้ กูจะทำตามที่มึงบอก”
ไอ้ไม้แสยะยิ้ม แล้วลดปืนลง แล้วรีบวิ่งไปรับร่างของแสตมป์ ก่อนที่ร่างเล็กจะร่วงลงไปกองกับพื้น
เรื่องมันจบแล้วเหรอ?
จบแล้วจริงๆอ่ะนะ...ง่ายไปป่ะ? รู้แบบนี้ ไปนอนกกเมียอยู่บ้านดีกว่า (เดี๋ยวๆ
ใครเมียแก // ข้าน้อย)
“กลับเหอะว่ะ เป็นห่วงชิน” ไอ้....เพื่อน!! มึงห่วงมากเลยนะชินเนี่ย! ก่อนจะห่วงชิน หัดห่วงตัวเองก่อนดีมั้ย ถ้าไม่มีมึง ชินจะอยู่ยังไง ไม่รู้จักคิด!
“ห่วงน้อง...แต่แม้งไม่คิดจะห่วงตัวเอง” ผมพูดเหน็บแนมเซย์
แต่ก็ยอมเดินกลับรถไปกับมันอยู่ดี
------------------++++++++++-------------------
ส่งไอ้เซย์กลับบ้านเสร็จ
ผมก็อตัวกลับบ้านตัวเองก่อน ซึ่งมันก้ไม่ได้ว่าอะไร พอกลับมาถึงบ้าน ผมก็เข้าห้องนอนของตัวเอง
อาบน้ำอะไรเรียบร้อย
ผมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาดัสมิลล์
[อื้ออ] เสียงงัวเงียแบบนี้
แสดงว่าร่างเล็กนอนอยู่สินะ แต่ช่างเถอะ เพราะผมโทรไปกวน หึหึ
“ไงครับ...ไม่ได้เจอกัน 2 วัน คิดถึงพี่มั้ย”
[ใครจะไปคิดถึงกัน บ้า!] ฟังดูก็รู้หรอกว่าเขินน่ะ อ่าา มีความสุข
“ไม่คิดถึงพี่เลยเหรอครับ...พี่คิดถึงดัสทุกเวลาเลยนะ เห็นอะไรก็เป็นดัสมิลล์ไปหมดเลย...เป็นไปได้
พี่อยากจะเจอดัสสมิลล์ตอนนี้เลยด้วยซ้ำ!” ผมพูดความรู้สึกของตัวเองก็มา
ปลายสายเงียบไปสักพักก่อนจะพูดตอบกลับมาเสียงสั่น
[กะ...ก็ไม่ได้ ห้ามไม่ ให้เจอนี่]
นี่ถ้าเจ้าของคำพูดอยู่ตรงหน้า ผมจะกอดจูบให้หายคิดถึงเลยครับ แต่ว่าทำยังไงก็ไม่หายหรอก
เพราะผมคิดถึงตลอดเวลาไม่ว่าจะอยู่ด้วย หรือไม่ได้เจอกันเลย
“ครับๆ
งั้นก็เปิดหน้าต่างรอเลยนะครับ
จะแอบปีนขึ้นไป แบบไม่ให้พ่อตาแม่ยายรู้ตัวเลย!” ผมพูดล้อๆ ลุกขึ้นหยิบเสื้อโค้ต กุญแจรถ เดินออกจากห้อง
โดยที่ยังถือสายกับดัสมิลล์อยู่
[บ้า!
ไม่ต้องเลยนะ ประตูก็มีแท้ๆ] ผมยิ้มกับคำพูดของดัสมิลล์
ก่อนจะเปิดประตูรถ เข้าไปนั่งประจำที่คนขับ ใช้บลูทูธในการคุยกับดัสมิลล์เวลาขับรถ ผมขับรถออกจากบ้านไปด้วย คุยกับดัสมิลล์ไปด้วย
“พูดแบบนี้
แสดงว่ายินดีต้อนรับว่าที่สามีคนนี้แล้วใช้มั้ยครับ”
[ใครจะไปยอมรับกัน...] ผมล่ะอยากรู้จริงเวลาพูดเนี่ยสีหน้าจะเป็นยังไง ไม่อยากจินตนาการเอง
กลัวจะอดใจไม่ไหวเวลาเจอหน้า
“ครับๆ ไม่ยอมรับครับ แต่จะยอมวันนี้เลย”
[พี่จาบ้า ผมจะวางแล้ว!]
“อย่าพึ่งวางสิครับ...ออกมาเปิดประตูให้พี่ก่อนสิ”
ผมพูดบอก
ตอนนี้ผมขับรถมาถึงบ้านดัสมิลล์แล้วครับ อยู่หน้าบ้านเลย
[หมายความว่าไง]
“ออกมาดูสิครับ” ผมพูด แล้วกดตัดสายไป รอสักพัก
ดัสมิลล์ก็เดินออกมาในชุดนอน อ๊ากกก!! เห็นแล้วคลั่ง! ถ้าจะใส่กางเกงขาสั่น กับเสื้อเชิ๊ตตัวบางขนาดนั้น ไม่ต้องใส่หรอกครับ
มันบางจริงๆนะ ข้างนอกมันมืดเพราะไม่ได้เปิดไฟ
แต่ไฟจากในบ้านก็ส่งแสงออกมาให้มองเห็นอยู่ดี
และเพราะแสงนั่นแหละที่ทำให้ผมมองเห็น
ร่างบอบบางของดัสมิลล์กับเสื้อเชิ้ตตัวบาง
ที่แสงยังส่องผ่านได้....ผมกลับบ้านตอนนี้เลยนะ...อยู่นานกว่านี้ดัสจะไม่ปลอดภัย
“พี่จาบ้า...มาจริงๆเหรอ?” ดัสถาม
เปิดประตูแล้วเดินเข้ามาหาผม ที่ยืนพิงประตูรถอยู่ ผมส่งยิ้มบางๆไปให้ดัส
ก่อนจะตวัดร่างเล็กเข้ามาในอ้อมกอด
“อ๊ะ!...จะทำอะไรน่ะ” ดัสถามพลางใช้มือเรียวบางจับไหล่ผมไว้ทั้งสองข้าง
“ก็คนมันคิดถึงอ่ะ
ไม่ได้เจอตั้ง2วันใจจะขาดอยู่แล้วนะ” ตอนนี้ขออ้อนหน่อยเถอะ
“ก็เรื่องของพี่สิ
ไม่ได้เกี่ยวกับผมสักหน่อย...ปล่อยเลย” เด็กดื้อ
กำลังดิ้นเพื่อให้ผมปล่อยตัวเองให้เป็นอิสระ
แต่พอดีผมดื้อกว่า ไม่ยอมปล่อยง่ายๆ
“ไม่ครับ...คืนนี้ นอนด้วยสิ”
“ห๊ะ! บ้าไปแล้ว ไม่เอาด้วยหรอก”
ดัสพูด แล้วดิ้นมากกว่าเดิม
“ไม่ได้เหรอครับ....ขับรถตอนกลางคืนมันอันตรายนะ
ไม่ห่วงพี่บ้างเหรอ?” ลูกอ้อนเท่านั้น ตอนนี้ต้องใช้ลูกอ้อนเท่านั้น ไอ้เซย์แอบกระซิบมาว่า ดัสแพ้ลูกอ้อน
และดูเหมือนว่ามันจะได้ผลด้วยสิ!
“กะ...ก็ได้”
ผมยิ้มแล้วหอมแก้มใส่แบบเต็มรัก
รู้สึกไปเองรึเปล่าก็ไม่รู้สิครับ แต่ดูเหมือนว่าผมจะอยู่ในสายตาของดัสมิลล์แล้วล่ะ
ไม่มากก็น้อยแหละ...
ได้เวลาทำคะแนนทั้งกับดัสมิลล์เอง
และพ่อตาแม่ยายแล้ว!!
----------------------++++++++++++----------------------
100%
#ครบ!! จะหวานกันแล้วนะ
ต่อไปนี้ทุกคู่จะมาหวานแข็งขันแล้วนะ!! ไม่ใช่แค่จินหยกที่มุ้งมิ้ง แล้ว เซย์ชิน
จาดัสก็จะฟรุ๊งฟริ๊งเหมือนกัน!!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น