:;
I Love No.7 ;:
“ป๊ะป๊าไปนาน” พอกลับมาถึงโต๊ะไอก็ร้องถามทันที
ก็อยากจะบอกอยู่หรอก ว่าที่ไปนานน่ะ ทำอะไร...ผมเกือบจะกินใบหยกแล้วล่ะครับ
ถ้าไม่ติดว่าตอนนั้นมีคนเดินมาแถวนั้นซะก่อน
“ขอโทษครับ...ป๊ะป๊าสวีทกับหม๊ะหม๊านานไปหน่อย” ผมพูดแล้วเหลือบไปมองใบหยกที่ยืนอยู่ข้างๆ
ร่างเล็กหน้าแดงกำ ริมฝีปากบวมเจอ เพราะจูบก่อนหน้านี้
เห็นแล้วอยากจะจับมาจูบอีกครั้งจริงๆ
“น้องหยกๆๆๆๆ...ปากไปโดนอะไรมาครับ”
ไอ้คริสที่สังเกตุเห็น รีบกระโดดมายืนตรงหน้าหยก แล้วถามอย่างเอาเป็นเอาตาย-*-
“...อ่อ ถูกหมาตัวผู้กัดน่ะฮะ ไม่เป็นไรหรอก”
หยกเงียบไปนิด ก่อนจะตอบ แล้วส่งยิ้มยางให้ไอ้คริส
ที่ว่าหมาตัวผู้เนี่ย! ด่าผมสินะ =
=’ แสบจริงๆ
“ตัวไหนครับ ให้พี่ไปจัดการมันให้เอามั้ย!”
ไอ้คริสมันพูดอย่างโกรธแค้น แล้วหันมาส่งสารตาอาฆาตให้ผม
คงจะรู้แหละว่าหมาที่ว่าคือผมน่ะ...เจ็บนิดๆนะ ด่าตัวเองเนี่ย
“มะ ไม่ต้องหรอกฮะ” หยกรีบพูดห้าม
“ก็ได้ครับ ว่าแต่หยกทานข้าวอิ่มยังครับ”
“อิ่มแล้วฮะ” คริสมันพยักหน้า
แล้วเดินไปจ่ายเงินซึ่งผมก็ไม่ได้ห้ามมัน เพราะมื้อนี้ยกให้มันเลี้ยง หึหึ
เราเดินออกจากร้านอาหาร และไม่รู้ว่าจะไปไหนอีก
ถ้าก็จะบ่าย 2 แล้วด้วย ใช้เวลาอยู่ในร้านอาหารตั้ง 2 ชั่วโมง-*-
“หม๊ะหม๊า! ไออยากเล่นอันนั้น”
ผมมองตามที่ไอชี้ไป...ชิงช้าสวรรค์
ก่อนจะมองหน้าว่าเด้กน้อยจะทำหน้ายังไง
ตาเป็นประกายเชียวครับ
“ผมไปขึ้นชิงช้าสวรรค์กับไปนะ”
ไม่รอให้ผมได้พูดอะไร ร่างเล็กทั้งสองคนก็วิ่งไปซื้อตั๋วกันเรียบร้อยแล้ว
ผมกับคริสก้ไม่รู้จะเล่นอะไร
เลยเดินมาหาที่นั่งรอสองคนนั้นใกล้ๆ
“กูถามอะไรมึงหน่อย” อยู่ๆคริสมันก็พูดขึ้นมา
ผมมองหน้ามันนิดๆ ก่อนจะพยักหน้า
“มึงคิดยังไงกับใบหยก”
ผมนิ่งไปกับคำถามของมัน....คำถามที่ผมเองก็อยากจะรู้คำตอบเหมือนกัน...ผมชอบชิน แต่ว่า
ผมอยู่กับหยกแล้วมีความสุข ได้แกล้ง ได้ฉวยโอกาส ได้ทำอะไรต่างๆนานา
แต่ผมก็ไม่รู้อยู่ดีว่าผมคิดยังไงกับเด็กคนนั้น...ไม่รู้...หรือผมไม่อยากยอมรับกันแน่นะ..
“ไม่รู้ดิ” ผมเลือกที่จะตอบว่าไม่รู้ เผื่อคริสมันจะบอกอะไรผมได้บ้าง
“มึงชอบใคร”
“กูชอบชิน” คำนี้ผมสามารถตอบได้เต็มปากเต็มคำเลย
ว่าผมชอบชิน
“ถ้ามึงชอบชิน...อย่ามาทำเหมือนมึงชอบหยกจิน”
คริสมันพูดเสียงจริงจัง จนผมเองยังแปลกใจ
เพราะไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่มันจะจริงจังแบบนี้
แล้วที่มันบอกว่าผมทำเหมือนชอบหยกหมายความว่ายังไง?
“กูไม่ได้ทำ...”
“อย่ามาบอกว่าไม่ได้ทำ...มึงก็รู้ว่ากูคิดยังไงกับใบหยก
กูรู้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเขา รู้ทุกเรื่องที่เขาทำ และรู้ว่าเขาไปไหนกับใครบ้าง”
จบคำพูดของคริส ความเงียบก็เข้ามาแทนที่
มันบอกว่ารู้ทุกอย่างเหรอ?...แล้วผมรู้อะไรเกี่ยวกับหยกบ้างนะ...รู้แค่ชื่อ
ที่อยู่ คนในครอบครัวเป็นยังไง แค่นั้น เรื่องส่วนตัวอื่นๆผมไม่รู้เลย
ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหยกชอบอะไร ไม่ชอบอะไร
“มึงเคยพาคนอื่นเข้าบ้านมั้ยล่ะ...ก็ไม่
แม้แต่กูเองก็ยากเลยที่จะไปบ้านมึงอ่ะ
แต่มึงพาหยกไปค้างที่บ้าน แถมยังไปรับไปส่งกันถึงที่ ไหนจะพามาเที่ยวนี่อีก...และอย่าคิดว่ากูไม่รู้
เรื่องที่มึงจูบหยก!” คริสมันขึ้นเสียงใส่ผม เหมือนมันจะโกรธมากเลย
เป็นไปได้
อย่าพึ่งมาถามอะไรตอนที่ผมสับสนได้มั้ย
เพราะคำตอบมันอาจจะออกมาแย่ก็ได้
“เลิกเถอะจิน...ถ้าไม่ได้ชอบไม่ได้รัก
อย่าไปทำแบบนั้น
เพราะมันอาจจะเหมือนกับว่ามึงไปให้ความหวังเขา แทนที่จะทำให้ขารู้สึกดี กลับกัน
เขาจะเจ็บเอาเปล่าๆ” จบคำพูดของคริส ก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง
ที่คริสมันพูดมาต้องการจะบอกให้ผมเลิกทำแบบนี้กับใบหยกเหรอ? แล้วจะให้ผมทำยังไงเวลาเจอหน้าล่ะ
จะให้ผมไม่พูดด้วย เย็นชาใส่หยกน่ะเหรอ
ใครจะไปทำได้!
Baiyok
Rrrr
ใครโทรมาอ่ะ
ผมหยิบเอาโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกง
เบอร์แปลก? ผมกดรับสาย
แต่ยังไม่ได้พูดอะไร ก็มีเสียงของพี่คริสพูดมาก่อน...
[จินกูจะถามมึงจริงๆ
ในฐานะเพื่อนนะ...มึงรักใบหยกใช่มั้ย?]
เขากำลังคุยอะไรกัน
ผมมองลงไปจากชิงช้าสวรรค์ เพื่อหาสองคนนั้น
ก็เห็นนั่งทำหน้าเคลียดกันอยู่ตรงม้านั่งใกล้ๆ พี่คริสเหลือบมาเห็นผมพอดี
เขาส่งยิ้มบางๆให้ผม แล้วพูดปากเปล่า ว่าให้ผมเงียบ
ซึ่งผมเองก็ไม่คิดที่จะพูดอยู่แล้ว
ถือสายโทรศัพท์ไว้อย่างนั้น เพื่อรอดูว่าพี่จินจะพูดอะไร ส่วนน้องไอ
ก็สนใจรอบข้างอยู่ จึงไม่เป็นปัญหาเท่าไหร่
[//ทำไมถึงถามแบบนั้น...//] เสียงพี่จินตอบเรียบๆ ยิ่งทำให้ผมรู้สึกเจ็บแปลกๆที่อก
ไม่รู้ทำไม....ก่อนหน้านี้ที่พี่คริสพูดกับผม ก็ทำให้ผมรู้สึกแปลกๆมากแล้ว
ยิ่งพี่จินจูบผมตอนนั้นอีก (หน้าแดง)
[มึงตอบกูได้มั้ยล่ะ?]
[//เปล่ากูไม่ได้รักใบหยก//] จบคำพูดของพี่จิน ผมก้กดวางสาย เจ็บแปล๊บไปทั้งอก รู้สึกอึดอัด
หายใจไม่ออก ขอบตาร้อนผ่าวก่อนที่หยาดน้ำตาจะหลั่งไหลออกมา
“อึก! ฮื่อออ” ทำไมผมต้องร้องไห้
ทำไมผมต้องเจ็บปวดแบบนี้
“หม๊ะหม๊า?” ไอที่ได้ยินเสียงผม หันมามองผม
ก่อนที่ร่างเล็กจะลงจากที่นั่งอีกฝั่ง เดินมาหาผมแล้วกอดผมเอาไว้
“หม๊ะหม๊า เป็นอะไรไปค่ะ บอกไอได้มั้ย?”
ไอพูดปลอบผม พร้อมกับมือเล็กที่ลูบหลังผมไปด้วย
ผมสวมกอดน้องไอไว้แน่น ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด
“หม๊ะหม๊า ฮึก ไม่ได้เป็น ฮือออ อะไรฮะ”
พูดไปร้องไห้ไปด้วย
ผมไม่เข้าใจอะไรเลย
ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมผมต้องเจ็บปวด
ทำไมผมต้องร้องไห้...แล้วทำไมผมต้องชอบผู้ชายคนนั้นด้วย ไม่เข้าใจเลย อึก ฮื่อออ
ไม่เข้าใจเลย!
(ในเวลาเดียวกัน)
“จินกูจะถามมึงจริงๆ
ในฐานะเพื่อนนะ...มึงรักใบหยกใช่มั้ย?” คริสเอ่ยถามจิน
ขณะที่ถือสายโทรศัพท์กับใบหยกอยู่ด้วย
เขาต้องการให้ร่างเล็กได้รู้ความรู้สึกของจินจริงๆ
อย่างที่เขาเคยถามจากใบหยกมาแล้ว ว่าร่างเล็กคิดยังไงกับเพื่อนของเขา
คำตอบที่ได้...ใบหยกเหมือนจะชอบจิน และคริสเองก็จะตัดใจ
ถ้าหากเพื่อนของเขาก็คิดแบบเดียวกับใบหยก
“ทำไมถึงถามแบบนั้น...” คำพูดเรียบนิ่งของจิน
ทำให้คริสเริ่มรู้สึกไม่ดีแล้ว เพราะถ้าหากคำตอบมันไม่เป็นอย่างที่เขาคิด
คนที่เจ็บจะร่างเล็กที่ถือสายโทรศัพท์อยู่
“มึงตอบกูได้มั้ยล่ะ?”
“เปล่าไม่ได้รักใบหยก”
คริสรีบยกโทรศัพท์ขึ้นมาดูทันที ที่จบคำพูดของเพื่อน เป็นอย่างที่เขาคิดจริงๆ ใบหยกตัดสายไปแล้ว ร่างสูงเงยหน้าขึ้นไปยังชิงช้าสวรรค์
มองหาร่างเล็ก ก่อนจะต้องอึ้ง เมื่อสังเกตุดีๆ ใบหยกกำลังร้องไห้อยู่
โดยที่มีสาวน้อยกำลังกอดปลอบ
“จะบอกว่าไม่ได้รัก...มันก็ไม่ถูก
กูไม่เข้าใจวะคริส กูไม่เข้าใจว่ากูคิดยังไงกับหยก
กูไม่เข้าใจว่าจริงๆแล้วกูชอบชินหรือใบหยกกันแน่” ความรู้สึกตอนนี้
คริสอยากจะซัดเพื่อนตัวเองสักหมัด ให้เลิกบ้าสักที ถ้ามันจะพูดแบบนี้ ทำไมไม่พูดตั้งแต่แรก
ปล่อยให้ใบหยกเข้าใจผิดไปหมดแล้ว
ร่างสูงได้แต่คิดในใจ
ไม่รู้จะบอกเพื่อนเรื่องนี้ยังไง
เพราะส่วนหนึ่งจินก็ทำตัวเอง
“รีบยอมรับหัวใจตัวเองก่อนที่ มันจะสายเกินไปนะจิน...ไม่มีใครรอให้มึงเข้าใจๆนานได้หรอก”
จบคำพูดของคริส เจ้าตัวก็ลุกขึ้น แล้วเดินเข้าไปหาใบหยกที่กำลังเดินมาทางนี้พร้อมกับเด็กผู้หญิงน่ารักๆข้างๆ
“พี่ไปส่งนะ” คริสพูดยิ้มๆ ใบหยกพยักหน้ารับ
ก่อนจะบอกลาเจไอ
“น้องไอ หม๊ะหม๊ากลับก่อนนะ...แล้วหมะหม๊าจะโทรหา”
ใบหยกพูดยิ้มๆ ก่อนที่จะเดินออกไปพร้อมกับคริส โดยที่ไม่มองหน้าจิน
Jin
“ป๊ะป๊า กลับกันเถอะ...หม๊ะหม๊าก็กลับไปแล้ว
ไอไม่อยากเที่ยวแล้ว” ไอพูดกับผม ที่นั่งมองใบหยกกับคริส
ที่กำลังเดินหายไปกับฝูงชน
หยกเป็นอะไร?...ถึงผมจะเห็นหน้าร่างเล็กไม่ชัด
เพราะไอ้คริสมันยืนบัง แต่ก็พอมองออกว่าใบหยกร้องไห้ เกิดอะไรขึ้น?
“ไอหม๊ะหม๊า เป็นอะไร?” ผมถามไอ
เผื่อไอจะรู้อะไรบ้าง
“ไอก็ไม่รู้ แต่ว่าตอนอยู่ข้างบน
หม๊ะหม๊าร้องไห้ด้วย ไอปลอบตั้งนานกว่าจะหยุด แต่หม๊ะหม๊าทรมาณมากเลยนะ
ไอสัมผัสได้” ไอพูด แล้วฉุดตัวผมให้ลุกขึ้น ก่อนจะลากผมไปที่รถ ตามที่เจ้าตัวบอกว่าอยากกลับบ้าน
ที่ผมอยากรู้ตอนนี้ คือทำไมใบหยกถึงร้องไห้? มันเกิดอะไรขึ้น?
ผมล้วงหยิบเอาโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกง
แล้วกดโทรออกหาใบหยกทันที...แต่ร่างเล็กก็ไม่รับสายผม พอโทรไปอีกครั้ง ก็ปิดเครื่องหนีไปแล้ว
พอมาถึงรถ ไอก็ขึ้นไปนั่งแทนที่ใบหยก
ส่วนผมก็ทำหน้าที่ขับรถไป
ออกจากสวนสนุกผมก็พาไอขับรถอ้อม ไปทางบ้านของใบหยก
เพื่อจะดูว่าร่างเล็กกลับถึงบ้านรึยัง
พอผ่านหน้าบ้าน ก็เห็นรถไอ้คริสจอดอยู่ แสดงว่าหยกถึงบ้านแล้ว
ผมจึงขับรถกลับบ้านตัวเอง...ถึงบ้าน เอารถไปจอด
ผมก็ตรงขึ้นห้องนอนของตัวเองทันที
กดโทรศัพท์โทรหาใบหยกอีกครั้ง
~เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ค่ะ~
“โธ่เว้ย! เป็นอะไรไปวะ
ทำไมถึงไม่รับโทรศัพท์!!” ผมโวยวายอยู่สักพัก
ก็ล้มตัวลงนอนไปกับเตียง
ความคิดแปลกๆ ก็ผุดขึ้นในหัว ผมจะกระวนกระวายทำไม
แค่หยกไม่รับโทรศัพท์
แล้วผมจะอยากรู้ไปทำไม แค่หยกร้องไห้
แล้วผมจะห่วงทำไม ว่าหยกจะกลับถึงบ้านอย่างปลอดภัยรึเปล่า?
กูเป็นบ้าอะไรไปวะ!!
------------------++++++++++++--------------------
100%
#ครบ!!
เอาความงงมาฝาก!!
ใกล้จะได้กัน เอ๊ย ใกล้จะรักกันแล้ว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น