[Jaguar&Dutch Mill] Learn love story No.1

:; Learn love story No.1 ;:

Jaguar

ผมว่า ผมต้องบ้าไปแล้วแน่ๆเลย...ที่เอาแต่ยืนมองเขาสองคนอยู่แบบนี้อ่ะ....

แต่ผมก็บ้าไปแล้วจริงๆ นั่นแหละครับ  บ้ามากเลยที่แอบรักแฟนเพื่อนเนี่ย

“มึงจะจ้องอีกนานมั้ยครับ เพื่อนจา...แม้ง ก็รู้ว่าไอ้เซย์ไม่ได้รักดัส มึงก็รุกเลยสิว่ะ” เสียงเพื่อนปากหมาอย่างไอ้ไฟ ร้องบอก

ผมจะไม่อะไรเลยนะครับ ถ้าเสียงมันจะเบาอ่ะ  แต่นี้อะไร มันเล่นตะโกนออกมา เหมือนเป็นเรื่องปกติแบบนี้อ่ะ

“แล้วมึงจะตะโกน หาพ่องเหรอครับ”

“สลัด! กูแนะนำดีๆ แท้ๆ”

ผมนั่งเถียงกับไอ้ไฟ ได้ไม่นาน คนที่ตกเป็นบทสทนาอันดุเดือดของเราก็เดินเข้ามาพร้อมกับ คนที่ผมนั่งมองอยู่ เรากำลังจะเดินทางกลับบ้านกันแล้วครับ

“ไงพวกมึง” ไอ้เซย์ทักทายพวกผม ผมพยักหน้าให้มัน

“เออ” ผมพูด แล้วหันไปมองดัสมิลล์เล็กน้อย น้องเขาแค่ยิ้มให้ผมบางๆ...แต่ผมว่ารอยยิ้ม มันฝืนๆยังไงไม่รู้สิครับ หรือผมคิดไปเอง?

เรานั่งคุยกันตามภาษาเพื่อน...เท่าที่ผมมองตลอดเวลา ผมไม่เห็นไอ้เซย์มันสนใจดัสเลย...มีแต่ดัสเท่านั้นที่คอยถาม คอบคุยกับมัน....แบบนี้มันเจ็บมากเลยนะครับ....ดัสเจ็บผมรู้ และผมเองก็เจ็บเหมือนกัน

เจ็บที่ต้องเห็นคนที่รักเจ็บปวดจากคนอื่น!

“อะ เอ่อ พี่จามีอะไรรึเปล่าครับ?” ตื่นจากห้วงความคิด เมื่อเสียงหวานเอ่ยถาม ผมละสายตาจากดัสมิลล์ไปมองอย่างอื่น

ผมทำให้เขารู้สึกตัวเหรอ?(เล่นจ้องไม่วางตาขนาดนั้น)

“ไม่มีอะไรครับ...นอนตึกเหรอ?” ผมถาม ตอนที่จ้องหน้าดัสมิลล์อยู่ ผมเห็บใต้ตาร่างบางคล้ำนิดๆ แถมยังบวมอีกต่างหาก

“เอ่อ นิดหน่อยฮะ”

“เดี๋ยวกูมานะ ดัสไปกับพี่หน่อย” ไอ้เซย์เรียกดัส แล้วเดินไปด้วยกัน ผมไม่รู้หรอกว่าสองคนนี้จะคุยอะไรกัน แต่ผมมีลางสังหรอะไรบางอย่าง...ต้องตามไปดู

Dutch Mill

 ผมเดินตามร่างสูงตรงหน้ามาถึงบริเวณที่ปลอดคน แต่ก็ยังมีนักท่องเที่ยวบางส่วน และคนงานที่บ้านพักด้วย เล็กน้อย

“พี่เซย์มีอะไรครับ?”

“ดัสไปพูดอะไรกับชิน” เขาถามผมเสียงเรียบ เหมือนทุกครั้งที่เราคุยกัน...

“เปล่าครับ ผมไม่ได้พูดอะไรกับชิน” ผมโกหกออกไป ถ้าให้บอกว่าผมไปต่อว่าชินล่ะก็  คนที่เจ็บตัวน่าจะเป็นผมนะ....

แต่ผมก็ไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้นกับชินสักหน่อย ชินเป็นเด็กที่ผมชอบมาก แต่ที่ทำไปตอนนั้น มันแค่อารมณ์ชั่ววูบที่เข้ามาแทนที่เหตุผล เท่านั้นเอง...

“แน่ใจเหรอ?”

“นะ แน่ใจครับ” แล้วไหง๋ เสียงมาสั่นได้ล่ะเนี่ย!!

“งั้นเหรอ...” ไอ้ท่าทีโลงอกแบบนี้มันคืออะไร

นี่พี่กลัวผมจะไปพูด หรือทำร้ายชินขนาดนั้นเลยเหรอครับ?....ทั้งๆ ที่ผมเป็นแฟนพี่เนี่ยนะ

ผมเงียบไม่ได้พูดอะไร แค่จ้องมองพี่เซย์อยู่อย่างนั้น ร่างสูงเองก็ไม่ได้พูดอะไรเหมือนกัน...เราจ้องกันอยู่อย่างนั้น จนผมเองนี่แหละที่ทนต่อความเงียบ อัน่าอึดอัดไม่ไหว

“พี่เซย์มีเรื่องอื่นอีกรึเปล่าครับ?”

“มี...”

“อะไรครับ?” ผมถาม ความรู้สึกตอนนี้มันหน่วงๆที่อกแปลกๆ แถมน้ำตามันยังพากันมาคลออยู่ที่หางตาแล้วอ่ะครับ...

“ดัส...เรา เลิกกันเถอะ” เสียงทุ่มแสนคุ้นเคยเอ่ยบอกกับผม

เลิกกัน...หึ ผมก็คิดไว้แล้วแหละว่าพี่เซย์ต้องพูดคำนี้กับผมสักวัน แต่แบบนี้มันก็เร็วไปนะครับ

“พี่รักชินใช่มั้ยครับ?” ผมถาม เขาไม่ตอบ แต่ผมก็มั่นใจว่าเขารักชิน...และรักแค่ชินคนเดียว

“ทะ ทำ ไมล่ะครับ...ชินน้องชายพี่นะ!!”

“ชินเป็นน้องชาย...แต่ไม่ใช่น้องชายแท้ๆ เพราะแบบนี้ไง พี่ถึงจะทำตามใจตัวเองสักที” พี่เซย์พูดได้หน้าตาเฉย แต่ผมกลับสั่นไปทั้งตัว น้ำตาไหลไม่ขาดสาย

“อึก...พี่จะทำตามใจตัวเองเหรอครับ แล้วดัสล่ะ!!”

“พี่ถึงมาบอกไง ว่าเราเลิกกัน”

“อึก! ถ้าไม่ได้รัก จะมาให้ความหวังทำไม จะมาคบกับดัสทำไม!!” ผมโวยวายอย่างบ้าคลั่ง ตอนนี้ผมเก็บความรู้สึกไว้ไม่ไหวแล้ว

มันจุก เจ็บไปทั่วอก หายใจแถบไม่ออก ทรุดตัวลงนั่งร้องไห้อยู่อย่างนั้น...แต่คนที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้กลับเดินหนีไป

อึก ผมทำอะไรผิด?

“คุณดัสมิลล์” ผมไม่สนใจเสียงร้องเรียกของใคร นั่งร้องไห้อยู่ที่เดิม ใครจะมองผมยังไงก็ช่าง ตอนนี้ผมไม่มีแรงแล้ว

“ดัส!  โธ่เว้ย!!” เสียงทุ่มของใครบ้างคนดังขึ้นตรงหน้า พร้อมกับแรงกอดรัดอันอ่อนโยน ที่ผมโหยหามาตลอด

ผมไม่รู้ว่าคนที่กอดผมตอนนี้เป็นใคร แต่สัมผัสอ่อนโยนแบบนี้ผมคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก...

-------------------++++++++++++---------------------

อื้ออ

ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ กระพริบๆถี่ๆ แล้วมองไปรอบๆ ห้องนอนของผม?

ผมมาอยู่ที่ห้องได้ยังไง??

“เป็นยังไงบ้าง?” เสียงนี้มัน  ผมหันไปมอง ต้นเสียงทันที จริงๆด้วย คนๆนี้จริงๆด้วย...พี่จาก้วร์

“อะ อือ” ผมตอบกลับไป ร่างสูงลุกขึ้นจากเก้าอี้ ตรงระเบียง แล้วเดินเข้ามาหาผมพร้อมกับนั่งลงบนเตียงข้างผม

“หิวมั้ย?” เขาถามด้วยความเป็นห่วง ผมคิดว่าอย่างนั้นนะ

“นิดหน่อยครับ....แล้วคนอื่นๆล่ะครับ?”

“พี่บอกให้กลับไปกันหมดแล้ว” เขาว่า แล้วเดินออกจากห้องผมไป เหลือแค่ผมที่นั่งอยู่คนเดียวในห้อง

ความเงียบเข้ามาแทนที่อีกครั้ง ที่บอกว่าให้คนอื่นๆกลับกันไปหมดแล้วเนี่ย หมายความว่าไง? แล้วทำไมพี่จายังอยู่ ไม่ไปกับคนอื่นๆล่ะ?

ผมลงจากเตียง เดินเข้าห้องน้ำ...คงต้องอาบน้ำให้ร่างกายสดชื่นหน่อยแล้วมั้ง ถึงจะทำให้ผมเข้าใจอะไรๆ ได้มากขึ้นน่ะ ตอนนี้ในหัวมันมืดมน มันตันไปหมดแล้ว

อาบน้ำเสร็จผมก็เดินออกจากห้องน้ำ ด้วยสภาพ ร่างกายมีแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวผันไว้รอบเอว

แกร๊ก!!

O[]O !!

O.o

อ๊ากกกก!! ลืมไปได้ยังไงว่าไม่ได้อยู่คนเดียว!!

ผมรีบวิ่งไปที่ตูเสื้อผ้า หยิบเอาเสื้อกับกางเกงออกมา โยไม่ได้ดูว่าชุดที่ผมเอามามันเป็นยังไง แล้ววิ่งเข้าห้องน้ำอีกครั้งด้วยความรวดเร็ว!!

งื้อออ ไอ้บ้า! ทำไมพี่ต้องมาเจอผมในสภาพแบบนี้ด้วย ฮื่อออ น่าอายชะมัดเลย

อึก!

เสื้อ...ทำไมเสื้อมันใหญ่กว่าตัว(?)

ทำไมเสื้อมันใหญ่กว่าตัวผมอ่าาา...แถมกางเกงยังสั้นอีก ผมมีชุดนี้ด้วยเหรอ? จำได้ว่าชุดที่มีกางเกงมันสั้นกว่านี้นี่(?)

พอใส่ออกมาแล้ว ผมอยู่ในสภาพที่ แบบ เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวบางขนาดใหญ่กว่าตัวผม ทำให้ชายเสื้อมันยาวมาเกือบถึงเข่า แขนเสื้อก็ยาวอีกยาวพ้นมือผมไปแล้วด้วย จะพับยังไงล่ะเนี่ย

กางเกงก็กางเกงขาสั้น ที่ผมชอบใส่นอน แต่ตัวนี้มันตัวเล็กที่สุด และยาวที่สุดด้วย ถึงอย่างนั้นมันก็ยังสั้นอยู่ดี เมื่อใส่เสื้อ เหมือนผมไม่ได้ใส่กางเกงเลยอ่ะครับ

จัดการแต่งตัวอะไรเรียบร้อย(หรือเปล่า)แล้ว ผมก็เดินออกจากห้องน้ำ เห้อออ ผมลืมเช็ดผมเหรอเนี่ย?

ผมเดินออกมาก็เห็นร่างสูงนั่งหน้านิ่งอยู่ที่ปล่ยเตียงหันหน้ามองมาทางผม จ้องเขม่งเลยล่ะครับ คือผมไปทำอะไรให้พี่แกไม่พอใจรึเปล่า?

“ทำไมไม่เช็ดผมให้แห้ง?” เขาถามผมเสียงเรียบ

“ก็ผมรีบ...ใครใช้ให้พี่เดินเข้าห้องคนอื่นตามใจชอบล่ะ” ประโยคหลังผมพึมพำกับตัวเองเบาๆ เพื่อไม่ให้เขาได้ยิน แล้วเดินไปนั่งเช็ดผมตัวเองที่หน้ากระจก

มองผ่านกระจกกลับไปก็ยังเห็นเขาจ้องมองทุกการกระทำของผมอยู่ ยิ่งทำอะไรไม่ถูกเลยสิครับ จ้องแบบนี้ ผมเสียหายนะ จะท้องมั้ยเนี่ย(?)

“พี่จ้องผมแบบนี้...”

“ทำไม?”

“เอ่อ ก็ ไม่มีอะไรครับ” ผมไม่กล้าคุยกับเขาเลยอ่ะ ทำไมโหมดเงียบแล้วมันเงียบแบบนี้ล่ะครับ ผมชอบเวลาที่เขาอ่อนโยนมากกว่าอีก!!

เห้ออออ ผมว่าอะไรนะ?

“ดัสยังจำคำพูดของพี่ได้มั้ย?” ยู่ๆเขาก็ถามอะไรแปลกๆ ออกมา ผมนั่งเงียบ ใช้ความคิด คำพูดของพี่จางั้นเหรอ? คำไหนอ่ะ มันเยอะแยะเต็มไปหมดเลย

ผมคิดไม่ออกอ่าาา....ผมมองสบตาพี่จากลับทางกระจก ก็เห็นพี่เขาทำหนาเหมือนหวังอะไรบางอย่าง งื้อออ ผมจำไม่ได้!!!!!

“อะ..เอ่อ..พี่จา ถ้าเกิดว่าผม...”

“จำไม่ได้สินะ”

อึก! อย่าทำหน้าโหดขอร้อง

“พี่จะพูดกับดัสใหม่อีกครั้งก็ได้” เขาพูด แล้วลุก เดินมายืนซ้อนด้านหลังผม ยกมือขึ้นมาเช็ดผมให้ผม ที่ยังเช็ดอยู่

“อะ...อะไรครับ?” แล้วผมจะเสียงสั่นทำไมอ่าาา...

“เอาแต่ใจ ขี้อ้อน หวง หึง ห่วง ยิ้มแล้วน่ารัก อยู่ด้วยแล้วมีความสุข เจ็บเวลาที่เห็นดัสเจ็บ ไม่ชอบให้ดัสยิ้มให้คนอื่น...เกลียดตัวเองที่ไม่สามารถ เป็นคนที่ดัสรักได้”

ผมนั่งนิ่ง อึ้งไปกับคำพูดของพี่จา ผมรู้สึกเหมือนเคยได้ยินคำพูดประโยคนี้มาจากที่ไหนสักที่

“พี่พร้อมแล้วนะ”

“พะ พร้อมอะไรครับ” ผมถาม รู้สึกร้อนๆที่หน้ายังไงไม่รู้สิครับ

“พี่พร้อมแล้วที่จะบอกว่า...รักนาย”

ผมหน้าร้อนผ่าว ใบหน้าแดงจัด โดยไม่ต้องมีใครบอกก็รู้(นั่งอยู่หน้ากระจก) ผมพูดอะไรไม่ออก เหมือนน้ำตาจะไหลออกมาแทนคำพูด...อึก!

“รัก? ผมแฟนเพื่อนพี่นะ” ผมพยายามไม่ทำให้เสียงตัวเองสั่น แต่มันก็ยังสั่นอยู่ดีอ่ะครับ

“ไอ้เซย์มันไม่ได้รักดัส...”

“พี่เซย์รักผม!!” ผมเริ่มขึ้นเสียงเล็กน้อย

“ถ้ารัก มันจะบอกเลิกดัสทำไม?”

อึก! ผมรู้อยู่แล้ว พี่จะมาย่ำให้ผมคิดถึงมันอีกทำไม...ทั้งที่ก่อนหน้านี้ ผมเหมือนจะลืมเรื่องพี่เซย์ไปได้แล้วแท้ๆ จะมาย่ำ บอกทำไมว่าเขาไม่ได้รักผม

“อึก...พอใจพี่แล้วใช่มั้ยครับ” ผมถาม มองเขาผ่านกระจกและม่านน้ำตาของตัวเอง

“ยัง...”

“จะพูดอะไรอีก ก็พูดมาเลยสิครับ”

“พี่รักนายนะดัสมิลล์...เป็นพี่ไม่ได้เหรอ?”

ผมปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาพร้อมกับแรงกอดจากด้านหลัง...ฮึกก ผมอ่อนแอแบบนี้ ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

ฮื้อออ ผมอ่อนแอ ตั้งแต่เมื่อไหร่?

แล้วตัวผมจริงๆ เมื่อไหร่จะกลับมา!!

Jaguar

ผมมันบ้า รู้ทั้งรู้ว่าดัสกำลังเศร้า ยังจะไปตอกย่ำเขาอีก อ๊ากกกก!! เกลียดตัวเองจริง!

“พี่ขอโทษ” ผมพูดแล้วกระชับอ้อมกอดแน่ขึ้นอีก เสียงสะอึ้นจากคนตรงหน้ายังคงมีให้ได้ยินเรื่อยๆ

“พี่ขอโทษ...” ผมพูดขอโทษดัสมิลล์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำไมไม่รู้ ผมไม่อยากให้ดัสร้องไห้เลย ไม่ว่าจะเป็นเพราะคนอื่น หรือผม

ดัสมิลล์ไม่ได้พูดอะไร แต่หันตัวกลับมากอดผมแน่น แล้วร้องไห้ออกมายิ่งกว่าเดิม

“อึก ฮื้ออออ”

ผมกอดร่างเล็กไม่ปล่อย ก่อนจะช้อนตัวดัสมิลล์ขึ้นแล้วอุ้มร่างเล็กมานอนที่เตียง ผมไม่ได้จะฉวยโอกาสนะสาบาน

“ฮึก ไม่เอา อย่าไปนะ” ผมที่กำลังจะเดินออกจากห้อง ถูกดัสมิลล์เกาะแขนไว้แน่น พี่ไม่ได้หนีครับ แค่จะไปเอาอาหารกับน้ำมาให้เท่านั้น

เปลี่ยนใจล่ะ อยู่นี่แหละ(?)

ผมล้มตัวลงนอนข้างกับดัสมิลล์ แล้วกอดเอาไว้ ดัสเองก็กอดผมเหมือนกัน...ผมว่าโอกาสผมจะหมดลงหลังจากวันนี้แน่เลย!

โอกาสที่จะได้แต๊ะอั๋งดัสมิลล์...ผมใช่สิทธินั้นหมดไปแล้วครับ Y^Y

---------------------+++++++++++----------------------

100%

 #ตอนนี้มันมั่วมาก
มั่วยังไงไม่รู้อ่ะ