:;
Chapter 15 love ;:
บรรยกาศมันเงียบสุดๆ
ผมกำลังนั่งทานข้าวอยู่กับชินสองคนที่โต๊ะอาหาร
แต่ก็เหมือนผมนั่งอยู่คนเดียว เพราะชินไม่เปิดปากพูดคุยอะไรกับผมเลย
แค่นั่งกินข้าวเงียบๆ โดยไม่สนใจผมเลย
เฮ่ออ แบบนี้ก็ไม่รู้จะเริ่มยังไงง้อยังไงสิครับ! ไม่เคยง้อใครเลยนะ
“เอ่อ...ชิน”
ผมเรียกชินก่อนที่ร่างเล็กจะลุกเดินออกจากห้องอาหารไป กินไปนิดเดียวเองอ่ะ
ทำไมถึงอิ่มเร็วจัง!
ชินไม่ได้พูดตอบอะไร แค่มองหน้าผมนิ่งๆ
“ทานไปแค่นิดเดียวเองนะ”
และคำตอบที่ได้คือ ชินเดินออกจากห้องไปเลย
ปล่อยให้ผมนั่งมองตามตาละห้อย ฮื่ออออ โหดร้ายต่อหัวใจเหลือเกิน ผมถูกแฟนสดๆร้อนๆ (?) งอน!! ตั้งแต่วันแรกที่คบกัน!แถมก่อนจะเป็นแฟนยังเป็นน้องชายที่น่ารักของผมมาก่อนด้วย
ผมลุกขึ้นเก็บโต๊ะ เก็บอะไรเรียบร้อยแล้ว
แต่ยังไม่ได้ล้างจานนะครับ ค่อยกลับมาล้าง ง้อแฟนสำคัญกว่า!
ผมเดินออกจากครัว ขึ้นไปข้างบนแล้วตรงไปที่ห้องของชินทันที
ถึงจะยังไม่รู้ว่าจะง้อยังไงก็เถอะ แต่ผมก็จะทำ!
ก็อก ๆๆ
“ชินเปิดประตูให้พี่หน่อย”
ผมร้องบอกชินจากหน้าประตูห้อง ไม่รู้หรอกว่าชินจะเปิดให้รึเปล่า
แต่ผมก็จะอยู่ตรงนี้จนกว่าน้องจะเปิดแหละครับ
แกร๊ก!
ผมยิ้มกว้างทันทีที่ประตูห้องเปิดออก
ก่อนจะสวมกอดเจ้าของห้องที่เปิดประตูให้ผม ชินดิ้นไปมาเหมือนไม่อยากให้ผมกอด
แต่ผมก็ไม่ปล่อยหรอกนะ
“พี่ขอโทษครับ
อย่าโกรธพี่เลยนะ” ผมพูดอ้อนๆ แล้วกอดชินแน่นกว่าเดิม
“.......” ไร้ซึ่งเสียงตอบกลับ
“ชินไม่อยากจะพูดกับพี่ไม่เป็นไร
แต่ฟังที่พี่พูดก่อนนะครับ” ผมพูด แล้วคลายอ้อมกอดที่ผมไม่อยากปล่อยออก
ก่อนจะดันชินเข้ามาในห้องแล้วปิดประตูห้องไว้
ผมกดให้ชินนั่งลงกับเตียง ก่อนที่จะนั่งลงไปกับพื้นตรงหน้าชิน
“พี่ขอโทษที่ไม่มีเหตุผล ขอโทษที่ไม่ฟังชิน
ขอโทษที่งี่เง่า หึงชินไม่เข้าเรื่อง...” จบคำพูประโยคแรกของผม
ชินก็หน้าแดงดูน่ารักน่าฟัดยังไงชอบกล แต่เรื่องนั้นเอาไว้หลังจากนี้แล้วกัน
“แต่ที่ทำไปเพราะเป็นห่วง
ชินพึ่งจะเจอเรื่องร้ายๆมา
พี่ไม่อยากให้ชินห่างจากตัวพี่...แต่ถ้าสิ่งี่พี่ทำมันมากเกินไป พี่ขอโทษครับ”
จบคำพูดผม ร่างเล็กก็ปล่อยโฮ่ออกมายกใหญ่เลยครับ เฮ้ยๆ!
ไม่ได้จะทำให้ร้องไห้นะ
ชินกอดผมแน่น แล้วร้องไห้ไม่หยุด
ผมก็กอดร่างเล็กตอบ ปลอบจนกว่าจะหยุดร้อง
“อย่าร้องนะครับ”
“อึก ฮื่ออออ ผมอยากไปเที่ยว ฮึก” เสียงอู้อี้
ของร่างเล็กที่กอดผมอยู่พูดบอก
อ่า สวรรค์! ชินกำลังอ้อนผม
พระเจ้าเห็นใจผมแล้วใช่มั้ยครับ!!
ว่าไปนั่น ผมหุบยิมลงทันทีที่ชินพูดประโยคต่อมา
“ฮึก ผมอยากไปเที่ยวกับ ใบหยก”
ในเมื่อชินยิมที่จะคุยกับผมดีๆแล้ว ผมก็จะไม่ยอมให้เกิดเรื่องเดิมๆขึ้นอีก แน่นอนว่าต้องยอมตามใจร่างเล็กสิครับ
และผมเองก็จะไปด้วย
“ครับๆ
พี่ให้ไปแล้ว...แต่พี่ก็จะไปด้วยนะ ตกลงมั้ย?” ผมถาม
“อื้ออ” ชินตอบรับ ผมคลายอ้อมกอดออก
แล้วปล่อยให้ชินลุกเดินไปแต่งตัว ส่วนผมก็ยังนั่งอยู่ที่เดิม ไม่ได้ลุกไปไหน
คือจริงๆก็อยากจะลุกไปแต่งตัวเหมือนกันนะครับ
แต่แบบมันมีปัญหาเล็กน้อยอ่ะ...
“พี่เซย์ ไม่แต่งตัวเหรอ?”
ชินห้นมาถามเพราะเห็นว่าผมยังนั่งอยู่ที่เดิม
“ฮ่ะๆ
แต่งครับ” ผมได้แต่ยิ้มแห้งตอบกลับไป
ร่างเล็กทำหน้างงเล็กน้อยแล้วถามผมอีก
ที่รักก่อนจะถามอ่ะ ช่วยใส่เสื้อให้เสร็จก่อนได้มั้ยครับ แบบนี้มัน...
“แล้วทำไมไม่ไปอ่ะ”
“ก็แบบ...นั่งนานไปหน่อย เลยเป็นตะคริว...” ผมตอบ
รู้สึกหน้าร้อนนิดๆ ให้ตายๆ
น่าอายชะมัดเลย ส่วนคนถาม
ก็ยืนหัวเราะไปสิครับ-*-
ตอนนี้ผมกับชินอยู่ที่หน้าร้านนาฬิกาข้อมือ
จุดนัดพบกับใบหยกและไอ้เด็กจินครับ
ถึงจามันจะบอกว่าไอ้เด็กจินคบกับหยกแล้ว แต่ก็แบบยังไงดีอ่ะ มันเคยชอบชินใช่มั้ยล่ะครับ
มันอาจจะยังชอบชินอยู่ก็ได้...ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้นผมยอมไม่ได้แน่ๆ
และไม่ยอมเด็ดขาด!
“ขอโทษที่ให้รอ” หยกเดินมาพร้อมกับไอ้เด็กจินที่เดินตามมาด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย
ซึ่งมันก็คล้ายๆกับสีหน้าของผมเหมือนกันแหละ
“ไม่เป็นไรๆ ไปกันเถอะตัว
เค้ามีร้านอยากจะเข้าไปดูเยอะเลยนะ” ชินตาเป็นประกายเมื่อพูดถึงสิ่งตัวเองอยากจะทำ
รวมไปถึงหยกด้วยที่ได้ยินแบบนั้นก็แสดงออกถึงความตื่นเต้น
เฮ่อออ
ผมไม่ค่อยเข้าใจรื่องของผู้หญิง(?) เอาซะเลย...
“ไปกัน” ชินหันมาพ๔ดกับผมก่อนจะควงแขน...ใบหยกเดินนำผมกับไอ้เด็กจินไปด้วยความตื่นเต้น...แค่สองคน
“เฮ่ออ/เฮ่ออ”
ผมกับไอ้เด็กจินถอนหายใจออกมาพร้อมกัน ก่อนที่ทั้งผมทั้งมันจะมองหน้ากันนิ่งๆ
แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
“เร็วๆสิฮะ” เสียงหวานตะโกนบอกมาแต่ไกล
ผมเลยต้องเดินตามไปอย่างเลี่ยงไม่ได้
ก็นะที่นี่มันห้างนี่ คนเยอะจะตาย ตามไม่ทันนี่แย่เลย
-----------------+++++ต่อ+++++------------------
“อร๊ายย!! น่ารักจังเลยค่ะ”
“ขอบคุณฮะ”
“ชุดนี้ก็น่ารักนะค่ะ ลองเลยๆ”
“อร๊ายยย~ น่ารักทั้งสองคนเลยค่ะ
ชื่ออะไรกันบ้างค่ะ พี่ชื่อพีมนะ”
“พี่ชื่อ ดรีมนะจ๊ะ”
“ผมชื่อ ชินฮะ ส่วนนี่ใบหยก”
หึ่ง~ หึ่ง~ (เสียงเอฟเฟค-*-)
อี๋อ๋อกันเข้าไปเถอะ! หงุดหงิดชะมัดเลย!!
ผมนั่งมองชินกับหยกลองชุดที่ทั้งสองบอกว่าอยากได้
โดยที่มีพนักงานสาวอีก2คนมาช่วยด้วย
แต่ถ้าช่วยอย่างเดียวผมจะไม่อะไรเลยนะ แต่นี่ถึงขนาดจับแก้มเด็กของผม
แล้วไหนจะถามชื่ออีก!!
ฮึ๊ย!! พากลับบ้านตอนนี้เลยได้มั้ย?
แต่ว่าก็คงไม่ใช่แค่ผมหรอกครับที่คิดแบบนี้
ผมเหลือบไปมองไอ้เด็กจินที่นั่งอยู่โซฝาสำหรับลุกค้าที่อยู่ข้างๆ
ก็มีอารมณ์และสีหน้าไม่ต่างจากผมเท่าไหร่เลย
“ทั้งสองคนน่ะ เลือกชุดได้รึยัง?”
ผมร้องถามด้วยความหงุดหงิด แต่ก็พยายามที่จะไม่แสดงออกถึงอารมณ์ของผมตอนนี้ให้ชินได้รับรู้
เดี๋ยวคนที่จะโดนโกรธจะเป็นผมเอง
“เสร็จแล้วฮะ”
ชินเดินเข้ามาหาผมพร้อมกับชุดในมืออีก 2-3 ชุด
“โอเค เดี๋ยวจ่ายเงินเลยแล้วกัน”
ผมตัดความหงุดหงิดออก แล้วเดินไปจ่ายเงิน พร้อมกับชินที่เดินตามมาด้วย
น้องยืนอยู่ข้างๆผมพร้อมกับเกาะแขนผมแน่นเลยล่ะครับ
“ขอโทษนะฮะ ที่ทำให้รอนาน”
เห้ออออออออ!!!
ชินอ้อนผม!! ถึงจะเป็นแค่คำพูดธรรมดาก็เถอะ
แต่น้ำเสียงยั่วๆแบบนี้มันไม่ธรรมดาเลย
โอ๊ยยย!
ผมกลับบ้านไปจัดรางวัลให้ตอนนี้เลยได้มั้ย!?
“ครับๆ กลับไปอย่าลืมไถ่โทษให้ด้วยนะครับ”
ผมก้มลงไปกระซิบเบาๆที่ข้างหูเล็ก ก่อนจะรับเงินทอนจากพนักงาน ผมจับมือเรียวเดินออกจากร้านมารอไอ้เด้กจินกับหยกที่คิดเงินอยู่
“พี่เซย์ฮะ เบื่อเหรอ?”
ผมก้มมองหน้าชินที่ถามผมแบบนั้น
“เปล่าครับ”
“เปล่า
แล้วทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นล่ะ...เบื่อ
ไม่สนุกเหรอ?” ผมไม่รู้หรอกนะครับว่าผมทำหน้ายังไงตอนนี้
แต่ที่รู้เลยคือชินกำลังจะร้องไห้
ผมลูบหัวร่างเล็กเบาๆผมโยกไปมา ก่อนจะส่งยิ้มให้
“พี่ไม่ได้เบื่อครับ สนุกมากเลยล่ะ ต้องคอยหึงแฟนเนี่ย” ผมพูดกวนๆ
แต่เจ้าของร่างเล็กที่ผมกำลังลูบหัวอยู่นี่สิ หน้าแดงก่ำเลยครับ แหม๊ะ! คนอะไรน่ารักน่ากินจริงๆ
“คะ...ใครแฟน!”
“เอ๊? ใครกันนะ
พี่ก็ไม่รู้อ่ะครับ...ถ้าชินรู้บอกพี่ด้วยนะครับ” ยิ้มหวานส่งไปให้พร้อมกับก้มหน้าเข้าไปไกลกับหน้าของชิน
“คะ...ใครจะไปรู้กันล่ะ” เขินได้น่ารักจริงๆเลย
“แฮ่มๆ อย่าลืมสิว่าผมก็อยู่”
ผมเหล่ไปมองไอ้เด็กจินที่ส่งเสียงกวนเบื่องล่างมาให้ ก่อนจะยืดตัวตรงเหมือนเดิม
“มึงคงไม่สำคัญเท่าไหร่ กูเลยไม่เห็น” พูดจบ
ผมก็หันมายิ้มหวานให้ชินที่มองผมดุๆ แหมๆ ก็คนมันหวงอ่ะ
“เหรอครับ...นึกว่ามีแค่ผมคนเดียวที่คิดแบบนั้น”
ผมกัดฟันกร่อน คิดคำพูดที่จะเอามาเถียงกับไอ้เด็กจินไม่ออก ให้กูคิดได้ก่อนเถอะ มึงจะหนาว!!
“ชินเค้าหิวแล้วอ่ะ ไปหาอะไรกินกันเถอะ”
“อื้ม...พี่เซย์ ไปกันฮะ” ชินพูดชวน
ผมเลยเลิกสนใจไอ้เด็กจิน แล้วถามกลับ
“แล้วจะกินอะไรกันล่ะ”
“ผมอยากซูชิ” หยกพูดด้วยความตื่นเต้น
ส่วนชินพอได้ยินก็ตาเป็นประกายทันที
สองคนนี้นี่ อะไรจะเข้ากันได้ดีขนาดนี้
“โอเคๆ งั้นไปกินซูชิกัน”
จบคำพูดผมก็จับมือเรียวเล็กของชินแล้วพาเดินนำไอ้เด็กจินกับใบหยกที่เดินตามมา
แต่ก็ไม่วายได้ยินเสียงทะเลาะกันของสองคนข้างหลังด้วย
เฮ่ออ!
เปรี๊ยง~~
เสียงกระแสไฟฟ้าที่ไหลมาตามสายตาของผมกับไอ้เด็กจินที่จ้องกันอย่างเอาเป็นเอาตาย
เพราะแย่งกันว่าใครจะนั่งข้างชิน
ซึ่งมันก็แน่ๆอยู่แล้วไม่ใช่เหรอครับที่ผมต้องนั่งข้างแฟนตัวเองอ่ะ
ไอ้เด็กจินเองมันก้อยู่กับหยกอยู่ป่ะ?
แล้วมันจะมายุ่งอ่ะกับชินของผมอีกอ่ะ
“หยุดเลยฮะ พวกพี่จะทะเลาะกันเป็นเด็กไปได้
ไม่ต้องแย่งกันแล้ว ผมจะนั่งกับหยก”
ชินพูดด้วยน้ำเสียงกระเง้ากระง้อดที่มันฟังดูน้อยใจยังไงชอบกล
แต่ผมว่ามันเร้าอารมณ์สุดๆ(?)
เฮ๊ๆ! ผมไม่ได้คิดอะไรลามกๆนะครับ
แค่คิดแบบนั้นเฉยๆ(?)
“ทำไมอ่าาา~”
ก็รู้แหละครับว่าทำเสียงแบบนี้มันปัญญาอ่อน แต่ผมก้อยากที่จะอ้อนแฟนบ้างสิ
ชินไม่ตอบอะไร
แต่ร่างเล็กเลือกที่จะเดินไปนั่งข้างใบหยกที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว
ผมเลยต้องจำใจนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับชินอย่างเลี่ยงไม่ได้ แถมข้างๆยังมีไอ้เด็กจินนั่งอยู่ด้วยอีก!
“อาหารที่สั่งได้แล้วครับ” พนักงานเอาของมาเสริฟ
ผมก็จัดการทำนู้นนี่นั่นให้ชิน
แข่งกับไอ้เด็กจินที่ค่อยดูแลเอาใจใส่ชินอย่างกับว่าชินเป้นแฟนของมันเองนั่นแหละ
ผมเหลือบไปมองใบหยกที่นั่งเงียบตั้งแต่เข้ามาในร้านแล้ว
ร่างเล็กไม่ได้แสดงสีหน้าแบบไหนเลย เพียงนั่งกินซูชิไปคนเดียวเงียบๆ
แต่...ถึงจะปิดปังยังไงดูก็รู้ว่าหยกกำลังเจ็บปวดอยู่...เพราะผมเองก็เคยผ่านเวลาแบบนี้มาเหมือนกัน
“มาด้วยกันหน่อย กูมีอะไรจะคุยด้วย”
ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมพูดแบบนั้นออกไป
หรือเพราะผมทนเห็นน้องที่น่ารักเจ็บปวดไม่ได้
“เดี๋ยวพี่มานะ”
ผมบอกชินซึ่งเจ้าตัวก็พยักหน้ารับ แล้วกินซูชิต่อ พลางคุยกับหยกไปด้วย
ผมลุกขึ้นเดินมาเข้าห้องน้ำ
เพราะไม่รู้ว่าจะมีที่ไหนให้เราคุยได้นอกจากที่นี่ พอเข้ามาแล้ว ผมก็เดินสบายๆมายืนพิงเคาน์เตอร์อ่างล้างมือ
แล้วล้วงเอาบุหรี่ที่พกติดตัวมาด้วย ขึ้นมาจุดสูบ
“พี่มีอะไรจะพูดกับผม?” มันถาม รู้สึกฟ้าจะเป็นใจ
เพราะในห้องน้ำไม่มีคนอื่นอยู่เลย
“กูอยากรู้...มึงได้คบกับใบหยกมั้ย?”
ผมถามแล้วพ่นควันบุหรี่ออกมา ด้วยท่าทีชิวๆ
แต่จะมีใครรู้ล่ะ ท่าทีแบบนี้ของผมมันสื่อถึงอะไร
ผมกำลังอยู่ในโหมดที่พร้อมจะฆ่าไอ้เด็กจินได้ทันที ถ้าคำตอบของมันไม่เข้าหูผม
“ถามไปทำไม?” มันไม่ตอบคำถามของผม
แต่ถามผมกลับแทน
“กูอยากรู้...มึงได้คบกับน้องกูมั้ย?”
ผมขยี้บุหรี่กับเคาน์เตอร์ก่อนจะโยนก้นมันลงถังขยะไป
แล้วหันไปมองหน้าไอ้เด็กจินที่ยืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลกับประตูเท่าไหร่
“ผม...” ผมไม่รอให้มันพูดจบ
แต่พูดแทรกมันไปซะก่อน ดูก็รู้เลยว่ามันไม่ได้คบกับหยก หรือผมจะคิดไปเอง
“กูเปลี่ยนคำถาม...มึงคิดยังไงกับใบหยก”
คำถามที่ทำเอาคนถูกถามถึงกับชะงักไปทันที
“ผม...ชอบใบหยก” มันตอบ
ศึ่งคำตอบของมันก็ทำให้ผมรู้สึกพอใจขึ้นเล็กน้อย
มันเล้กน้อยจริงๆนะครับ
ถ้ามันบอกว่าชอบหยก
แล้วทำไมต้องมาเอาใจใส่ชินซึ่งเป็นแฟนผม แทนที่มันจะดูแลชิน
เอาเวลานั้นไปดูแลหยกไม่ดีกว่าเหรอ?
“ชอบ?...แต่ที่มึงทำมันไม่ได้สื่อออกมาแบบนั้นเลยนะ”
ผมพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง เหมือนไอ้เด็กจินมันจะพูดอะไรสักอย่าง
แต่ผมก็พูดประโยคต่อไปขัดมันซะก่อน
“มึงไม่ต้องเอาใจใส่ชิน ซึ่งเป็นแฟนกู...คนรักกู
กูดูแลได้....เอาเวลาที่มึงมาเอาใจใส่ชิน ไปดูแลหยกไม่ดีกว่าเหรอ?...อย่าคิดว่าที่มึงบอกว่าชอบหยกแล้วมึงจะดีแบบนี้กับคนอื่นได้ หยกก็มีหัวใจเหมือนมึงนั่นแหละ”
ผมพูดก่อนจะเดินออกจากห้อง แต่ก่อนที่จะเดินออกไป ก็ทิ้งท้ายไว้ประโยคนึ่ง
“ในเมื่อเจอคนที่รักแล้ว
ทำไมไม่รักษาเขาไว้ล่ะ...ถ้ามั่วแต่เล่น มันจะหายไปนะ” คำพูดอาจจะกำกวมไปหน่อย
แต่ผมว่าคนอย่างไอ้เด็กจินน่าจะเข้าใจนะครับ
ผมเดินออกจากห้องน้ำแล้วเดินกลับไปที่โต๊ะเหมือนเดิม
“ทำไมไปนานจัง” ชินถาม
“คุยเรื่องสำคัญน่ะ รอนานเหรอ? ขอโทษครับ”
ผมพูดขอโทษอะไรไป แล้วลูบกลุ่มผมนุ่มเบาๆ ก่อนจะนั่งลงที่เดิม กินซูชิต่อ
-----------------+++++++++++------------------
100%
#ครบล่ะ!
นอนล่ะ!
ชอบจังเลยความคิดเห็นนี้อ่ะ โดนใจมาก!!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น