:; Chapter
13 love ;:
Sey
“มึงจะเอายังไงว่ามา”
ผมถามไอ้ไม้ที่ยืนสูบบุหรี่อยู่ตรงหน้า มองมันด้วยสายตานิ่งๆ
“หึ! ให้มึงตาย” มันพูด
บุหรี่ทิ้งลงที่พื้นใช้เท้าขยี้หลายๆที แล้วเงยหน้ามองผม
“โทษทีวะ...ทำตามที่บอกไม่ได้” ผมพูดเสียงนิ่ง
“กูคิดไว้แล้วว่าคนอย่างมึง ไม่ยอมตายง่ายๆแน่
แล้วมึงคิดว่าที่กูทำมาทั้งหมดเนี่ย ไม่มีความหมายงั้นเหรอ เหอะ!” มันพูด
อย่างผู้มีชัย แล้วยกปืนในมือขึ้นหันปลายกระบอกมาที่ผม เล็งตรงจุดหัวใจ
“จะมาฆ่าเพื่อนกูในถิ่นกูนี่ คิดง่ายไปนะ”
ไอ้จาที่ยืนเงียบอยู่นานพูดขึ้น...แต่ที่เงียบเพื่อสังเกตุการณ์แบบนี้ก็สมกับเป็นมันแหละครับ
“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับมึง...แค่มันกับกู”
ไอ้ไม้พูดเสียงเหี้ยม คิดว่าผมกลัว? หึ
ไม่มีอะไรที่ผมจะกลัว ไปกว่า ชิน
มีเพียงชินคนเดียวเท่านั้นที่ผมกลัว!!
“ก็ไม่อยากจะเสือกหรอกนะ แต่เซย์มันเพื่อนกู”
จาพูดแล้วยกชี้ปลายปืนของมันไปที่ไอ้ไม้
ส่วนผม ตัวเปล่า ไม่ยุติธรรมอ่ะ!
“หึ จะร่วมวงด้วยสินะ” ไม้มันพูด และเตรียมจะยิงผม
แต่...
“พอสักทีได้มั้ย!!” ผมหันไปทางต้นเสียง
แสตป์ยืนอยู่ตรงกลางระหว่างผมกับไอ้ไม้ ร่างเล้กดูโทรมมาก
ที่หัวมีผ้าสีข้าวพันไว้รอบๆ ครั้งล่าสุดที่ผมเจอแสตมป์ยังดูดีกว่านี้เลยไม่ใช่เหรอ? เพราะไปอยู่มันงั้นเหรอ?
“แสตมป์” ไอ้จาพูดออกมาด้วยความตกใจที่เห็นแสตมป์
“ใครบอกให้มึงมาที่นี่กันห๊ะ!!” ไอ้ไม้ตะโกนลั่น
ผมเห็นแสตมป์สะดุ้งนิดๆ หน้าซีดเผือด แต่ร่างเล็กก็ยังฝืนตัวเองยืน ทั้งๆที่จะล้มอยู่แล้วแท้ๆ
“ขอร้องได้มั้ยครับพี่ไม้ หยุดเถอะ”
ร่างเล็กพูดขอร้องออกมาอย่างเจ็บปวด น้ำไหลออกมาอย่างไม่รู้สาเหตุ
หรือเพราะมันมีสาเหตุก็ไม่แน่ใจ
“มึงอย่ามายุ่ง!”
น้ำเสียงไอ้ไม้เวลามันพูดกับแสตมป์ดูอ่อนลงมาก เมื่อเทียบกับเวลาพูดกับพวกผม ถึงคำพูดของมันจะร้ายแรงแค่ไหนก็ตาม
“อึก ขอร้องเถอะครับ....อย่าทำแบบนี้เลยนะ! ผมยอมแล้ว ยอมแล้วจริงๆ ฮืออ ยอมพี่แล้ว”
ไม่รู้ว่าที่แสตมป์พูดมายถึงอะไร แต่เชื่อเถอะ มันต้องเป็นอะไรที่เสี่ยงมากแน่ๆ
“หึ! ก็ได้ กูจะทำตามที่มึงบอก”
ไอ้ไม้แสยะยิ้ม แล้วลดปืนลง เดินเข้าไปหาแสตมป์ แต่ยังไม่ทันที่มันจะไปถึงตัว
ร่างเล็กก็ทรุดตัวลงหมดสติไปก่อน
ยังดีที่ไม้มันวิ่งรับตัวไว้ทัน ทำให้แสตมป์ไปล้มไปกองที่พื้น
ดูเหมือนเรื่องจะจบลงแล้ว
แบบที่ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย
แต่ก็ดีเหมือนกัน ผมจะได้รีบกลับบ้านไปดูชินสักที
“กลับเหอะว่ะ เป็นห่วงชิน” ผมพูด
“ห่วงน้อง...แต่แม้งไม่คิดจะห่วงตัวเอง”
ไอ้จาพูดเหน็บแนมผม แต่ก็ยอมเดินกลับรถมาด้วยกันอยู่ดี
หวังว่าคำพูดผมตอนนั้น ชินจะเข้าใจนะครับ
‘พี่รักชินนะครับ...’
Shin
“ชินเป็นยังไงบ้าง?”
“ยังไม่ฟื้นเลยฮะ...แต่อาการดีขึ้นมากแล้ว ตัวไม่ร้อนแล้วด้วย”
“งั้นเหรอ ค่อยยังชั่ว”
เสียงอะไร?
ใครมาคุยกันอยู่แถวนี้
แล้วผมอยู่ที่ไหนเนี่ย? แต่ว่าเสียงที่คุยกันนั้นทำไมมันคุ้นเคยจังเลยล่ะ
ผมเคยได้ยิ้นที่ไหนมาก่อนนะ อบอุ่นและชวนให้โหยหา
อื้อออ
ความอ่อนนุ่มบริเวณริมฝีปากเหมือนมีอะไรมาสัมผัสเบาๆ
แล้วหายไป แต่ความร้อนจากการสัมผัสยังคงไม่จางหาย
มันคืออะไร?
ผมลืมตาขึ้นช้าๆ
เพื่อดูว่าสัมผัสเมื่อก่อนหน้านี้มันคืออะไร...
“ชิน!”
เสียงทุ่มนุ่มของพี่เซย์ทำให้ความสงสัยของผมหายไปจนหมด ก่อนที่จะโผล่เข้ากอดร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างเตียงแน่น
“อึก พี่ไม่เป็นอะไรนะฮะ” ผมถามเสียงสั้น
ในขณะที่กอดร่างสูงไว้แน่น
“พี่ไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องห่วงนะ” เขาพูด
แล้วกดจูบเบาๆที่ขมับผม
“อึก ฮื้อออ ดีจัง” ผมพูดพร้อมกับร้องไห้
ที่ร้องเพราะผมดีใจที่พี่เซย์ไม่เป็นอะไร ไม่ได้บาทเจ็บ กลับมาหาผมอย่างปลอดภัย
“พี่ก็ดีใจครับ ที่ชินลอดภัย” พี่เซย์พูด
แล้วกอดผมแน่นกว่าเดิม ก่อนจะค่อยๆคลายอ้อมกอดออกช้าๆ ผมเผลอสบตากับพี่เซย์โดยที่ไม่ไดตั้งใจ
“พะ...พี่เซย์...อื้ออ” คำพูดผมถูกกลืนหายไป
แทนที่ด้วยริมฝีปากของพี่เซย์
ร่างสูงกดจูบริมฝีปากผมอย่างอ่อนโยน
โหยหา...ความรู้สึกแปลกๆ กำลังเกิดขึ้นกับผม รู้สึกร่างกายร้อยวูบวาบ
หน่วงๆบริเวณท้อง ขนลุกซุ่ไปทั้งตัว อะ อาการแบบนี้มันคืออะไร
แล้วความปราถนาในใจนี่อีก
“อึก อืมมม”
“อ่ะ อ่า เอ่อ...ขอโทษที่เข้ามาขัดจังหวะฮะ
คือหยกจะมาดูชินหน่อย...แต่ค่อยมาที่หลังก็ได้” ยังไม่ทันที่พี่เซย์จะผละออกไป
หยกก็ปิดประตูห้องแล้ววิ่งออกไป
ผมหน้าร้อนผ่าว รู้เลยว่ามันแดงมากแค่ไหน
แล้วยิ่งมีคนมาเห็นผมกับพี่เซย์ทำอะไรแบบนั้นอีก แค่นี้ผมก็อายมากแล้ว
แต่นี่คนที่มาเห็นยังเป็นใบหยกเพื่อนรักผม ยิ่งอายเข้าไปใหญ่เลย งื้ออออ
พี่เซย์บ้า!!
“อ่า พี่ว่า ชินไปอาบน้ำก่อนดีกว่านะครับ พี่จะไปตามหยกมาอยู่เป็นเพื่อนก่อน”
พี่เซย์พูดจบ แล้วเดินออกจากห้องไปโดยที่ไม่มองหน้าผมเลย
ผมเดินเข้าห้องน้ำไปตามที่พี่เซย์บอก อาบน้ำเสร็จก็เดินออกจากห้องน้ำ
และต้องหน้าแดงขึ้นมาอีกครั้งที่เห็นหยกนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่บนเตียง
ในมือก็ถือหนังสือเล่มโปรดที่ตัวเองชอบอ่านอยู่ด้วย แต่ไม่ได้เปิดอ่านมัน
“คริคริ เรื่องก่อนหน้านี้น่ะยังไงๆ” หยกพูดแซว
ผมยิ่งหน้าแดงมากกว่าเดิม
“อะไรกันเล่า!”
ผมกลบเกลื่อนความเขินของตัวเองด้วยการรีบเดินไปใส่เสื้อผ้า
และแสร้งทำเป็นจัดของบริเวณโต๊ะกระจก ทั้งๆที่มันก็เรียบร้อยดีอยู่แล้ว
“นี่ ตัวยังไม่บอกพี่เซย์ไปอีกเหรอ?”
อยู่ที่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้ผมเมื่อก่อนหน้านี้ เปลี่ยนสีหน้าจากที่ยิ้มเป็น
จริงจังขึ้นมาทันที
ผมเดินเข้าไปหาหยกที่นั่งอยู่บนเตียง แล้วนั่งลงข้างๆ
“จะให้เค้าบอกยังไงล่ะตัว...นั่นพี่ชายเขานะ”
หน้าหม่นลงทันที ที่พูดคำว่าพี่ชาย
ถ้าหากไม่มีคำนี้กั้นระหว่างผมกับพี่เซย์
ผมก็คงจะบอกความรู้สึกของตัวเองไปนานแล้ว
“อย่าลืมสิ...พี่เซย์ไม่ใช่พี่ชายแท้ๆของตัวนะ”
อึก!
ผมลืมเรื่องนี้สนิทเลยฮะ ลืมไปได้ยังไง เรื่องสำคัญแบบนี้
ลืมไปเลยว่าพี่เซย์ไม่ใช่พี่ชายแท้ๆของผม
แต่เป็นแค่พี่ชายในนามเท่านั้น...ผมยิ้มออกมาอีกครั้ง แล้วโผล่เข้ากอดหยกแน่น
“ขอบคุณนะตัว เค้าลืมไปสนิทเลย...เอาล่ะ
เค้าพร้อมจะบอกแล้ว” พอพูดแบบนั้น
คำพูดของพี่เซย์เมื่อตอนนั้นก็ผุดขึ้นในหัว ใบหน้าผมก็ร้อนขึ้นมาอีกครั้ง
‘พี่รักชินนะครับ’
งื้ออออ
พี่เซย์บ้า! รักแบบไหนกัน!
พูดถึงเรื่องรักๆ แล้วเรื่องของหยกกับพี่จินล่ะ
เป็นยังไง?
“หยกตัวกับพี่จิน...คบกันแล้วเหรอ?”
ผมถามเพราะความอยากรู้ ใบหยกหน้าแดงกำด้วยความเขินหรือโกรธผมก็ไม่รู้สิฮะ
“ใครจะไปคบกับไอ้พี่บ้านั่นกัน!” ถึงจะพูดแบบนั้น
แต่ไหง๋ยิ้มกว้างแบบนั้นล่ะ คริคริ
ก๊อกๆๆๆ
“เด็กๆ ข้าวเย็นพร้อมแล้ว”
พูดถึงเจ้าตัวก็มาพอดีเลย พี่จินเคราะประตูบอก ผมเลยเดินไปเปิดประตู
แล้วให้พี่เขาเข้ามาก่อน
ทันทีที่เห็นหน้าพี่จิน หยกก็หุบยิ้ม
แล้วทำหน้าเซ็งแทน อิอิ น่ารักจังเลย สมแล้วที่ผมจับคู่ให้!
ถึงจะสงสารพี่จินในตอนแรกก็เถอะ....ก็พี่เขาเคยมาสารภาพรักกับผมอ่ะ แต่ตอนนี้ผมก้หาคนที่เหมาะกับพี่เขาให้ได้แล้ว
“ฮะ พี่จิน จะไปเดี๋ยวนี้แหละ” ผมว่าแล้ววิ่งออกจากห้องไปก่อน
ปล่อยให้สองคนเขาคุยอะไรกันนิดหน่อยดีกว่า...
------------------++++++++-----------------
พอมาถึงโต๊ะทานอาหาร
ก็เห็นพวกพี่เขาอยู่กันพร้อมหน้าเลยฮะ ยกเว้นพี่จาก้วร์ซึ่งยังไม่มา
กับหยกและพี่จินที่อยู่ข้างบน ผมเดินไปนั่งข้างพี่เซย์ตามที่ร่างสูงเรียก
“เอาล่ะ
ตัวเอกของงานก็มาแล้ว...เริ่มงานกันเลยมั้ย?” พี่เพรชถามความเห็น ผมก็งงสิฮะ เรื่องอะไรกันแล้วงานอะไร?
“เริ่มเลย” พี่เซย์พูด ยิ่งทำให้ผมงงเข้าไปใหญ่
สรุปมันงานอะไร??
“แฮ่มๆ
ตอนนี้ก็ได้เวลาอันสมควรแล้ว กระผมขอกล่าวเปิดงานเลี้ยงในค่ำคืนนี้อย่างเป็นทางการครับ...อุก!”
พี่ไฟยืนขึ้นแล้วพูดประโยคพวกนั้นออกมา
พอจบประโยคก็โดนพี่เพชรต่อยที่ท้องเบาๆ...มั้งฮะ
“งานเลี้ยงอะไรฮะ พี่เซย์?” ผมเอ่ยถามพี่เซย์เบาๆ
“ก็...งานเลี้ยงตอนรับชินกลับบ้านอย่างปลอดภัยไงครับ”
พี่เขาพูด แล้วขยี้ผมของผมจนมันยุ่งและฟูไปหมด
“ฮู๊ววว! ยุ่งหมดแล้ว...ไม่หล่อกันพอดี”
“ก็ต้องการให้ไม่หล่อไง” พี่เขาพูด
แล้วขยี้มันยิ่งกว่าเดิม ผมทั้งปัดมือออก และจัดทรงผมของตัวเองอย่างยากลำบาก
พี่เซย์บ้า!
“ไม่หล่อจะหาแฟนได้มั้ยเล่า!” ผมว่า
แล้วทำปากยู้ใส่พี่เซย์
“ฮ่ะๆๆ ไม่ต้องการครับ เจอแล้ว...ชินต้องดีใจนะ
ได้สามีหล่อแบบพี่เนี่ย” ผมชะงักมือที่กำลังจัดผมตัวเองอยู่ แล้วมองหน้าพี่เซย์
“พี่พูดว่าอะไรนะฮะ?” ผมถาม
“เฮ้ยๆ! อย่าพึ่งหวาน กินก่อน กูหิว”
มีครั้งไหนมั้นเนี่ย ที่พี่ไฟจะแทรกเวลาผมกำลังจะรู้อะไรจากพี่เซย์เนี่ย =
w =
“ขัดตลอด...กินกันไปก่อนเลย เดี๋ยวกูมา”
พี่เซย์จับมือผมเดินออกจากห้องอาหารไปที่สวนหน้าบ้าน
ซึ่งถูกตกแต่งไปด้วยไฟหลากหลายสี เต็มไปหมด ฟ้าข้างนอกก็มืดแล้วด้วย
พี่เซย์จับผมนั่งลงบนโขดหินใหญ่
กลางสวนดอกไม้นานาชนิดของแม่ ส่วนตัวเองก็นั่งคุกเข่าข้างเดียวอยู่ตรงหน้าผม และจับมือผมไว้ด้วย
“มันจะช้าไปมั้ย?” พี่เขาพูดออกมา
ผมงงกับคำพูดของพี่เซย์ แต่ก็นั่งฟังสิ่งที่พี่เขาจะพูดเงียบๆ
“ถ้าพี่จะบอกความรู้สึกของพี่ ที่มีต่อชิน”
ผมสายหน้า น้ำตาคลอหน่วง อึก! ขอทีเถอะ
ขอให้สิ่งที่พี่เซย์บอกตรงกับผมทีเถอะ
“ขอบคุณครับ...อ่าา..จะพูดยังไงดีล่ะ มันตื่นเต้น เกร็งไปทั้งตัวแล้ว”
ผมยิ้มบางๆส่งไปให้พี่เซย์ มือพี่เขาสั่นมากเลยฮะ
“พี่...พี่รักชินครับ...ไม่ใช่ในฐานะพี่ชาย
แต่ในฐานะผู้ชายคนหนึ่ง” จบคำพูดของพี่เซย์ น้ำตาผมก็ไหลออกมาทันที ความรู้สึกต่างๆของผมถูกกลั่นออกมาเป็นน้ำตาหมดแล้ว
ไม่มีเสียงสะอึ้น มีเพียงน้ำตาที่หลั่งไหลออกมาเท่านั้น
“ชิน! ร้องไห้ทำไมครับ”
พี่เซย์ถามด้วยความเป็นห่วง
แล้วใช้มือเช็ดน้ำตาออกให้ผม...ผมโผล่เข้ากอดพี่เซย์แน่น ก่อนจะพูด
“ก็มันดีใจอ่ะ...ผมรอมานานมากเลยนะ”
“ขอโทษครับ ที่ไม่บอกให้เร็วกว่านี้”
พี่เซย์กอดผมแน่น เหมือนกับพี่ผมกอดพี่เซย์แน่น
“ผมก็รักพี่เซย์ฮะ” ผมพูด พี่เซย์นิ่งไปนิด
แล้วกอดผมแน่นกว่าเดิม จนผมหายใจไม่ออก
“อื้ออ หายใจไม่ออก” พี่เซย์คลายอ้อมกอดออกช้าๆ
แล้วมองสบตากับผม
“คบกับพี่นะครับ” ผมดีใจมากเลยฮะ
ที่พี่เซย์ขอผมคบแบบนี้
แต่ว่าความกังวนของผมก็มีเหมือนกัน
ถ้าแม่รู้เรื่องนี้ แม่จะว่ายังไง
“ถ้าแม่รู้ล่ะฮะ” พี่เซย์ยิ้มบางๆ
แล้วลูบหัวผมเบาๆ
“แม่ไม่ว่าอะไรครับ...พี่คุยกับแม่เรื่องนี้แล้ว”
คุยแล้ว? แสดงว่าพี่เซย์ก็รู้แล้วว่าผม
ไม่ใช่น้องแท้ๆ...
“พี่รู้แล้วว่าผมไม่..”
“ครับ แต่ถึงจะเป็นหรือไม่เป็น พี่ก้ไม่สนใจหรอก
เพราะพี่รักชินในฐานะอื่นไปนานแล้ว” ผมยิ้มกว้างอย่างดีใจ แล้วกอดพี่เซย์อีกครั้ง
ก่อนจะผละออกมา
“ตกลงฮะ” จบคำพูดผม
ริมฝีปากของพี่เซย์ก็ประทับลงบนกลีบปากของผม อ่อนโยน เนิ่นนาน แทบจะละลายให้ได้ คนบ้าอะไร จูบเก่งเกินไปแล้ว!!
--------------------++++++++++++----------------------
100%
#หุหุ ในที่สุดเรื่องก็จบ!!....ซะที่ไหน
ยังมีตัวขัดขวางสองคนนี้อยู่อีกตัวนะ
คราวนี้จะเป็นรุ่นป้าบ้างล่ะ
#เรื่อง NC อ่ะ ถ้าแต่งมันจะ...เอ่อ
เซย์จะติดคุกมั้ย? พรากผู้เยาว์เลยนะ!! แต่ว่านะ nc น่ะมีแน่ แต่ยังไม่แน่ใจในคู่นี้ ส่วนคู่ที่แน่ใจมากที่สุด
และจะเป็นคู่แรกเลย
ก็คู่ที่มันมุ้งมิ้งที่สุดอ่ะแหละ รอต่อไป..
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น